De bloedkoralen van de bastaard

67.

Ik was al op het punt van weggaan toen Kees Duivenhokke eindelijk het café van Kee binnenkwam. We hadden om vijf uur afgesproken, hij arriveerde over halfzeven - ik was blijven zitten omdat ik toch weinig te doen had. Het was flink vol bij Kee met dagjesvaarders die even vanuit het haventje een versnapering kwamen halen en fietsers uit andere dorpen die ver van hun woongemeenschap op zondag een stootje met de keu kwamen maken.

‘Cognac, zeker, éh?’ had Job gezegd, die het glas voor Duivenhokke al bij zich had.

‘En een flinke boteram mie hesp,’ zei Duivenhokke.

‘Geen tijd,’ zei Job.

‘Als die er in vijf minuten niet is schrijf ik een stuk dat jij en Kee in concibunaat leven,’ snauwde Kees. ‘Je zal zien, dat die boterham er dan ook is,’ ging hij verder. ‘Niemand weet het meer, die mensen zijn al zo oud, maar ze zijn níét getrouwd, al hebben ze vroeger een mooie komedie opgevoerd. Ook weer geen verhaal voor de Heraut, maar handig om te weten. Ik geef Job wel 's een borreltje. Dan drinken we op zijn concibune.’ Hij knipoogde.

‘Ik wou net weggaan,’ had ik gezegd.

Kees Duivenhokke wreef in zijn handen. ‘Sorry, ik ben naar Middelburg geweest, en daarna naar Ceesje de Putter, in Kruiningen. Die is vanochtend in een wei gevonden, vastgebonden, en met de aanzet van een flinke longontsteking. Die vrouw van De Putter, dat is een hele harde, die is nog geen zestig, die wou

[p. 212]

een aanklacht tegen de bastaard indienen. Ik weet nou ook waarom: ze had De Putter verboden om zo laat nog op pad te wezen en toen is die oude met behulp van de chauffeur die Van Heenvliet gestuurd had, 'm gesmeerd door het raam.’

‘Wat voor aanklacht?’

‘Schade, als hij doodgaat, of zo. Maar 't is al gesust, weet je door wie? Door de dominee daar. Vrouw De Putter heeft 't me zelf verteld, de dominee kwam een beetje sjoemelen, namens de bastaard. Geniaal, die man heeft nu alles platgemaakt. Niemand wil er naast staan als die Actie wat wordt.’

Job bracht een paar boterhammen met dikke plakken ham. En een cognac voor Kees Duivenhokke en een jonge voor mij. ‘Eet ze met hapjes,’ kraaide Kee uit de bedstee. Terwijl Duivenhokke at, vertelde ik hem wat er deze week was gebeurd.

‘Schitterend, schitterend,’ zei hij, het bloknootje waar hij aantekeningen op had gemaakt tegen zijn vette lippen drukkend, ‘o, dit is zo schitterend, dat ik dit nog heb mogen meemaken voor ik door de drank ben weggespoeld. Job! Drank!’ Hij tikte als een bezetene tegen de asbak.

‘Hoezo,’ zei ik, een beetje suf door de zware sigarenrook in het café, en de uitputtende nacht die ik achter de rug had.

‘Nou,’ zei Duivenhokke grijnzend, ‘er is vanmiddag een persconferentie geweest. De hoofdcommissaris, twee gedeputeerden, én Van Heenvliet. De aanvallen van onverlaten op toeristische bedrijven zijn nu uitgebreid met brandstichting in een gebouw waar een aantal notabelen vergaderde over de oprichting van een Zeeuwse Raad. De bestrijding van de misdaad moet krachtiger worden dan ooit...’ Duivenhokke lachte dat de tranen het in zijn kleine oogjes niet meer konden uithouden. ‘Maak je niet ongerust,’ zei hij, nog steeds door lachkrampjes onderbroken, ‘de signalementen van de boeven zijn zo vaag, daar halen ze jou niet uit...’

Job kwakte weer volle glazen op tafel. Terecht.

‘Kijk me niet zo aan,’ gierde Duivenhokke. ‘Je hebt me zelf verteld dat gisteravond je vriend die eh Roost aangeklaagd werd als binnendringer. Jij dacht dat dat een grapje was? Ze zullen er niet op terugkomen, geen slapende honden wakker maken. Als hij en jij 't ook maar niet doen. Anders pakken ze jullie nog!’

[p. 213]

‘Als ik 't goed begrijp,’ zei ik, ‘dan is er dus niets gebeurd? Straks is er ook niemand vermoord, geen Jan Lemming, geen Wabeke, geen Bruinisse, geen ijscoman uit Wolphaartsdijk? Die zijn dan niet voor Zeeland gestorven?’

Hij wuifde met zijn hand, nog nalachend met zijn zware pens. Hij pakte sigaren uit zijn borstzak en rolde er een naar me toe.

‘Natuurlijk. Maar dat is toch werk van gangsters geweest? Nee, de Zeeuwse Actie gaat nu dubbel zo hard door. Onder leiding van juffrouw Hoedskruid, die door de onverlaten was gebonden en naakt uit het brandende gebouw moest vluchten.’

‘Zeiden ze dat?’

‘Nee, dat zei ze zelf. Ik was erbij vanmiddag, tegen de pers. Een mooie stoot, die meid. Als je die op zolder hebt, kom je d'r nooit meer af.’

‘En Van de Luijster?’

Hij bladerde in zijn aantekeningen. ‘Die is maar even ter sprake gekomen. Hij is genoemd als de directeur van de Klamvoeder, die het gebouw ter beschikking had gesteld. Hij was nog niet bereikt.’

‘Ik begrijp wat de bedoeling is,’ zei ik. ‘Maar als nou, om een voorbeeld te geven, aangetoond kan worden dat dezelfde helpers van Van de Luijster een tijd geleden in Frankrijk de jonge Markusse van de weg gereden hebben, waardoor een snelle overname van de Klamvoeder mogelijk was, dan kan Van Heenvliet daar toch niet meer onderuit?’

‘Van Heenvliet is altijd overal onderuit gekomen. Er zijn zoveel dingen geweest... zo gaat dat toch?’ Duivenhokke schudde zijn hoofd. ‘Jij wilt maar niet begrijpen dat er zoveel dingen in elkaar schuiven en aan elkaar vastzitten; zeker in zo'n provincie.’

‘Maar als jij dit nou dinsdag allemaal publiceert - dit is toch een ijzersterk verhaal. Daar moet toch iemand op reageren?’

‘Rutger Lemming,’ zei hij. ‘'t Is een klein krantje, waar ik van moet leven. Plaatselijk blaadje. Het steunt de Zeeuwse Actie zolang die zich niet tegen de middenstand richt. Wat moet ik dan de Baljuw dingen gaan aanwrijven die jij niet eens bewijzen kan? Het is alleen goed dat ik ze wéét. Je kan met dat soort dingen nog wel eens iets doen.’

[p. 214]

‘Wát kan Lemming niet bewijzen?’ Het was de stem van Jubal. Hij droeg nog steeds zijn verfomfaaide ruitenpak, was ongeschoren en had een kleine kegel. ‘Ik dacht wel dat ik je hier zou vinden,’ zei hij. ‘Ik kwam even kijken hoe je het maakte.’ Hij liet zich op een stoel vallen.

‘Ik zei,’ zei Duivenhokke, ‘dat Lemming,’ hij klopte op zijn bloknoot, ‘ik ga af op wat hij verteld heeft, nergens kan bewijzen dat Van Heenvliet achter Van de Luijster stond wat die moorden betreft. Dat kan je pas aantonen als je Van de Luijster te pakken hebt.’

Jubal zuchtte: ‘Off the record, off the record. Ik heb officieel toestemming gevraagd om Van Heenvliet te ondervragen over zijn connecties met Van de Luijster. Ik heb ook gezegd wáár Van de Luijster is - dat was met wat Rutger me gisteravond vertelde en wat ik al wist makkelijk te begrijpen. Maar juist op die grond is die toestemming weer ingetrokken.

Van de Luijster zit zonder twijfel op het nieuwe piratenschip dat op voorgeschreven afstand van de Zeeuwse kust ligt. Het is door Zeeuwse zakenlieden aan de Zeeuwse Actie aangeboden: een piratenzender die lokale reclame zou maken en de Actie zou begeleiden. Bemiddelaar bij de aankoop: de directeur van de Klamvoeder. Ik had dat gisteren al rond. Toen ik het vandaag doorgaf is er een vergadering geweest met statenleden waarin Van Heenvliet toegezegd heeft te bemiddelen dat de zender voorlopig niet in de lucht komt. Daarom is een verhoor nu niet opportuun.’ Hij zwaaide naar Job, met het bekende vingertje.

‘Bovendien is de inval bij De Ilpen, bij de sextochten, vannacht, ook gebeurd na overleg met Van Heenvliet, die voorzitter van het comité-vakantieverblijf daar is. Je kan daar toch niet uit afleiden, aldus hoofdinspecteur Geerse, dat Van Heenvliet iets met die protectiebende te maken had!’ Hij hikte even.

‘Laten we d'r nog een nemen,’ zei Duivenhokke. ‘En dan drinken we op Zeeland dat Zeeland moet blijven.’

Job haalde zoveel flessen en glazen dat zijn concibune starogend uit de bedstee dreigde te vallen. ‘Laten we drinken,’ zei de inspecteur pathetisch.

Dat deden we. ‘Ik ben niet boos op je,’ zei Jubal tegen me, met een treurige stem. ‘Als ik met je mee was gegaan, van 't begin af,

[p. 215]

naar dat magazijn, was 't ook zo gelopen. Misschien hadden we die gangsters gepakt, die nu weer in Antwerpen zitten. Heel misschien Van de Luijster, hoewel die verdomd slim is. Dat weten we nu. Maar als Jan Lemming 'm in zijn ribben kon prikken, dan hadden wij dat misschien ook gekund. Afijnafijnafijn, gedane zaken... we waren toch, nét als nu, daar binnengehaald als de grote helpers van de bastaard.’

Nadat Duivenhokke weggegaan was, liepen Jubal en ik langs het haventje naar de kleine vuurtoren. We zaten aan de dijk en keken uit over de donkerwordende Oosterschelde. Er was niet veel meer te zeggen en dus deden we dat ook maar niet meer. We zaten daar tot Flipse op zijn brommer voorbijkwam, op zijn eerste nachtelijke ronde. ‘Politie!’ riep Jubal, ‘laten we maken dat we wegkomen.’ Fluitend gingen we terug.

‘Rij achter me aan,’ zei Jubal. ‘Je auto is klaar, pik die op in Goes en ga naar Amsterdam.’

‘Dat is de tweede keer dat je me naar Amsterdam stuurt.’

‘Je ziet dat ik de eerste keer ongelijk had,’ zei Jubal. ‘Je hebt aardig wat bereikt. Van de Luijster weg en zijn organisatie afgebroken. Maar wat je graag zou willen, een beetje wrikken in het establishment hier, jongen, schrijf dat maar op je buik. De tweede keer heb ik wel gelijk: ga terug naar Amsterdam.’

‘O.K.,’ zei ik, ‘ik geloof dat ik niets anders wil dan terug naar Amsterdam.’