De bloedkoralen van de bastaard

[p. 205]

64.

Van de Daf deden allebei de koplampen het nog, al was de linker bijna loodrecht op de weg gericht. Omdat ik bang was dat ik de weg die we daarnet gereden hadden niet meer terug kon vinden, snorde ik langs de dijk richting Abeledorp, langs camping De Abeel, langs het huis van Vreugddal, en vond de lange streep macadam naar de Zaegse polder.

Twee kilometer verder, vlak bij de tweesprong, stond een roodwit hek, met daaraan twee rode olielampen. Ongetwijfeld een actie van Publieke Werken. Ik hobbelde half door de berm om er omheen te kunnen.

Ik was nog geen dertig seconden verder toen me een auto tegemoet kwam. Met vier koplampen aan, twee met groot licht, raasde een zware auto op me toe. Ik schoof opnieuw de berm in. Ik zag er een man of vijf, zes in zitten - in de flits van het voorbijgaan herkende ik alleen Arie-Ko, grimmig en verbeten achter het stuur.

Ik gaf gas en stuurde weer de weg op. Maar ik had nog geen halve minuut gereden of er kwam opnieuw een tegenligger. Ik schoof weer de berm in. De auto, een witte Volkswagen, stopte langszij. Uit het voorste raampje boog zich het hoofd van rechercheur Geleijnse. ‘Hé,’ riep hij, ‘heeft u misschien een Mercedes gezien?’

‘Ja,’ riep ik, ‘hij ging die kant op.’

‘O, bent u het, meneer Lemming! D'r zijn d'r een paar uitgebroken, in een Mercedes.’

‘Die kant op,’ riep ik nog eens, achter me wijzend. Uit het achterraampje hing een jonge agent met een snor en een karabijn. ‘Tempo!’ riep hij lusteloos. Blauwe wolken krulden door de lichtbundel van mijn rechterkoplamp, Geleijnse reed venijnig gasgevend weg.

Het Klamvoeder-magazijn stond nog volop in het licht van schijnwerpers, ik drukte extra op het gaspedaal toen ik het in de verte zag. Maar ongeveer honderd meter vóór de poort kwam ik een man tegen die met grote passen van de Klamvoeder wegliep.

Ik herkende het colbert met de grote ruiten, remde en draaide het raampje open.

‘Jubal! Wat doe je hier?’

[p. 206]

‘Godgloeiendegodnondeju zijn ze helemaal belazerd beestje in de hersens totaalgedegeneerde lulkoek zonder weerga niettegelovenellendepukkelsgod gloeiende gloeiende nondeju zijnze helemaal betoeterd.’ Hij was geloof ik blij dat hij eens iemand zag die naar hem wou luisteren.

‘Je mocht niet meedoen, want je kende het wachtwoord niet,’ raadde ik, toen hij klaar was. Hij haalde een paar keer diep adem liep naar de andere kant van de Daf en stapte in.

‘t Is goed dat ik je tegenkom,’ zei hij. ‘Anders was ik gek geworden.’

‘Wat is er dan?’

‘Dat hou je niet voor mogelijk,’ zei hij. ‘Dit is de waanzinnigste avond van het jaar. Eerst word ik opgeroepen om met een paar man assistentie te verlenen voor een actie in Veere. Een juffrouw Padmos, assistente van juffrouw Forra Bruinisse, had aangifte gedaan dat de kluis van de maantochten-organisatie gekraakt was. En dat in combinatie met de mishandeling van juffrouw Bruinisse en de verklaringen van jou, Rutger Lemming, heeft Geerse, in overleg met de hoofdcommissaris, doen besluiten tot een inval in het duin achter vakantieverblijf De Ilpen. Nou, dat gebeurt dus. Onvoorstelbare treurigheid. Een hele middenstandersvereniging uit Gent op de bon. Ze dachten eerst dat het erbij hoorde, dat we verklede sexmaniakken waren. Ja, die Belgen zijn de Rijkswacht gewend, die ramt er altijd meteen op...’

Hij haalde diep adem. ‘Nou, toen dat mislukt was kwam er een melding van mijn bureau uit Goes van ene Cora Roost. Die had haar oom Gerard de Moker gesproken en vroeg om hulp omdat die gezegd had dat haar broer en ene Rutger Lemming het Klamvoeder-magazijn in Abeledorp gingen overvallen. Ik dacht, nou daar moet ik dan maar eens gaan kijken. Maar de hoofdcommissaris was erbij, en hoofdinspecteur Geerse. En omdat meneer Van Heenvliet commissaris van de Klamvoeder is en een vriend van de hoofdcommissaris en van de hoofdinspecteur was het beter dat Geerse de expeditie zou leiden. En wat gebeurt er, godnondeju gloeiendegodnondeju? We omsingelen het magazijn! Goed. Er komt een boef met een stengun en een witte vlag naar buiten, goed. Hij zegt dat Van Heenvliet geen haar gekrenkt zal

[p. 207]

worden tegen een vrije aftocht, goed. Hij krijgt die vrije aftocht, in een Mercedes. Goed. En hij is nog niet weg of Geerse stuurt Geleijnse achter hem aan. Dat is godverdomme woordbreuk. En stom! Als Geleijnse het ongeluk heeft ze in te halen, maken ze worst van 'm. Die brengen we dan thuis als vergiet.’ Hij stampte op de dunne vloer van de Daf.

We waren nu bij het magazijn en reden het hek binnen. Een agent die Jubal herkende deed iets dat op salueren leek. Op het voorterrein stond een aantal politiewagens kriskras door elkaar. Van een van de Volkswagens draaide het blauwe licht alarmerend rond.

Jubal rechtte zijn schouders. ‘Daar gaan we dan weer voor niks,’ zei hij bitter. ‘Pflicht is pflicht.’ Hij ging me voor door de grote deur, onder het bord waarop een vaars die lachte.

We kwamen in de grote zaal. Het vuur in de schouw was bijna uit, de kaarsen walmden en alles was overdekt door een vaal neonlicht. Aan de voet van het platform stond een grote kring mensen, een paar agenten met karabijnen, hoofdinspecteur Geerse, een aantal Zeeuwen in toga, en anderen die de toga hadden uitgedaan en, in een stemmig colbertkostuum, het ding over de arm hadden hangen. In het midden van de kring stond Ko Roost, nog steeds met de zwarte mantel om zijn schouders. Vrij stevig zelfs, want twee agenten in uniform hadden hem daar beet.

‘Ik eis,’ riep Van Heenvliet tegen hoofdinspecteur Geerse, ‘dat u deze man arresteert. Hij is een bedrieger. Hij is wederrechtelijk hier binnengedrongen. Hij heeft zich wederrechtelijk uitgegeven voor ons geacht medelid van Zeelandia, Ceesje de Putter.’

Geerse kuchte. ‘Ik vraag u nogmaals wie u bent,’ riep hij tegen Roost.

‘Meneer Geerse,’ riep ik. ‘U vergist zich. Ik ben Ceesje de Putter. Ceesje Stalchwijn Hendrikus de Putter, geboren te Ossenisse op 11 november 1899.’

Van Heenvliet keek naar me, onder zijn witte wenkbrauwen door. ‘Oh... Ketting,’ zei hij, ‘Ketting is er ook weer.’

Op dat moment wolkte om de schouw heen een dikke rook de zaal in. Geerse haalde zijn neus op. ‘Wat stinkt dat vuur,’ zei hij. Van buiten kwam een agent naar binnen gehold. ‘Brand,’ riep hij. ‘De vlammen slaan door het dak.’

[p. 208]

De rook die door de deur achter de schouw kwam, werd dikker en het geknetter van vlammen was te horen.

‘Redde wie zich redden kan,’ riep de bastaard en begon te draven. ‘Jubal, roep de brandweer op,’ brulde Geerse. Iedereen dromde in de richting van de uitgang. Ik wachtte even en kwam naast Roost. De agenten hadden hem nog steeds bij de schouders vast. Ik hield in en liep een van de agenten zo ferm voor de voeten dat hij daardoor moest loslaten.

Buiten zagen we de vlammen. Het kantoor waar ik met Van de Luijster had gesproken stond in lichterlaaie en de vlammen vraten zich naar het dak van de grote zaal.

Iemand tikte me op de schouder. Het was den Eiber. ‘Kom mee,’ fluisterde hij. Ik had Ko Roost bij de schouder en liep langzaam achterwaarts uit de kring. Den Eiber ging ons voor, hij liep met een wijde boog om het inrijhek heen, boog wat doorgeknipt prikkeldraad opzij en zo kwamen we op de macadamweg. Aan de overkant, in de berm, stond een zilverkleurig busje van de Klamvoeder. ‘Achterin,’ snauwde den Eiber. Ko en ik stapten in, den Eiber startte en reed weg.

We keken door de achterraampjes en zagen dat de linkervleugel van het Klamvoeder-magazijn in elkaar stortte.

Voor in de cabine zong den Eiber. Het lied van de schorren en de slikken. Toen hij ons bij de Stroostotten afzette, lachte hij uitbundig. ‘Sorry dat het zo lang duurde,’ gromde hij, in zijn kortaffe Zeeuws. ‘Maar mijn vuursteentje was op, ik moest eerst lucifers vinden.’

‘Wat doe je met dit busje?’ vroeg ik.

‘Dat zet ik ik ginder op den diek,’ zei hij. ‘Voor de eerlijke vinder.’