De bloedkoralen van de bastaard

44.

Ik was al wakker toen de eerste haan kraaide. Kwart voor vijf schatte ik. Ik kon natuurlijk op mijn horloge kijken, ik kon ook mijn agenda zoeken om te kijken of 't de eerste haan wel was. Ik draaide mij om, maar de slaap wou niet komen. Er kraaide nog een haan, met een Ambonees accent.

Hoe stil ik ook lag, de onrust in me woelde zachtjes als een geflipte bisamrat. Moeheid, slaap, het idee dat ik van Forra Bruinisse alles gehoord had wat ze wist - daarom was ik gisteravond weggegaan. Ik dacht er vruchteloos over na: wat was er gebeurd dat me nu zo rusteloos maakte, hoe kwam ik aan dat knagende gevoel dat er iets mis was?

Ik stond op, wreef met het washandje met ‘Het Slot’ erop de slaap weg, legde op de desk een briefle dat ik nog een dag bleef en reed weer in de richting Veere. Een heel zachte motregen daalde over het Zeeuwse land, liefkozend de klei en het gras als met pure pareltjes. Af en toe passeerde ik een zware Zeeuwse tractor en beantwoordde de groetende knik van de bestuurder.

De Morgan van Forra Bruinisse stond naast het huis ‘Het Gouden Slyk’, voor het hek met ‘Botenbedrijf Bruinisse’. De linnen kap was teruggerold en de zitkuipen waren kletsnat. Ik zette mijn gierende 124 ernaast. Op de voordeur hing een rouwkrans, een zwarte band met dofgroene blaren. Het lint en de tekst erop had ik al eerder gezien: ‘Hij stierf voor Zeeland.’ Ik

[p. 159]

keek door het raam: aan de andere kant, in het midden van de kamer stond de kist met het zwarte kleed, en vele bloemen. Ik liep links om het huis heen, door de perken om het grindpad te vermijden. Over de vensterbank van het keukenraam liep een grote grijze kat, die het lage vitragegordijn opzij hield met een hoog geheven staart. De keukendeur, om de hoek, was niet op slot. De kat miauwde toen ik binnenstapte, sprong op de vloer en begon mijn voet te hinderen. Ik deed de ijskast open, maar die was bijna leeg. Ik vond alleen een zakje van de slager met bijna uitgedroogd en gekreukeld ontbijtspek. Maar de kat had veel honger.

Onder aan de trap aarzelde ik even. Een open auto, een buitendeur niet op slot, het is niet de sterkste reden om 's ochtends om zes uur gewoon naar binnen te lopen. Ik ging op mijn tenen naar boven. De deur naar de kamer waar ik vorige avond met haar gezeten had stond open. De stoel waarop ik toen gezeten had lag achterover, het tafeltje ervoor was weggeschoven en de glazen plaat was eraf gevallen. Het rook sterk naar drank: een fles whisky lag open op de grond, in zijn eigen vochtige plek.

Ik pakte mijn zakdoek, wond die om de kruk van haar slaapkamerdeur, en deed die voorzichtig open. De gordijnen voor de ramen aan de wegkant waren dichtgeschoven, maar er viel genoeg licht langs om redelijk te kunnen zien. Rechts stond een bed, redelijk opgemaakt. Daarop lag de klederdracht die ze gisteren in de winkel droeg, én de lichtgroene jurk die ze op de maantocht aan had gehad.

Links tegen de muur stond een groot antiek Zeeuws wortelhouten kabinet. Daartegenaan hing Forra Bruinisse. Haar armen, boven haar hoofd gestrekt, waren rond de polsen gebonden met een touw dat over de opstaande kap van de grote kast was geslagen. De onderste la, met de gewelfde buik, was uitgetrokken en daarin stond ze. De la was zo ver mogelijk dichtgeschoven, waar de rand haar kuiten raakte liepen een paar straaltjes geronnen bloed. Op haar lange rug en witte, wat schonkige billen was veel geslagen, diagonale en horizontale strepen doorsneden de huid. Haar hoofd hing voorover, tegen het kabinet aan.

Ik opende een van de gordijnen en keek rond. Op het witte, wollige vloerkleed lag as, rond twee uitgetrapte sigarepeuken. Ik

[p. 160]

liep eromheen en legde mijn hand voorzichtig tegen Forra's dijbeen. Er liep een zachte trilling door haar huid. Ik hield mijn oor, op mijn tenen staande, tegen de linkerzijkant van haar borst, maar ik kon niet horen of het hart klopte. In de deuren van het kabinet, naast haar, zat een groot aantal verticale inkepingen. Er was met een mes op het kabinet gegooid. Ik knielde neer en keek in de lade. Ook daar zaten een paar puntgaatjes en butsen, het mes was nogal eens gevallen. Links van het kabinet lag een stapel handdoeken, theedoeken, lakens, de la was er speciaal voor ontruimd.

Ik liep terug naar de zitkamer, zocht het telefoonboek en begon de lijst Veere door te lopen totdat ik ‘arts’ zag staan. A.F. Dorringa. De man vloekte vaag voor hij Dorringa zei. ‘Ik hoop niet dat u nog sliep,’ zei ik daarom maar. Hij zou direct komen.

Daarna belde ik Jubal. Ik legde hem uit waar ik was en in welke situatie. ‘Dat is mijn terrein niet,’ zei hij geeuwend.

‘Toch wou ik dat je kwam,’ zei ik. ‘Zeg ze maar dat ik erop stond. En als je een ander wilt waarschuwen, dan moet je dat doen. Jij bent de enige politieman die ik bel.’