De bloedkoralen van de bastaard

45.

Dokter Dorringa zag eruit als een jonge Germaanse god die de vorige avond te veel bier gedronken had. Zijn oogroze waterde en zijn mondhoeken hingen op halfzeven. Maar toen hij de slaapkamer binnenstapte helderde zijn gezicht op: ‘Wat een prachtig kabinet,’ riep hij, ‘zo zie je ze niet veel meer.’ Hij keek me opgetogen aan. ‘Ik reis stad en dorp af om een mooi kabinet te krijgen, maar ze worden met de maand duurder. Eergisteren zag ik er nog een dat de helft zo mooi was als dit, en daar vroegen ze 3000 gulden voor.’

Hij zette zijn tas neer en keek nog eens goed. ‘Dus dit is de patiënt?’ zei hij. ‘Mijn God, dat is verschrikkelijk. Ze hangt aan dat kabinet.’

‘Ja,’ zei ik streng, ‘en ik heb de politie al gebeld. Het gaat nu om haar. Wat doen we? Haar lossnijden of niet?’

‘U wou haar op díé rug neerleggen?’ vroeg hij. Hij pakte een stethoscoop uit zijn tas en luisterde aan Forra's rug. ‘Om haar d'r af te halen kunnen we beter vakmensen hebben, ik ga een

[p. 161]

ambulance bellen.’ Hij verdween in de andere kamer, terwijl hij de Internationale neuriede. Veel mensen hebben dat 's morgens vroeg.

Dorringa drentelde wat rond. ‘Die sleutelgaten op dat kabinet, daar zit nog metaal uit de zeventiende eeuw rond,’ zei hij. ‘Ik heb boven mijn open haard tegeltjes uit 1680. Uit een hoeve hier in de buurt. Ik had die boer een paar operaties aangeraden. Breukje. Galblaas. Hij zei, wat kan ik voor je doen, ik zei die tegeltjes. Mijn vrouw zegt: dat strijdt met de ethiek van het vak. Maar ze was toch dolblij toen de fietsenmaker een fietsje voor onze Jeroen bracht. Omdat ik z'n vrouw van d'r spataren heb afgeholpen. Ja, ik heb 'r leren karnen met d'r voeten.’

Zo vergleden de minuten, totdat een auto met bandengeknars voor het huis remde. De man die als eerste binnenkwam droeg een groene, militair aandoende regenjas. Hij had een vrij fors gezicht, een platte knopneus, een klein mondje, dat bewoog alsof er een alternatieve kringspier omheen zat, en weinig, van een brede scheiding af, geplakte haren.

‘Wie bent u?’ zei hij scherp tegen Dorringa.

‘Dorringa. Ik ben de arts, ik ben door deze meneer opgebeld. Ik wacht op de ambulance.’

‘Goofdinspecteur Geerse.’ - Hij zei Heerse - Hij wendde zich tot mij. ‘Dus u bent Lemming?’

Achter hem kwamen twee agenten binnen, waarvan één een statief plaatste en daarop een fototoestel begon te monteren. Buiten remde nog een auto.

‘De ambulance,’ zei Dorringa, die uit het raam keek.

‘Ik reken erop dat u tot mijn beschikking blijft,’ zei Geerse tegen me. Daarna nam hij de niet-fotograferende agent terzijde en begon zacht te spreken.

De twee mannen die met de brancard binnenkwamen deden hun werk vakkundig. Ze legden de brancard met de bovenkant op het bed, terwijl de onderkant op de grond steunde. De een ving Forra onder de schouders op, de ander droeg haar, na het touw doorgesneden te hebben, met zijn hand onder haar knieholten. Ze draaiden haar voorzichtig en legden haar op haar buik op de draagbaar. Dwars over haar logge borsten liep één rode striem. Forra kreunde. Dorringa betastte haar benen. ‘Ik

[p. 162]

geloof niet dat er iets gebroken is,’ zei hij, ‘maar het been is wel zwaar gekwetst. Ze hebben die lade verschillende keren met kracht dichtgedaan. Alleen daarvan al moet ze half gek geworden zijn.’

Ik knielde naast de brancard. ‘Forra,’ zei ik.

Ze opende haar ogen een klein beetje.

‘Forra,’ zei ik nog eens. Ze opende haar ogen wijd en keek me aan. Haar voorhoofd fronste. Het leek alsof ze iets wou zeggen. Haar onderkaak bewoog.

‘Ji...’ zei ze tenslotte. ‘Ji...’ Daarna sloten haar ogen zich weer.

Dorringa knikte en de twee broeders namen de brancard mee.

Het liep tegen halfnegen en we zaten te ontbijten in de Campveerse Toren. Hoofdinspecteur Geerse uit Middelburg, die nog steeds zijn regenjas droeg, inspecteur Jubal uit Goes, die al twee keer aan de norse Geerse had uitgelegd dat hij alleen was gekomen omdat ik dat zo dringend gevraagd had, en ik.

Geerse dronk luid van zijn koffie, keek op zijn horloge en zei: ‘Als 'k 't zegge mag, dan zal 't wel moeten wachten tot die juffrouw Bruinisse zover is dat ze een verklaring kan afleggen. Die peuken en die paar vingerafdrukken zullen ons niet veel verder brengen, als 'k 't mag zegge.’

‘Ja, je zit me zo aan te kijken, Lemming, maar geloof je niet wat ik zeg?’

‘Eerlijk gezegd, Geerse,’ en ik probeerde dat laatste woord zonder nadruk uit te spreken, ‘nee. Ik geloof niet dat Forra veel zal kunnen zeggen. En stél dat ze je een signalement geeft, schiet je daar veel mee op? Er is een goed georganiseerde groep bezig, die zijn contributie ophaalt bij toeristencentra. Alle deelnemers - we weten niet of iedereen in die sector al benaderd is, maar van Walcheren en Beveland lijkt me dat wel zeker - krijgen eerst kleine waarschuwingen. Bij Forra is ingebroken. Bij Wabeke was er een brandje in zijn douchecellen. Wie het dan nog laat afweten, wordt hardhandig gestraft. Die organisatie zit goed in elkaar - denk maar aan de rouwkransen. Goed hè, dat jullie zo samenwerken dat die aangedreven Bruinisse een dag onbewaakt in zijn eigen huis kon staan?

[p. 163]

Maar Forra Bruinisse is niet half dood geslagen omdat ze weigerde contributie te betalen of zo iets, totaal niet; als ik haar goed begrepen heb had ze bijna bewondering voor de zakelijke manier waarop die protectie geregeld was. En ze rékende, denk ik, op die protectie, anders zou ze niet zo openlijk en zo openhartig aan die sextochten werken.’

‘Wij houden er anders ook een oogje op, als 'k 't zegge mag,’ bromde Geerse.

‘Ik heb er nu een uur over na lopen denken, maar Forra hééft 't al gezegd. Ze kwam bij, en zag mij en zei twee keer ‘Ji’. En ik ben zo weinig aan de spreektaal hier gewend dat het lang duurde voor ik...’

‘Jij,’ zei Jubal.

‘Ja, jij,’ zei Geerse. ‘Dat noemen wij hier het vleig op de speigel-effect, haha.’

‘Dat begrijp ik nou wel, maar ze bedoelde natuurlijk dat het mijn schuld was. Ik ben op zoek naar de moordenaar van Jan Lemming. Dat vinden ze vervelend en ze hebben me een waarschuwing gegeven, bij Kattendijke ben ik van de weg gereden en ze hebben wat op mijn maag gestompt. Kort daarna duik ik op, aan de arm van Forra Bruinisse, op een door hen beschermde maantocht. En het lijkt me voor de hand te liggen dat ze daarna bij haar op bezoek gegaan zijn om te vragen wat ik daar deed, wat zij mij verteld heeft, en wat ik aan haar.’

‘Hm’, zei Jubal, en keek alsof hij de oudste broer van Tom Poes was.

De twee politiemannen zaten een tijd tegenover elkaar, totdat een dikke agent binnenkwam. Hij boog zich na een saluut over Geerse heen en fluisterde met donderende stem:‘A 'k t’ eve segge mag, d'r staat een begrafenisondernemer bij Bruinisse op de stoep en die wil met de kist naar 't kerkhof. Kunnen we die laten gaan of moeten we beslag leggen?’

‘Ook dat nog,’ mompelde Geerse, terwijl hij zenuwachtig met het zoutvaatje begon te spelen. Hij strooide een spoor rond zijn bord en nam een besluit: ‘Even buiten wachten, Budding, dan regel ik dat straks.’

‘Ja,’ t is wat, à 'k 't segge mag,’ zei Budding.

‘Ik heb één ding nog niet verteld,’ zei ik. ‘Niet alleen dat ik er

[p. 164]

erg veel spijt van heb dat ik gisteravond zo vroeg weg ben gegaan, omdat ik moe was en geen zin had om met Forra naar huis te moeten om whisky uit de aanbieding te drinken, maar ook niet dat ik bij het weggaan tussen de dansers in het duin een man zag die ik kende. Willem van Heenvliet, een man die zich de bastaard laat noemen.’

Ik wachtte, maar ze reageerden niet. Pas toen ik het lang liet duren zei Geerse: ‘Nou én?’

‘Van Heenvliet is de laatste tijd een paar keer in het nieuws geweest, en toevallig viel dat steeds samen met acties tegen de toeristenmiddenstanders. Jan Lemming werd vermoord op de dag dat Van Heenvliet de Zeeuwse Actie aankondigde. Op de dag dat die Actie begon werd Wabeke vermoord gevonden, de tweede dag van de Actie kwam Bruinisse aandrijven, de derde dag word ik van de dijk gereden, de vierde dag zie ik Van Heenvliet in de late avond en in de vroege ochtend is Forra Bruinisse half dood geslagen. En dat terwijl...’

‘Je bent gek,’ riep Geerse.

‘...terwijl,’ riep ik erdoorheen, ‘die Van Heenvliet bij het annonceren van zijn Actie zich bijzonder duidelijk tegen het toerisme gekeerd heeft.’

‘Dat is waar,’ zei Jubal, maar wel peinzend.

‘Er zijn nog een paar dingen die naar die Van Heenvliet wijzen,’ zei ik. ‘En ik wou jullie voorstellen dat ik eens met hem ging praten. Als 't waar is, en hij heeft er iets mee te maken, is dat een riskante bezigheid. Dus ik wou een beetje rugdekking. En als 't niks is, dan heb ik 't gedaan en dan is er verder niks aan de hand.’

Geerse zat al heftig zijn hoofd te schudden. ‘Geen sprake van,’ zei hij. ‘Ten eerste is het onzin. Wat is Van Heenvliet al niet? Hij heeft in het provinciaal bestuur gezeten, hij zit in het bestuur van de Elektriciteit, hij zit in de Kamer van Koophandel, hij zit in 't Museum, hij is commissaris van het Klamvoer, en hij zit in 't mossel-comité. Dus die man kan je niet zo maar beschuldigen. En ten tweede is er helemaal geen bewijs.’

‘Ik wist dat je dat zou zeggen,’ zei ik. ‘Ik lees ook wel eens provinciale kranten. En ik kan me ook best voorstellen dat als er iemand in het bestuur van een provincie zit die iets met malver-

[p. 165]

saties te maken heeft, hij behoorlijk gedekt wordt, maar dat is juist de reden van mijn voorstel. Ik probeer de man uit zijn tent te lokken en dan kun jij altijd nog zien.’

Maar Geerse schudde het hoofd. ‘De bastaard maakt geen fouten,’ zei hij. ‘Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Als hij ontdekt dat ik akkoord ga met zo iets, dan vlieg ik eruit. Die man maakt van zijn positie geen misbruik. Daar komt trouwens bij, maar dat is vertrouwelijk, dat hij aan de gouverneur én aan de hoofdcommissaris van politie heeft aangeboden om de Actie stop te zetten, nu er plotseling zo'n golf van terreur is. Dat is toch een loyaal gebaar.’

‘Jij ben zelf al lid van de Zeeuwse Actie?’

‘Ik heb mijn sympathie betuigd,’ zei Geerse, na enige tijd, en met tegenzin. ‘Van Heenvliet is een belangrijk man, hij kent iedereen, de gouverneur, de commissaris, de burgemeesters, de gedeputeerden. Nee, daar blijf ik niet buitenstaan, vooral omdat ik zelf vind dat Zeeland moet blijven.’

Ik keek naar Jubal, maar die zweeg.

Bij de deur drentelde Budding luidruchtig rond.

‘Ik geef je bedenktijd tot het eind van de middag,’ zei ik. ‘Dan bel ik je op. En daarna zie ik wel wat ik doe. Maar ik reken erop dat jij van jouw kant die Van Heenvliet niet opbelt of benadert.’

‘Ik kijk wel uit,’ zei hoofdinspecteur Geerse. Hij wrikte zijn pink in zijn oor en streek de oogst in zijn handpalm.