Naakt over de schutting

29.

Vroeger was ik een gehard kampeerder. Ik sliep soms twee zomermaanden lang op de grond, met bijna alleen een grondzeil tussen de aarde en mijn rug. Baden Powell schrijft in zijn handboeken een heupkuiltje voor, maar dat hielp weinig: de eerste dagen was het alsof je rug 's morgens beurs was, in elk spiertje zat de verkeerde knoop.

Ik herinner me nog goed, hoe ik die eerste dagen van zo'n kamp, als ik nog aan de harde ondergrond moest wennen, heftig droomde. Die dromen, natte meestal, gingen twee jaar achter elkaar over een meisje uit mijn klas, dat niet mooi was, maar enorme borsten had, die tegen elkaar in bewogen als ze snel liep. Beppie heette ze, geloof ik, maar we noemden haar Balletje. Later is ze één van Nederlands eerste vrouwelijke blokhoofden geworden. Tijdens een demonstratie van de Bescherming Bevolking heb ik haar op het televisiescherm teruggezien, ze bleek in die tijd van bh's gehoord te hebben.

Mijn rug deed pijn als in die dagen.

Iemand frunnikte aan mijn mond en goot een scherp drankje naar binnen. Voordat ik gadverdamme kon denken vond ik het lekker.

‘Kom aan, Rutger.’

Schartenantinck ging Qp en neer toen ik hem zag; hij steeg naar de zoldering of hing als een druiventros onder zijn stoel.

Ik lag op een harde bank.

Schartenantinck was niet alleen. Naast hem zat een man met een vierkant gezicht en een knopneus en zijn handen over zijn buik gevouwen. Ik herkende hem zonder moeite: commissaris Arie Poot-Akkerleven. Hij kwam nogal eens in

[p. 61]

de pers vanwege zijn agressieve opvattingen, hij vond altijd wel een wapenstok om een hond te slaan. Dat mag natuurlijk, maar helaas liep er dat ellendige lijntje naar zijn verleden, toen hij in de oorlogstijd zo'n briljante leerling in de opleiding was; zo voortreffelijk dat hij na de oorlog, na twee jaar duivenmelken, toch maar ineens weer inspecteur werd. Nu was hij dan een bekend en ervaren commissaris en hij zat nogal afwijzend naar mij te kijken, zoals dat een ambtenaar betaamt.

‘Rutger,’ zei Schartenantinck, ‘dat ziet er niet mooi uit.’

‘Waar kijk je dan naar?’ vroeg ik.

‘Naar jou,’ zei Poot-Akkerleven, voor zijn beurt.

‘Waar ben ik?’

‘Bij ons op de post,’ zei Herman. ‘Bij de ggd hebben ze je wat schoongemaakt. Volgens de dokter mankeer je niks, een paar blauwe plekken en een onderhuids bloedinkje. Ruik 's aan je jasje.’

‘Cognac?’ zei ik.

‘Het valt me tegen dat je het merk niet raadt,’ zei Poot-Akkerleven, op zo'n toon die op zijn strepen staat.

‘De commissaris is hier,’ zei Herman, ‘omdat ik met hem wilde overleggen. Hij moet beslissen of we je oppakken of laten lopen. Onder invloed achter het stuur zitten belonen wij altijd met een tijdje voorlopige hechtenis.’

Ik gaf geen antwoord, ik ontdekte net dat er pleisters op mijn wang zaten. Ik vroeg een sigaret en Poot-zelf knikte dat het mocht.

‘Dat we bereid zijn er wat genuanceerder over te denken,’ ging Herman verder, ‘komt door verklaringen van een meneer’ - hij keek op een papier - ‘Kil en een mejuffrouw Burgerhart. Die waren om omstreeks half vier op het Frederiksplein gekomen, niet helemaal meer nuchter en hadden zich, omdat het alweer licht werd, even tussen de bosjes teruggetrokken om wat te vozen - zo omschrijf ik dat het beste geloof ik -, mejuffrouw Burgerhart had meer kleren in haar tas dan aan. Zij werden gestoord door een auto, die het parkje probeerde binnen te rijden, het hekje ramde, er overeen schoot en met een kleine klap geremd werd door een

[p. 62]

boom. Meneer Kil rende uit de bosjes en zag twee mannen aankomen, die naar de gestrande auto toeliepen, maar die, toen ze Kil zagen, onmiddellijk rechtsomkeert maakten en hollend verdwenen.’

‘Mag ik van deze bank af, ik voel me zo misselijk worden als een hond.’

Nou, dat mocht, ik werd zelfs behoedzaam in een stoel geholpen. Met zes kindertjes om me heen zou ik me de man van moeder de Gans gevoeld hebben, toen ik uitvoerig mijn tocht naar Amerongen vertelde en de dialoog die ik had gehoord toen ik onder het vogelhuisje lag.

‘Als het waar is,’ zei Poot-Akkerleven, op zijn fijngevoelige manier - ‘als het waar is zou het wel te verklaren zijn waarom ze je per se midden in Amsterdam een ongeluk wilden laten krijgen.’

‘Ik denk,’ vulde Herman aan, ‘dat ze kwamen aanlopen, toen meneer Kil ze verraste, omdat ze vonden dat je er nog te heel bij was gebleven. Je auto raakte de boom met de uiterste rechtervoorkant. Dat je helemaal dood moest geloof ik niet, anders hadden ze minder rijkelijk met cognac gewerkt. Als ik niet geweten had van dat briefje, van O, aan Jannie Detube, zou ik je al van flink wat fantasie verdenken.’

‘Nou,’ zei Poot-Akkerleven, ‘we gaan 's kijken wat we eraan kunnen doen. Meneer Lemming - u kunt beter een weekje rust nemen. Dat is goed voor u en goed voor ons, lijkt me.’

Ze lieten me thuisbrengen door een politie-Volkswagen, met een lange, benige burger aan het stuur. De man zei geen stom woord, waarschijnlijk een erge stille.

Hij liep met me mee naar boven, want Schartenantinck wilde mijn kleren hebben voor onderzoek. Ik stond naakt naast mijn bed, terwijl hij ze in een plastic zak pakte. Hij keek naar me met in zijn blik iets van: ‘Naakt ben je helemaal niet veel.’ Ik grijnsde. ‘Als 't kan schiet dan op. Ik heb geen zin om weer twee trappen af te lopen en ik wil op mijn gemak in de wasbak pissen.’ Ik draaide me om en liep erheen.

‘Je hebt een paar blauwe ogen op je rug,’ zei hij. ‘Wees blij dat ze niet hebben dóórgeslagen, want dan hadden zelfs twee broeders je niet boven die wasbak gekregen.’