De bloedkoralen van de bastaard

59.

Achter de schouw was een smalle deur. Daardoor kwam ik in een gang. Het gedeelte van de gang aan mijn linkerhand zag er schitterend uit, met op de grond een dik tapijt en een houten betimmering tegen de wanden. Het gedeelte van de gang aan mijn rechterhand had een betonnen vloer, de muren waren opgetrokken in kale, brokkelige bakstenen. ‘Germaine,’ riep ik, en dat was zowel voor links als voor rechts bedoeld.

Ik liep over het tapijt en gooide de eerste deur aan mijn rechterhand open. Een grote, ruime kamer. De verlichting was indirect en ontleend aan een goeie catalogus. De houten wanden waren bespijkerd met panelen en op elk paneel hing een schilderij of een reproduktie. ‘De Vierdaagse Zeeslag’ van Kees Pronk, ‘De sluiting van het Gat’ van Haanstra, ‘De dronk op het caisson’ van Endt, ‘Happend naar lucht’ van Dolf Zwerver, een staatsieportret van Koningin en Prins, de Zuiderhavenpoort van Zierikzee. Gezicht op de Matterhorn, met een takje edelweiss. Het ge-

[p. 194]

zondste allegaartje dat een Bureau voor de Meting der Opinie zou kunnen bijeenvragen.

Ik stond op de drempel toen iemand een hard voorwerp tegen mijn rug duwde. ‘Loop maar door,’ zei een stem tegen mijn nek. ‘En ga daar maar zitten. Leg je armen op de leuningen.’

De arm van de man achter me duwde me in een leunstoel neer, de hand aan de arm voelde in mijn zakken, over mijn borst en onder mijn oksels.

De man die bij de arm hoorde, droeg een beige pak. Hij had een gebronsd gezicht, al waren zijn wangen bleker dan men zou verwachten. Zijn haar was volgesmeerd met oliën en vetten en schitterde in de lampengloed. Twee dagen geleden was ik in Goes hard tegen hem aangelopen.

Tot mijn verrassing had hij geen pistool, maar een revolver in zijn hand, een Smith and Wesson van blauw metaal. Voor zover ik het kon zien model 51 22/32 Kit gun, wat ik vooral baseerde op het grote vizier. Hij legde het wapen voor zich op het bureau en drukte op een knop van de intercom. ‘Is dat Arie-Ko?’ vroeg hij. ‘Is de uitgang gedekt?’

‘Uitgang afgedekt,’ zei een echoënde stem.

Hij drukte op een andere knop. ‘Maxi? Is de zaak nou onder controle?’ Er kwam geen antwoord. De man drukte nog een keer op de knop en riep nog een keer dringend: ‘Maxi? Is de zaak geregeld?’

‘Ja, dit is Maxi.’

‘Met Frank. Is de zaak nu geregeld?’

‘Bijna. Alleen die ouwe lui is niet stil te krijgen. Hij eist dat jij hier komt.’

‘Gezeik. Stuur die ouwe maar naar mij toe. O.K.?’

‘O.K., en sluiten.’

Frank van de Luijster legde zijn benen op het bureau en draaide zijn bureaustoel in mijn richting. Zijn rechterhand lag op de Smith and Wesson, die op zijn vloeiblad lag.

‘Mister Lemming,’ zei hij. ‘Daar heb ik u toch.’ Zijn stem had een licht Amerikaans accent.

Ik glimlachte breed. ‘Ik ben je toch een eind tegemoet gekomen. Ik had er alleen niet op gerekend dat je nog zo laat wakker zou zijn.’

[p. 195]

‘Nu je er toch bent,’ zei hij, ‘kun je ook nog een nuttige functie hebben. Je kunt zeggen wanneer de politie hier komt.’

‘Hè ja...’

Er klonken driftige voetstappen in de gang. Van de Luijster wenkte me met de revolver. ‘Ga naast de deur zitten, voor de grote spiegel. Dan zie ik elke beweging dubbel.’

Reilof Willem van Heenvliet viel bijna de kamer in, struikelend over zijn lange mantel. Zijn gezicht was rood en opgezwollen. Hij kwam tot staan vlak voor het bureau waaraan Frank van de Luijster zat, hief zijn arm en sloeg tweemaal dreunend op het hout.

‘Ik...’ het kostte hem moeite zijn woorden zo te schikken dat ze makkelijk uit zijn mond kwamen,’ ik eis... ik wil...’ Hij stopte omdat hij de revolver zag. Hij keek om en zag mij zitten. Maar hij leek me op hetzelfde ogenblik ook meteen te vergeten.

‘Jannis,’ zei hij, de woede nog in zijn stem, ‘ik wil dat de installatie doorgaat.’

Van de Luijster schudde zijn hoofd. ‘Laten we de dingen koel en nuchter bekijken,’ zei hij. ‘Ten eerste heet ik geen Jannis, en ik vind het vervelend als je me zo noemt. Dat heeft dezelfde reden waarom ik je ook geen vader wil noemen. Je bént mijn vader niet. Ik waardeer het dat je al die moeite hebt gedaan om ons op te sporen, omdat we nu eenmaal Van de Luijster heten. Ik vind het een mooie naam. Germaine niet, ze is zelfs met die kolonel getrouwd om van die naam af te zijn.

Ten tweede zitten we in de puree. Die meneer Lemming zit hier als voorbode van nog meer mensen die het niet met ons eens zijn. Daar hoeven we niet over in paniek te raken, want we hebben hem, en nog een paar van jouw notabelen, als gijzelaar.

Ten derde bepaal ik wat er hier gebeurt...’

Van Heenvliet had hem hoofdschuddend aangehoord en onderbrak hem nu. ‘Dat is allemaal wel goed, maar ze zijn nou hier. Het zijn allemaal mannen die een groot overwicht in de gemeenteraad en in de staten hebben. Die kan je niet voor het hoofd stoten. We móéten ze nou installeren. Anders komen ze nooit meer. Het moet nou gebeuren.’

Van de Luijster zuchtte, ‘'t Is frêêd,’ zei hij, als een volbloed

[p. 196]

Zeeuw. Hij drukte op een knop van de intercom. ‘Maxi? Hoe is de situatie nou?’

‘Rustig,’ zei een stem met veel echo uit een luidspreker. ‘Ze zitten hier nog allemaal.’

‘O.K.,’ zei Van de Luijster, ‘ik stuur de bastaard naar je terug. Laat hem zijn gang maar gaan.’

‘Waar is Germaine?’ vroeg Van Heenvliet.

Van de Luijster haalde zijn schouders op. Hij drukte opnieuw op een knop van de intercom. ‘Arie-Ko? - Kan je even komen?’

Van Heenvliet stampte de kamer uit.

Arie-Ko was inderdaad erg slecht geschoren. Zijn spitse blauwige kin was begroeid met witte en zwarte stoppels. Misschien was het wel een protest tegen zijn opvoeding, tegen de scheermesjes die zijn moedertje tegen beter weten in steeds op zijn nachtkastje legde.

Zijn kleine oogjes, tussen de dikke wallen, keken me blij aan. ‘Jullie hebben elkaar al eens ontmoet,’ zei Van de Luijster. ‘Je ziet dat zijn oor er nog steeds in vellen bijhangt, Arie. Dat was een goeie tik die je hem toen gaf.’

Ze bestudeerden me allebei en ik glimlachte maar wat terug.

‘Maxi blijft met Johnnie bij de ouwe,’ zei Van de Luijster. ‘Die gaat nog even verder met de poppenkast. Hoeveel man heb jij dan over?’

‘Zes,’ zei Arie-Ko, ‘als ik die twee nieuwe chauffeurs niet meereken.’

‘Dan zou ik maar een paar posten uitzetten voor een beleg. Als Lemming hier zit, is er alle kans dat we op korte termijn een politielegertje in de omgeving zien.’

‘Met de machinegeweren?’

‘Dat zou ik maar doen,’ zei Van de Luijster. Hij geeuwde, terwijl Arie-Ko de kamer verliet.

‘Dat is het voordeel van zo'n ouwe schuur,’ ging hij verder, tegen mij. ‘We halen op de hoeken een paar van die ouwe golfplaten weg, en we hebben een vrij schootsveld.’ Hij richtte de revolver op me. Zijn ene oog was dichtgeknepen en het andere staarde over het grote vizier. ‘Je hebt wel een hoop voor me verpest, Lemming,’ zei hij langzaam.

[p. 197]

‘Je had mijn oom niet moeten doodsteken, dan had ik nooit van je gehoord,’ zei ik.

‘Hm,’ zei hij schamper. ‘Láter had je dan toch van me gehoord. - Maar 't was stom, dat geef ik toe. Ik kwam bij die grafheuvel toen ze bezig waren die gaten te graven. En toen scharrelde hij daar rond. En dat was nog niet zo erg, maar hij had in het café gezegd dat hij een logboek bijhield over allerlei duistere dingen die rond Abeledorp en camping de Stroostotten gebeurden. Toen hebben we hem even opgepakt, want we wilden dat logboek wel 's zien. En hij begon ineens te steken.’ Hij legde zijn hand op zijn onderste rechterribben. ‘Hij moest natuurlijk net mij hebben.’

Ik keek op mijn horloge. Het was halfeen.

‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vroeg ik.

Van de Luijster trok zijn lippen in een horizontale grimas. ‘Daar denk ik over na,’ zei hij. ‘Want wat er verder ook gebeurt, dit blijft niet geheim.’

‘Is den Eiber dan ontsnapt?’

‘Je bedoelt dat mannetje dat als jouw chauffeur optrad?’ Van de Luijster stelde de vraag, maar ging er verder niet op in. ‘Nee, ik heb het over dit gedoe, dit schieten, dat houden die twintig man die hier zijn niet geheim. Ik zag er zó'n ouwe lui bij, die krijgt gegarandeerd een hartaanval nog voor hij thuis is. Dat betekent vragen, argwaan. Ik denk dat het beter is als we er nu meteen mee stoppen. Aan contributies van toeristische kant heb ik ruim 500.000 gulden binnen, aan bijdragen voor de Zeeuwse Actie bijna 300.000. Ik vind dat aardig voor een half jaar werk.’

‘Je gaat er vandoor?’

Hij lachte, kort en vreugdeloos. ‘Doe niet zo blij. Als ik ga, neem ik jou mee. Ik heb nog iets met je af te rekenen. Niet het feit dat je me dwars hebt gezeten. Dat kan ik nog wel waarderen. Maar die klap in de Korenbeurs hiertegen,’ hij klopte op zijn borst, ‘dat pik ik niet.’