De bloedkoralen van de bastaard

68.

Arjaan had al twee keer door de brievenbus geroepen dat ik weg moest gaan (‘Sodemieter op, goren donder’), maar ik bleef schellen. Het was donker in Middelburg en de Londense Kaai vrijwel verlaten. ‘Ga weg,’ riep hij nog een keer, ‘of ik roep de politie.’ ‘Graag,’ riep ik terug. Er verliep enige tijd, waarin ik kalm aan de bel bleef trekken. Toen ging de deur open. Arjaan, krom als Quasimodo en loensend als een pasgeboren baby, stond bij de deurknop. Achter in het portaal, in een lang nachthemd met een bruine kamerjas, stond Van Heenvliet. ‘Oh, eh, Ketting,’ zei hij. ‘Wat moet dat?’

[p. 216]

‘Ik kom voor Germaine,’ zei ik.

‘Dat kan niet,’ zei hij, ‘die is eh die is eh al naar bed.’

‘Dat geeft niks,’ zei ik, en liep naar binnen. De bastaard spreidde zijn armen, zoals hij gisteravond had gedaan. Ik zette vaart en denderde tegen hem aan. Terwijl hij zich vasthield aan de muur zette ik mijn handen om mijn mond en brulde: ‘Germaine.’

Er verliepen seconden, waarin Arjaan tegen mijn rug duwde.

‘Rutger?’ riep een stem van boven. ‘Rutger Maria?’

Ik liep met twee treden tegelijk de trappen op. Van Heenvliet volgde me stommelend, maar bleef staan toen Germaine riep dat het goed was. ‘Het is goed, vader.’

‘Fijne vader heb je,’ zei ik, toen we haar kamer binnengingen. Ze droeg een gazen nachthemd waarin ze geheel naakt erg mooi was te wezen. Ze ging zitten waar ze gezeten had, onder een leeslamp, in een diepe stoel. Over de leuning hing ‘Zeeland in de de greep der getijden’, het standaardwerk van de bekende drs. D. Bruinooge. Op een grammofoon draaide een Malando van de klassieke kant.

‘Ik hoop dat je komt neuken,’ zei ze, met een vage glimlach.

‘Ik neuk je net zo lief in de hoek,’ zei ik.

Ze haalde haar schouders op. ‘Dat begrijp ik niet.’

‘Neuken heeft in het Zuidnederlands, ook het Zeeuws, nog een tweede betekenis. Gooien, werpen, flikkeren.’

‘Wat kom je dan doen?’

‘Ik heb spijt van gisteravond, ik zou die bloedkoralen graag weer terug hebben. Als souvenir aan de smaak van as die ik in mijn mond heb.’

Ze trok haar nachthemd iets lager. Ze droeg het vijfrijen-dikke snoer om haar hals.

Er werd geklopt. ‘Ja?’ Arjaan stampte de kamer in. ‘Is alles goed, dame?’ fluisterde hij, ‘of heeft u last van dit eh,’ zijn lippen maakten een krakend winderig geluid, ‘stuk vreten?’

‘'t Is goed, Arjaan, ga maar naar bed. Ik laat meneer wel uit. Hij is best lief.’

‘Ik wil niet sentimenteel doen,’ zei ik, ‘maar toen we naar die hooizolder gingen en ik het over de moord op mijn oudoom had, wist je toen dat het je broer was die hem gepleegd had?’

[p. 217]

‘Hij, of Arie-Ko of Maxi. Dat wist ik. Maar dat wist jij toch ook?’

‘Nee.’

‘Kom nou, Rutger. Toen je zo gauw uit Amsterdam terugkwam, was het duidelijk dat je oudoom je ingelicht had. Je ging regelrecht naar de vliedberg, nog voordat Frank zijn grote stunt met de vier lijken kon uitvoeren. Toe nou!’

‘Jan Lemming heeft geen naam genoemd.’

Ze keek me aan met haar grote zwarte ogen. ‘Arie-Ko wou je opruimen. Frank zag je niet als zo'n groot gevaar, hij dacht dat je af te schrikken was. Hij ging ervan uit dat je intelligent was. Dat had ik hem trouwens ook gezegd. Na die avond van ons, in het hooi.’

‘Dus dat in Nisse, toen de auto met Frank zo snel wegreed, was ook komedie? Je wist heel goed waarom ze wegreden?’

‘Ja. Maar 't was toch weer hetzelfde geval: jij wist het toch ook?’

Ik dacht terug aan de slimme gedachten die ik daar gehad had, en die nu niet zo slim meer bleken.

‘Wist je alles wat Frank deed?’

Ze schudde het hoofd. ‘Als ik in Amerika die advertentie van de bastaard niet had gezien, hadden Frank en ik elkaar misschien nooit meer ontmoet. We gingen samen naar Zeeland, naar de bastaard. Hij deed het zoals hij het wilde. Ik deed het zoals Van Heenvliet het wilde.’

‘En de moorden?’

Ze haalde de schouders op. ‘Frank ging verder dan de bastaard en ik wilden. En wisten. Maar hij deed het voor Zeeland. Ik ben het kleinkind van een emigrant die hier wegging omdat hij zich verdrukt voelde. Ik oordeel niet zo snel. Wie weet hoe goed het resultaat was geweest.’

Ik schudde mijn hoofd. Ik voelde dat er tranen in mijn ogen kwamen. ‘En ik vind je zo aardig,’ zei ik. ‘En je deugt niet.’

‘Als je er niet tegen kan, ga dan weg,’ zei ze.

‘Ik wou zo graag de bloedkoralen van de bastaard,’ zei ik.

Ze stond op. Ik zag haar heerlijke lenden en het schild van haar buik. Ze liep naar haar bed in de hoek van de kamer en ging erop liggen. ‘Kom ze maar halen,’ zei ze. Ik kwam. Het

[p. 218]

worstelen ging over in liefkozen, ik kuste haar lang en aardig, maar toen ik op haar lag kwam mijn woede terug en ik stootte snel en agressief.

‘Je was boos, hè?’ zei ze. Ze deed de bloedkoralen af en gaf ze me. ‘Je hebt gelijk, Rutger. Maar ik heb voor Van Heenvliet gekozen. En ik blijf zolang ik kan.’

Ik stond naast het bed en kleedde me aan. ‘Ik hoop alleen,’ zei ik, ‘dat met de verdwijning van Frank alles geregeld is. En dat niet blijkt dat jij en hij een afspraak hebben. En dat alles straks weer opnieuw begint.’

‘En wat dan?’

‘Dan kom ik terug,’ zei ik. ‘Morgenochtend abonneer ik me op de Provinciale Zeeuwse Courant. Ik zal de Zeeuwse Actie nauwkeurig volgen en de doden tellen.’

‘En áls je terugkomt, kom je dan meteen hier?’ vroeg ze, met een mooie, langzame glimlach. ‘In dat geval zal ik alles nog eens opnieuw overwegen.’