Naakt over de schutting

13.

Ik kijk niet graag naar lijken en zeker niet naar toegetakelde. De man die hier lag leek mij deskundig doodgeranseld. Hij had paarse striemen over zijn gezicht, er zat een bloedend gat waar zijn slaap hoorde te zijn, zijn rechtermondhoek was tot ver in zijn wang ingescheurd. Er zat geronnen bloed op zijn lichaam en op zijn kleding - hij had geen colbertjasje aan, wel de resten van een wit overhemd. Ik schatte hem zeker drie uur dood, het kon dus niets met Snel te maken hebben. Misschien was het nog langer geleden, het bordje en het kopje, ik zag nu ook een potje jam tegen de muur gerold, konden wijzen op lunchtijd.

Ik trok de plastic handschoenen aan, die ik voor zulke karweien in mijn binnenzak heb en doorzocht de kast in de kamer en het bergmeubel in de achterkamer. Kleren. Servies. Een trouwbijbel: Frits Voerknecht en Geertruida Akkringa, 23 juni, in de Andreaskerk.

In de keuken had de parkiet nog steeds het spreek. Het klonk als de tafels van vermenigvuldiging. Veel alleenzittende parkieten hebben dat.

Ik liep door naar de uitbouw. Het was aardedonker. Toen ik het lichtknopje omzette begon een peer zeer zachtgroen licht te verspreiden. Een knop daarnaast gaf pas het echte, van de Provinciale Electriciteit. Licht in een netjes opgeruimde donkere kamer. Al te netjes, behalve een aantal flessen op een plank was er niets te zien dat op een regelmatig gebruik wees. Ook de twee laden onder de tafels waren leeg.

Achter een plastic gordijntje was, onder twee kranen, een stenen waterkuip aangebracht. Door de bruine steen leek hij eerst leeg, maar toen ik goed keek zag ik achteraan in het water nog een stukje film zweven. Het was een uiteinde van

[p. 31]

een filmrolletje, afgescheurd bij de zesde foto. Ik hield het tegen het licht - het resultaat mocht er zijn. De eerste foto liet slechts één vrouwenborst zien en een vinger gereed op de tepel te drukken, de tweede toonde het naakte bekken van een vrouw met een wit gordeltje en meer dan tien zwarte jarretelles naar de kousen, de andere drie waren opnamen van het onderlijf van een vrolijk springende vrouw, de helft van de zesde was een opname van een knielende figuur, waarvan niet meer was te zien dan dat deze bloot was.

Ik liet het strookje weer in het water glijden, liep naar de keuken en ging even op een stoel zitten. Ik dacht na over het feit dat er, behalve deze foto's, niets te vinden was in de donkere kamer van Voerknecht, ook niets in de andere kamers trouwens. Er was een grote kans dat degenen die Voerknecht dood hadden geslagen alles hadden meegenomen. Tenzij er al niets meer geweest was - ik kon me voorstellen dat Voerknecht die dingen niet in huis hield.

Ik doorzocht de keukenkastjes. Ik schrok me lam toen ik een koekepan verschoof en een muizeval met een luide klap dichtsloeg. Ik moest gaan zitten om het trillen van mijn lichaam te laten bedaren. De telefoon begon te rinkelen. Hij hing naast de keukendeur en ik bleef er naar kijken tot het geluid ophield. Er stond een zak zaad naast de kooi van de parkiet en ik gaf hem genoeg voor een week.

Toen ik de buitendeur achter me dichttrok, merkte ik dat ik mijn plastic handschoenen nog aanhad. Naast 14¹, was 14, de toegang tot de winkel onder Voerknechts huis. ‘donder-dagmiddag na 13 uur gesloten.’ Ik keek door het raam van de deur, de drogisterij liep ver naar achteren door, er woonde hier niemand, ‘ze’ hadden gewoon hun gang kunnen gaan.

De winkel zag er doods uit; ik dacht aan de drogist op de Weteringschans, die er op zulke middagen zijn kinderen liet spelen, onder toezicht van zijn vrouw terwijl hij in de huiskamer een gigantisch spoorwegemplacement bouwde. Zes kinderen, ‘ik voel niet zoveel voor ze, maar het is handig als drogist, je kunt je hoestdranken uitproberen.’

Twee huizen verderop was nog een boeiende winkel, boek-

[p. 32]

jes met witte bandjes over de kaft, ‘razernij der begeerte’, ‘wat doen ik?’, ‘rififiemelen in de harem’. Er hingen ook wat raamadvertenties. Er werd een gaskachel aangeboden. Attractieve masseuses stonden paraat. En ook: ‘Frits Voerknecht. Foto en film. Kunstopnamen. Discretie verzekerd.’

Ik besloot Schartenantinck niet te bellen.