Naakt over de schutting

14.

In het café op de hoek van de Buidelstraat hadden ze alleen maar harde eieren te eten. Ik nam er twee, ze waren groen van dooier. ‘Je kookt ze zeker zelf,’ zei ik tegen de kastelein. Hij grijnsde, ‘ach, zo'n ei,’ zei hij, ‘'t is veel lulliger as je een kip gaat et'n en hij ziet er van bin'n zo uit.’ Ik kon niet horen waar hij vandaan kwam maar hij had zijn humor meegebracht.

Groene eieren met jenever was in ieder geval weer iets anders dan de broodjes die ik de laatste dagen genuttigd had. Maar die zijn op hun beurt weer altijd beter dan wat ik thuis eet. Ik koop altijd wel brood en dat soort dingen maar allerlei schimmels zijn er meestal eerder bij dan ik.

Broodjes eten. Ik zat nu bijna zes jaar in de journalistiek en als ik alle broodjes uit die tijd achter elkaar zou leggen zou ik in Assen uitkomen. Ik deed het dus maar niet.

Ik bestelde nog een jonge. Er was iets dat me dwars zat - een onbestemd gevoel dat ik iets vergeten had. Of dat er iets beroerds op komst was. Zo'n gevoel is vervelend en fijn. Je zit er maar mee, maar aan de andere kant blijf je zoeken naar wat er aan de hand kan zijn. Het heeft me bij veel zaken en zaakjes enorm geholpen.

‘Hoe smaakten de eieren?’ vroeg de kastelein.

‘Geweldig,’ zei ik, ‘alsof ze vijftien jaar op dit moment gewacht hebben.’

Ik overdacht in chronologische volgorde de gebeurtenissen van de dag. Het waren er veel. Sinds ik nu anderhalf jaar geleden bij de krant was weggegaan, maakte ik oneindig veel meer mee dan als journalist in vaste dienst. Vroeger sprak ik Schartenantinck alleen om hem gegevens te vragen, daarna had ik hem meer dan eens een aardige tip kunnen geven. Als

[p. 33]

je niet elke dag die vervelende krantenkarweitjes te doen hebt is er veel meer tijd om rond te lopen, te praten en te luisteren.

Als journalist verdien je belabberd weinig, op de manier waarop ik nu werkte ook maar het was wel veel aardiger. Bovendien doe je, als je een tijdje niks om handen hebt, soms heel aardige ideeën op en in de reclame of bij de televisie brengen die ook wel 's wat op.

Het is, alles bij elkaar, een mooi maar hard leven - u ziet, ik handel óók in cliché's. Maar ze moeten niet, zoals de onbekende gistermorgen, gaan zeggen dat ik voor elk geld te koop ben. Ik zou die vent graag eens willen ontmoeten.

Ik ging verder met mijn overzicht van de dag. Toen zag ik wat ik vergeten had: de parkietenkooi, de open gangdeur, de telefoon aan de muur en daaronder een bruine klapper. Op de onderrand, in gouden letters J. Wagemaker, Verenigde Kolenbedrijven. Ik had er niet in gekeken.

Ik rekende af. In het huis van Voerknecht was nog niets veranderd. De parkiet waadde door het zaad als Warenar door gouden florijnen. Er stonden weinig namen in de klapper. Moeder onder M, groenteboer onder G, petroleum onder X. Twee namen lieten zich niet thuis brengen. Van Ommeren, nr. 283901 en onder I/J stond Jannie Detube, nr. 673682. Ik schreef ze over in mijn blocnootje.

Toen ik klaar was begon de telefoon te bellen. Ik pakte een handdoek, sloeg die om de hoorn en zei, zeer kort: ‘Ja.’

‘Meneer Voerknecht?’

‘Ja.’

‘Dit is Siem Snel. Er is vanmiddag aan het pakhuis een vent geweest. Een bink in burger dacht ik. Ik moest je naam wel geven, hij sloeg me bijna rot. Ik wou alleen maar waarschuwen. Is het erg dat ik uw naam heb gezegd?’

‘Nee.’

‘Ik bel maar even. Ik weet niet of het wat was.’

‘Bedankt. Ik heb er niet veel meer aan.’

‘Hoe bedoel u?’ Ik wilde nog zeggen, ‘...omdat ik al dood ben,’ maar ik bedacht me en hing op.