De bloedkoralen van de bastaard

42.

Ik had grote moeite Forra Bruinisse bij te houden, haar Morgan scheurde over de kronkelende wegen zonder bij de bochten noemenswaard af te remmen. We crossten door Vrouwenpolder en kwamen in de duinen terecht. De weg liep door een stukje bos, kromme eiken, zilvervarens en meidoorns hingen te dringen over het prikkeldraad. Forra remde krachtig en draaide vervolgens een smalle weg in. ‘Eigen weg’ stond er op het eerste bordje. Daarachter, groter, stond ‘Vakantieverblijf De Ilpen’. Het weggetje ging door een bosterrein; in de verte lag een grote villa met twee Nederlandse vlaggen op het dak. Maar voor we daar kwamen draaide Forra linksaf, een smalle asfaltweg op, met prikkeldraad aan beiden kanten. De weg slingerde het bos uit, het duin-

[p. 151]

gebied in en met een brede bocht kwamen we daarna een eind achter de villa. Ze stopte op een parkeerterrein, waar al een zes of zeven auto's stonden.

‘Ik schat dat de tocht tegen halftien begint. Je moet hier zolang maar wachten, ik moet eerst kijken wat er allemaal geregeld is, en wat niet.’

‘Zeg me eerst wat het precies is.’

Ze grijnsde. ‘Vakantieverblijf... Nee, dat is een grap hoor, maar er zitten écht wel kinderen. Bleekneusjes van een of andere club die niet veel kan betalen. En hier achter in de duinpan is de sextocht. Maar je zal 't zelf zien. Tegen halftien komt de bus, als ik nog niet terug ben, ga dan gewoon met het gezelschap mee. Beloof me dat je hier blijft.’ Ik beloofde het. Uit moeheid.

Het was donker geworden. De bus, die over het smalle weggetje kwam aangereden, scheen met zijn hooggeplaatste koplampen precies in mijn gezicht. Ik stapte uit mijn auto, met slaap in de ogen, een geeuw in de keel en de smaak van goedkoop katoen op de tong. Forra Bruinisse kwam van het duin af en begroette de chauffeur. ‘Mensen,’ riep die op zijn beurt, ‘komt u allemaal hier even in een cirkel staan. In een kring.’ Hij stapte op zijn treeplank en dimde zijn lichten. De mensen uit de bus schatte ik op gemiddeld veertig. De mannen droegen, in dit vage avondlicht, te witte overhemden, en zulke donkere pakken dat ze nog ergens op leken. De vrouwen droegen jurken, aan de voorkant een beetje opzichtig uitgesneden, althans voor dat soort jurken, en verder vanwege de te verwachten avondkou een jumper, losjes over de schouders gehangen. ‘Allé,’ riep de chauffeur.

Iemand pakte mijn arm, vouwde die, en stak er weer een arm doorheen. ‘Ik loop met je mee,’ zei Forra, een beetje spetterend in mijn oor. ‘'t Zijn vanavond bijna allemaal Belgen, dus 't gaat wel goed.’

De chauffeur las de spelregels voor, die er op neerkwamen dat we zoet moesten zijn. De tocht, zei hij, was exhibitionistisch, en voor wie daar behoefte aan had kon dat later worden afgeregeld of bijgeconditioneerd. Daarna ging hij voor, in de richting van de al door Forra aangeduide duinpan.

‘Hoe komen die mensen hier nou?’ vroeg ik, ook met mijn

[p. 152]

lippen bij haar oor. We liepen achteraan de stoet, gearmd en een beetje tegen elkaar aangeleund, alsof we ouderwets verloofd waren en daar vreugde en behagen in vonden. Zalig zijn zij die arm in arm geweest zijn, want zij weten hoe ze hun zondagmiddag moeten doorbrengen.

‘Ik heb drie werfbureaus aan de grens,’ fluisterde ze terug. ‘Eén in Philippine, één in Sluis en één in Moershoofde. Die Belgen, dat is een onderdrukt volk wat dat betreft. Je kunt er alleen met succes trouwen als de pastoor je pik zegent. Als iemand daar openlijk toegeeft dat hij een ander bloot of naakt gezien heeft, wordt hij naar Lourdes gestuurd om wonderbaarlijk genezen te worden. Hoor maar hoe stil ze zijn, ze weten dat ze nu het wonder van de geilheid gaan zien.’

Forra had gelijk. Over de groep was een diepe stilte gevallen. Heel in de verte brak de branding op het strand bij De Vroonen. Af en toe verschoot een ster van schaamte.

‘En hoeveel,’ fluisterde ik in haar oor, ‘betaal je hier nou voor aan de Beschermingsdienst Toerisme?’

Ze schurkte tegen me aan en lachte zacht. ‘Een gulden per deelnemer.’ ‘En,’ voegde ze daar na een paar seconden aan toe, ‘ze houden het goed bij. Ik heb een keer een bus niet opgegeven. En ik werd prompt opgebeld.’

We daalden nu af in de duinpan. Het pad was smal geworden, soms twee rijen tegels, soms alleen maar zand. De duinpan was vrij groot en je zag overal tegen de hellingen verlichte plekken. Meteen aan onze rechterhand - het duurde lang voor de mensen uit de bus doorliepen - was het eerste tafereel. Tussen zilverkleurige varens was, in een uitholling in het duin, opgesteld onder een grote kap van plastic glas, een merkwaardig tableau vivant te zien. Op een wollig wit tapijt beeldden een man en een vrouw, nogal gestileerd, 69 uit. Zij lag op haar rug, een Ambonese, met veel zwart haar, en hij, een eng wit lijf, met de rode streep van een te nauw onderbroekelastiek over de heupen, stond op handen en knieën over haar heen, zijn gezicht tussen haar dijen.

Forra drukte mijn elleboog tegen zich aan. ‘Hoe vind je het?’

‘Gruwelijk,’ zei ik. ‘Op het mensonterende af. Hij heeft trouwens kippevel op zijn kont.’

‘Ah - jij,’ zei ze. ‘Jij kent dit. Jij weet er te veel van af. Dit is

[p. 153]

geen show voor de Randstad. Die mensen voor je zien dat voor het eerst. Eerst hadden we een gewoon meisje, maar met die Ambonese is het succes groter. Ik denk dat het de verbeelding prikkelt.’

‘Of ze kunnen de onderdelen beter thuisbrengen.’

‘En hoe vind je dit glas?’ vroeg ze. ‘Want dat is geen glas, dat is een soort plastic. Dat komt via een relatie van een Engelse vliegtuigfabriek. Allemaal modellen voor verschillende soorten cockpit.’

De man met het kippevel keek op uit de dijen. Er lag een smekende blik in zijn fletse ogen.

‘We moeten doorlopen,’ zei Forra, ‘zij moeten nog naar een volgend tableau.’

We sjouwden tegen het duin op, om een bosje duindoorns heen en meteen aan onze rechterhand was tableau ii (herkenbaar aan de grote ii). Leunend tegen de zijwand stond een rillerig meisje, geheel naakt, met om het onderlichaam een kunstpenis, vastgesnoerd met leren riempjes. Verder niets, behalve over haar ogen een zwart maskertje. Haar mondhoeken en haar borsten hingen er droevig bij. ‘Dit kán niet,’ zei ik.

Forra haalde haar schouders op. ‘'t Is een invalster,’ zei ze. ‘Haar moeder is ziek.’

We liepen verder.

‘Hoe kom je in godsnaam op het idee? Het is net of Madame Tussaud op een dag de inval gehad heeft van was af te stappen en echt mensen te nemen.’

‘Van de jachthaven,’ zei ze. ‘Vroeger, elke zomeravond gingen er groepjes jongens naar de boten om naar het neuken te gluren. Je hoorde daar de wildste verhalen over - dat het water van het Veerse Meer 's avonds veel meer golfde dan overdag. Dat heb ik nooit gezien, wel onder aan de dijk de billen boven 't gras. Dat hebben we hier ook.’ Dat klopte, tableau vi, waar dan ook besmuikt gelachen werd, was geheel beplant met lang gras en daarboven uit wipten regelmatig forse mannenbillen. ‘Hij ligt gewoon op een luchtkussen,’ zei Forra. ‘En hij traint er ook voor, anders hou je het niet vol. Als hij het kussen zou raken, kwam hij almaar klaar.’

‘Wat gebeurt er als de rondgang afgelopen is?’

[p. 154]

‘Dan komt het slotbal. De deelnemers van de tocht gaan naar de volgende duinpan, de mensen van de tableaus, bloot, tenzij het erg winderig is, komen er ook bij en dan dansen ze een folkloristische dans, de Eén-man, Twee-man, Schutter-man. En daarna kan ieder een half uur doen waar hij zin in heeft, en dan gaat de bus weer terug.’

‘Eén bus per avond?’

‘Nu wel. In juni werken we alleen donderdag, vrijdag en zaterdag. Daarna elke avond en als 't hoogzomer is, en in de bouwvaktijd, de Duitse bouwvak dan, hebben we ook 's nachts nog een rondgang.’

Ze stond stil. ‘Je begrijpt er ook weinig van, hè?’ zei ze, een beetje hoofdschuddend. ‘Dit is voor Belgen, toeristen, Duitsers, en een aantal Zeeuwse notabelen die achter een varkenskot zijn opgevoed. 't Moet amateuristisch zijn, anders geloven ze het niet, dan hoort het niet tot hun wereld. D'r komen hier dotten vrouwen die alleen kunnen poepen als de Pro Juventutekalender tegenover ze hangt. Op die mensen is deze sex afgestemd, kijk hier maar, dit model heeft een bloemetjesjurk aan, dat we op de markt in Middelburg gekocht hebben.’ In de jurk waren gaten gesneden om de spitse borsten alle vrijheid te geven.

‘Toch horen we het mééste commentaar nog op die jurk,’ zei Forra.

In de duinpan vormden de deelnemers aan de tocht een grote kring, op aanwijzingen van de chauffeur. Er waren hier en daar wat schijnwerpers aangegloeid, zodat het veel op een avondwedstrijd met te veel publiek leek.

Ik stond met Forra op het pad dat naar beneden leidde, en keek toe. Naast me kwam een klappertandende man staan, een paardedeken om het blote lijf.

‘Je doet of je er tegen opziet,’ zei ik.

‘Dat niet,’ zei hij. ‘Weet je wat het beroerdste is? Op de een of andere manier komen d'r muggen in die kooien. En ze moeten mij toch al hebben. En als je dan nog helemaal nakend bent, is er zoveel plek waar ze kunnen aanvallen.’

‘t Valt niet mee,’ zei ik.

‘Ik doe 't voor m'n studie’, zei hij. ‘Hier betaal ik mijn schrif-

[p. 155]

telijke lessen van. Manager Externe Betrekkingen. Maar mijn vrouw is er ook al op tegen nou. Dat komt van al dat ophouden. Thuis kom je er ook niet meer toe.’

Hij klappertandde nog even en liep langzaam door naar beəgden. ‘Een lastige jongen,’ zei Forra. ‘Hij heeft eerst tableau xiv nedaan, een flikkerstandje. Hij was het Marinierskontje. Maar dat mocht ook al niet van zijn vrouw.’

‘Dat van die muggen vind ik een redelijk bezwaar,’ zei ik.

‘Dames en heren,’ riep de chauffeur. ‘Allez, silence! Terwijl de deelnemers van de acts zich hierheen spoeden, krijgt u een kort en levendig optreden van madame Elsine, Artiste Monumentale!’ Een spot ging aan en een vrouw met grote borsten en een gewelfde buik begon een nummertje spierdansen, begeleid door een te snel afgedraaide plaat van de Kilima Hawaiians.

Langs mij heen daalden nu in kleine groepjes de deelnemers aan de tableaus af naar de pan, en vormden een cirkel binnen die van de bustoeristen. De jankmuziek hield op en maakte plaats voor een plaat van vrolijke harmonikamuziek, met daardoorheen de stem van een bekende nieuwslezer van het anp: ‘En nu opstellen voor de Eén-man, Twee-man, Schutter-man. Iedereen strekt zijn rechterarm - naar een bloot persoon, dat is lekker warm - de linkervoet wordt naar voren gezet - en voor je 't weet begint de pret. Je grijpt elkaar bij de elleboog beet - zodat de afstand een meter meet - je zet op je heup je linkerhand - en trek jezelf naar de buitenkant - en je kunt nu gaan in flinke pas -maar je houdt malkander stevig vas -...’ Etc.

Hoekig en schutterig begonnen ze door elkaar heen te warrelen, terwijl de dreunende harmonikaklanken wegwoeien in de avondlucht.

‘Ik ga maar weg,’ zei ik tegen Forra Bruinisse. ‘Ik heb 't nu wel gezien en ik val om van de slaap.’

‘Waarom nou,’ zei ze. ‘De bus gaat over een half uur al weg. Dan kunnen we bij mij thuis nog iets drinken.’

Ik gaf geen antwoord. Te midden van de hotsende groep zag ik een lange statige man in een donker pak. Hij huppelde met een rechte rug, zijn rechterhand vastgeklampt rond de elleboog van een sprietig bloot meisje met dansende kleine borstjes. Hij droeg een breed, zwart masker, dat zijn voorhoofd en bijna zijn

[p. 156]

neus bedekte. Maar ik herkende hem onmiddellijk. Daar danste Reilof Willem de bastaard van Heenvliet.