De bloedkoralen van de bastaard

48.

Volgens het telefoonboek woonde H.G.M. de Milde, leraar, aan de Bruistraat, op nummer 18. De eerste die ik er naar vroeg, stuurde me naar de Koepoortstraat, de tweede naar de Verwerijstraat, maar die bleken gelukkig vlak bij elkaar te liggen. De derde die ik naar de Bruistraat vroeg, was een zeer langharige, in een gevlekt streepjespak zonder revers. ‘Gelüüül’, zei hij, ‘ze hadden die namen al lang moeten afschaffen. Prinses Beatrixlaan b.v., weet je dat elk dorp in Zeeland een prinses Beatrixlaan, -weg of -straat heeft? Te gééék. Je moet van hoge geboorte wezen, of burgemeester voor je een straat krijgt. Afschaffen, die hele troep. Mensen hebben een nummer, auto's hebben een nummer, dan moet je ook consequent wezen.’

‘Toch moet ik naar de Bruistraat,’ zei ik.

‘Gelüüül,’ zei hij nog eens. ‘Daar ben ik al zo vaak geweest en ik zwééér je, daar moet niemand naar toe.’

De Bruistraat was honderd vijftig meter verderop. Een nauwe straat, met vriendelijke huisjes, bedacht door een architect die zijn kindje net potlood en papier had gegeven.

Ik belde op nummer 18. H.G.M. de Milde stond boven de brievenbus. Ik belde nog eens, maar er werd niet opengedaan. Ik wou net weggaan toen een vrouwenstem achter me riep: ‘Gewoon doorbellen. Ze is doof. Je kan ook op het raam kloppen.’

Een vrouw met een blonde pruik hing uit een raam. Op het geluid van haar stem kwamen er uit de omliggende ramen ook vrouwen hangen.

‘Wie is doof?’ riep ik.

‘Z'n huishoudster,’ riep de blonde terug. ‘Vrouw Boon,’ riep een tweede, bij wie het raam niet hoog genoeg open wou en die nog bezig was haar borsten over de vensterbank te draperen.

[p. 173]

‘De Milde is er toch niet, als je die moet hebben,’ riep een derde. ‘Die is wandelen naar het Miniatuurpark.’ Ik klopte op het raam.

Kort daarop werd de deur geopend door een klein vrouwtje in Zeeuwse kledij. ‘Hard schreeuwen,’ riep de blonde, benauwd om iets te missen.

‘Gas,’ zei ik met mijn duidelijkste lipbeweging en het vrouwtje deed de deur geheel open en het me binnen. Ik kwam in een halletje, geheel volgehangen met tegeltjes waarop in blauw Zeeuwse vrouwen in klederdrachten. Soms stonden er eiland- of dorpsnamen onder, soms ook alleen maar Goed Zeeuws, Goed Rond of Dit is ons eigen landje.

‘Waar is meneer De Milde?’ vroeg ik, nu tamelijk hard.

‘Gô,’ zei ze, met een harde nasale stem, ‘ik dacht dat u van het gas was. De Milde is wandelen. Hij is naar Miniatuur Walcheren, hier vlak om de hoek. Dat doet hij vaak, 's middags. - U bent toch geen leerling, hè?’

‘Nee.’

‘O, want leerlingen ontvangt hij niet thuis.’

De glazen deur naar de gang stond half open en een stuk van de kapstok was zichtbaar. Er hing, over verscheidene haken, een grote zwarte toga. ‘Is dat meneer De Milde zijn jas?’ riep ik. ‘Dat is zijn nieuwe mantel,’ zei ze. ‘Die is net gebracht. Hij wordt van de raad van de Zeeuwse Actie. Hij wordt schrijfgeheimer.’

Ze had een gerimpeld gezichtje met zwarte kraalogen. ‘Wie kan ik zeggen dat geweest is?’ vroeg ze en drong me met mijn rug tegen de deur.

‘Van Borssele,’ riep ik. ‘Frank van Borssele.’

‘O,’ zei ze, ‘dat is nog een heel eind.’