Naakt over de schutting

24.

‘En nu, mijne heren, wil ik de ober eerst vragen wat koffie te serveren. Daarna sta ik open voor alle vragen die u op mij of de andere leden van het bestuur wilt afvuren. U kunt vragen wat u wilt en wij zullen ons best doen alles zo duidelijk mogelijk te beantwoorden.’ Op persconferenties gaat het meestal zeer wijdlopig toe, ze zijn bang dat je je anders bekocht zal voelen.

De man had een wat hangende bovenlip, dat hielp ook niet mee. Hij zat een vereniging voor die het Cremeren in de Ruimste Zin van het Woord wilde Verbreiden en Bevorderen en omdat ze zoveel jaar bestonden en zo en zoveel gegadigden hadden geboekt, hadden ze feestelijke plannen om een nieuw crematorium te laten bouwen, in een wat landelijke omgeving zodat de tocht erheen ook al rustgevend was. Ik kan het niet meer nakijken, want ik had alleen voor de vorm af en toe iets onzinnigs genoteerd.

Er waren tien verslaggevers, waaronder twee die het nog

[p. 54]

leren moesten, want ze schreven een schrift vol. Otje zat rechts vooraan. Hij maakte een nerveuze indruk, schoof op zijn stoel heen en weer, keek af en toe om, zijn fletsblauwe oogjes los in zijn vlezige hoofd. Ik herinnerde hem van persconferenties, jaren terug. Daar speelde hij de razende reporter. Stond altijd vooraan en was er bekend om, dat hij op wat meer beroemde personen rücksichtsloos inpraatte tot ze zich rot verveelden. Het gaf hem het recht, later, om ze bij hun voornaam te noemen, vooral als ze er niet bij waren.

Er waren haast geen vragen, maar we moesten wel blijven zitten totdat de tweede koffie ingeschonken was. Ik liep naar voren en ging achter Otje zitten, die inmiddels een heer van het verassingswezen bij zich gekregen had. De heer liet hem enkele foto's zien van slecht aangelegde kerkhoven. ‘Kijk, hier worden mensen gewoon in het weiland begraven. Als het water in de boezem stijgt drijven ze bijna het water in. Een boer heeft mij zelfs wel eens verteld dat hij een arm uit het weiland heeft zien steken. Die lag gewoon tussen het kroos.’

‘Die zat dan zeker in een kartonnen doos,’ zei Otje terwijl hij met een zakdoek over zijn voorhoofd wreef.

‘Het is natuurlijk wat onsmakelijk,’ zei de man vriendelijk, ‘ik begrijp dat u het er warm van krijgt. Maar dat is nu juist de reden dat wij crematie in de ruimste zin willen propageren.’

Hij folderde nog wat aan, maar ik had de rug van Otje zien verstrakken. Ik volgde de richting waarin zijn ogen keken. Door het ronde venster in de crèmekleurige deur stond een man te kijken. Een gebruind gezicht en veel zwart haar. Buitengewoon knap, met zeer levendige ogen en zo te zien vrij intelligent, maar toch met een zweem van hardvochtigheid en sporen van verdorvenheid in zijn trekken. En de witste tanden van de hele wereld.

Otje stond met een ruk op, zijn blocnote viel op de grond, hij bukte zich zo snel om die op te rapen dat zijn stoel omviel. ‘Het spijt me. Ik moet weg,’ zei hij kort tegen de man. Er stond nu duidelijk zweet op zijn voorhoofd. ‘Ik dank u wel,’ hij stak zijn hand uit naar de man, maar die was zo ver-

[p. 55]

bouwereerd dat hij de groet te laat beantwoordde en met zijn hand omhoog bleef zitten, want Otje was al weg.

Het was stil in het zaaltje. Ik stond zo ruw op dat ook mijn stoel omviel. ‘Heren, dan moet ik ook weg,’ zei ik, ‘bedankt voor de koffie en goede uitvaart.’

Otje was de lange gang ingegaan, bovenaan de trap zag ik hem nog net in de richting van de wintertuin lopen. Ik volgde hem. Hij wist de weg goed in Krasnapolsky: hij liep langs de garderobe van het zalenkomplex, ging door de stikdonkere grote zaal, nam een van de rechterdeuren en via de keldergang kwam hij uit op de parkeerplaats. Hij keek behoedzaam in de zijsteeg en liep toen in de richting van de walletjes. Vandaar volgde ik hem, op vrij grote afstand want hij keek vaak om, op de omweg die hij nam naar de Nieuwe Zijds, die hij rennend overstak. Hij verdween in het gebouw van de ‘Middagwende’.

Ik overwoog hem naar binnen te volgen, toen ik om de hoek van de Paleisstraat de lange man zag komen, die Otje in Kras had gezien. Hij liep rustig, in een goed gesneden pak met vest en hield halt tegenover de ‘Middagwende’. Leunend tegen de pui naast de kaaswinkel stak hij een sigaret op en keek op zijn horloge.

Ik begreep wat Otje bedoelde en stapte de zijsteeg in waar de andere uitgang van de ‘Middagwende’ is. Ik wachtte. Af en toe keek ik even om de hoek. De man stond er nog steeds. Naast hem, maar in de winkel achter de etalage, een zeer brede vrouw in een witte jas waaronder twee edammers.