Naakt over de schutting

25.

Otje kwam na een kwartier naar buiten. Te lang eigenlijk voor een goed verslag over de cremerianen. Ik hield mijn hoofd van hem afgewend, in de hoop dat hij mij niet zou herkennen. Daarna rende ik naar de Spuistraat, waar ik hem nog net in een auto zag stappen, de lage sport-Volvo, wit met rode menievlekken.

Weer rende ik, nu naar de parkeerplaats op de Nieuwe Zijds waar mijn Fiat stond en reed zonder betalen weg. Ik scheurde door de Rosmarijnsteeg, waar een oudere dame die

[p. 56]

net van de stoep wilde stappen beviel van haar boodschappentas en draaide de Spuistraat in. Bij het verkeerslicht Koningsplein haalde ik hem in.

Hij reed ongeduldig, met hard optrekken, maar door het eeuwigdurende spitsuur van de binnenstad schoot hij er niet veel mee op. We reden de stad door en kwamen op de grote weg naar Utrecht. Mijn 1100 wil best 130 km rijden al jammert hij er af en toe bij, maar het was niet voldoende, Otje verdween langzaam in de verte. Bij Breukelen haalde ik hem weer in, omdat zeven vrachtwagens stuivertje wisselden, alsof ze tijdens het passeren over het weer keuvelden.

Bij Oudenrijn stond ik zeven auto's achter hem, hij draaide de weg naar Arnhem op. Bij Doorn reed ik hem voorbij, waar hij alleen achter een boom stond. Even later passeerde hij weer, iets minder krampachtig aan het stuur dan daarvoor. Er waren gelukkig veel bussen op de weg, vol blije mensen met pepermuntjes in de mond, op weg naar Kröller-Muller en de Bedriegertjes en oude zwaarbeladen auto's met vijf kinderen achterin en de arm van vader uit het raampje, dat ook als uitlaat diende voor wolken sigarengenot.

Toch was het zenuwslopend genoeg, want bij elke afslag moest ik remmen en kijken of ik de Volvo niet op de zijweg kon waarnemen.

Bij Veenendaal verliet hij de grote weg en vanaf dat punt kon ik hem makkelijk volgen, in Leersum kropen we zelfs omdat padvinders er met trommels voorop een stukje over de weg marcheerden. Bij Amerongen sloeg Otje links af, een smalle weg in die naar de heuvels voerde. Hij reed nu langzaam en ik vergrootte de afstand tussen ons. Toen hij het bos inreed over een brede zandweg, vergrootte ik die nogmaals. Naast de weg liep een voetpad, maar niemand had behoefte.

Na een kilometer of twee draaide Otje van de weg af, een hek binnen. Ik stopte, zette mijn auto naast de weg, tussen twee bomen en liep verder.

‘Theeschenkerij Vogelkijn’. Op het bord zat een witte kaart geplakt: wegens sterfgeval vandaag gesloten. Het terras was verlaten, de stoelen stonden voorover tegen de tafeltjes ge-

[p. 57]

leund. Voor de waranda stond Otje's auto. Ik liep naar de overkant van de weg en ging onder een boom zitten. Ik had nog maar net een grasspriet in mijn mond toen Otje het huis uit kwam gerend. Hij sprong in zijn auto, keerde met veel te veel gas en rees te bijna op twee wielen het hek uit. Ik vergat weg te kruipen, maar hij had geen aandacht voor mij, de uitdrukking op zijn gezicht was niet gezond, het leek wel alsof hij haast had om in de Rijn te gaan braken.

In de verte klonk gezang en daarom bleef ik zitten totdat drie bejaarde treksters, met kleine rugzakjes om, gepasseerd waren. Samen waren ze ruim tweehonderd en ze stapten kras door naar het ‘Nieuwsblad voor de Veluwezoom’: ‘De drie opoes hebben heel wat afgetippeld en lezen nog zonder boek.’ Ze liepen achter elkaar over het voetpad. ‘Makkers, laat het hoofd niet hangen, kijk maar in de zonneschijn, er op uit met sterk verlangen,’ zongen ze.

Toen de laatste noot verstorven was, stak ik de zandweg over en liep naar het huis.

De deur achter in de waranda zat op slot en een kaartje meldde ook hier het sterfgeval. De zijdeur, waar Otje uit was gekomen, stond nog open.

Een gelagkamer die naar bier rook, een smalle witte gang met Dames, Heeren. Twee woonkamers. Niemand. Ik ging de trap op naar boven en kwam in een smal gangetje met vier deuren. De eerste was een kast. De andere waren genummerd: 1, 2 en 3. Ik opende nummer drie het eerst en keek in een ruime kamer, met twee ramen waar de zon op stond. Het dak liep naar één kant schuin af, maar in het midden was de kamer vrij hoog. Aan de zoldering hing een zware koperen lamp met drie armen.

Om alle drie die armen was een touw geslagen. Niet ver onder de knoop hing een vrouw, het hoofd op zij, weg van het touw om haar hals. Ze had alleen een witte rok aan. Op de bovenzijde van haar blote rug liepen rode striemen, sommige ervan waren bebloed. Op de rok waren enkele druppels bloed gevallen.

Ik liep langzaam om het lichaam heen, maar ik wist wie het was, ik herkende haar aan het zwarte haar. Over de

[p. 58]

borsten liep ook een enkele striem. De ogen van Jannie Detube waren onnatuurlijk wijd geopend.