Naakt over de schutting

[p. 17]

9.

Het zal ongeveer half vijf geweest zijn toen ik thuiskwam. Ik at een alweer oudere boterham met rauwe ham en belde mijn boodschappendienst op.

‘Met Lemming,’ zei ik, ‘de dageraad schoort langs mijn broeksband.’

‘Hallo,’ zei de goddelijke stem, ‘zal u een jeuk hebben.’ De goddelijke stem heeft een klein boodschappendienstje dat ze samen met haar zuster drijft. Het gebruik van het woord dageraad, hoe dan ook, in mijn eerste zin, is volgens de afspraak die ik met hen gemaakt heb, nadat vroeger eens iemand gedaan heeft of hij ik was. De goddelijke stem heb ik één keer ontmoet, ze is mank en in de veertig, maar dat ben ik alweer vergeten. Haar zuster heeft meer dat geroutineerde van een hoorspelactrice, je verwacht elk moment dat er een deur gaat piepen.

‘Er is een telefoontje van meneer Schartenantinck. U kunt tot half zes terugbellen.’

‘Als je half zes in het Hospitaal Hennepweg bent, zal ik je iets aardigs laten zien,’ zei Schartenantinck en legde zonder op antwoord te wachten neer. Dat gaf mij nog tien minuten om mijn sokken, nog doordauwd van de klamme regen van die morgen, enige tijd voor de ventilatiekachel heen en weer te bewegen. Ze dampten als koninginnesoep in advertenties. Daarna haalde ik op de Prinsengracht mijn auto, want na vijven kan je op de Hennepweg parkeren.

In het Hospitaal rook het naar ziekenhuis. Achter de tochtdeuren in de hal zat een verpleegster aan een tafeltje gele kaarten in te vullen. Ze was erg dik en had een zeer goedlachs gezicht, zo'n type dat gillend van de lach je buik kan wassen en toch de navel niet vergeet. Ze wou weten waar ik voor kwam. ‘Voor een vers lijk, denk ik,’ zei ik en liep door naar de tuin waar ze een ruim, maar vervallen lijkenhuisje hebben staan. Schartenantinck was er al, hij stond naast de tafel waarop het stoffelijk overschot. Het lag op een natte deken, het water dat eruit droop had grote groenachtige plassen gemaakt op de tegelvloer. Een broeder van het Hospitaal zat in de hoek een pijp te roken.

[p. 18]

‘We hadden hem zó,’ zei Herman, hij onderbrak bezigheden met zijn pinknagel tussen zijn kiezen, ‘hij lag toch nog twintig meter van de brug af.’ De man op de tafel droeg een geruit grijs pak, dat vóór zijn dood er erg aardig uitgezien moet hebben. Zijn rode das viel nu minder op door de vele bloedvlekken op zijn colbertjas. ‘Ze hebben zijn schedel ingeslagen,’ zei Herman, ‘en daarna nog wat op zijn kop gehengst.’ De huid van de neus was weggeslagen, evenals een stuk van zijn wang, het linkeroog leek naar binnen gezakt.

‘Geen papieren, zakken leeg gehaald,’ Herman stond erbij als Jean Gabin op zijn best, hoed achterover op het hoofd, kraag van de regenjas omhoog en zijn handen in zijn broek-zakken. Ik miste de ondertitels over zijn heupen.

‘Hij heeft geen boventanden. Al lang niet meer, volgens de dokter. - Heb je enig idee wie het is?’ Er was iets in de man dat me bekend voorkwam, maar ik zei niets.

‘We hebben foto's gemaakt en afdrukken en nog meer van die grappen,’ zei Herman, ‘ze zijn naar het laboratorium. Maar voor morgenochtend zullen ze er wel niet aan toekomen. Je kent ons personeelsgebrek. Vertel mij 's hoe je dit wist.’

‘Ik kwam er langs, gisteravond, toen ze hem in 't water gooiden. Maar ik zag 't maar vaag want ik was hartstikke lazarus. Maar vanmorgen herinnerde ik het me weer. Waarmee hebben ze hem doodgeslagen?’

Herman haalde zijn schouders op. ‘Een staaf. Een pook. Een gordijnroe.’ Hij draaide zich om en stapte indrukwekkend naar de deur. ‘Ik zal het op de tiplijst zetten,’ zei hij. Met die woorden nam hij dikwijls afscheid van me. Ik keek nog even naar de dode man op de tafel. Nog steeds vielen er, zo te zien met tegenzin, druppels uit de deken naar de vloer. In de korte tijd dat ik er was had zijn huid een nog groeniger tint gekregen. Op de tiplijst bracht hij me zeker dertig gulden op, dacht ik.