De bloedkoralen van de bastaard

34.

‘De Korenbeurs’ in Goes is een bekend hotel-restaurant. Niet alleen omdat iedereen die in die stad komt erheen schijnt te gaan, maar ook omdat in 1810 Napoleon er met keizerin Marie-Louise gelogeerd heeft. Dat kun je er lezen. Sinds die tijd schijnen staatshoofden het te mijden. De vraag is trouwens, als Napoleon er de nacht zou hebben doorgebracht met Tanne Ingelse uit Westkapelle, of je dat er nu ook op de muur zou lezen. In ieder geval is de Korenbeurs gezellig en je kunt er veel lezen. ‘'t Vergaet al’ lees je b.v. in de hal en sommige mensen krijgen daar vreselijke honger van.

Cora en ik aten er gebakken paling, want dat vind ik lekker en ik had nog al mijn geld van de bastaard. We luisterden naar de vier mensen achter ons.

De vier werden aangevoerd door een man in een te blauw pak, aan wie je verder kon zien dat de mens vrij direct van de gnoe afstamt. Hij doceerde over het verschil tussen witte wijn en rosé. Toen hij klaar was zei zijn vrouw, een door wasmiddelen gebleekte berg mens in een mantelpak: ‘'t Heb zeker drie jaar

[p. 124]

geduurd voordat Sjef het bestellen van de wijn onder de knie had. Maar nu gaat het ook reuze.’

‘Ja,’ zei de gnoe bescheiden. ‘Iedereen denkt b.v. kip is vlees, dus rode wijn. Maar er zijn heel wat kipgerechten die een witte wijn zouden sieren. Neem kip met amandelen, dat is zeker witte wijn, desnoods rosé. Maar ze hebben hier geen kip met amandelen, dus als keuze valt het weg.’

‘'t Is altijd handig als je zulke dingen weet,’ zei de andere man. Hij had een puntig achterhoofd waar hij te veel aan voelde.

‘Dat is het,’ zei het volle mantelpak. ‘Ik ben nooit meer onzeker. Sjef weet het.’

‘Je bent ook immuun als de mode verandert,’ zei Sjef. ‘Tegenwoordig praat iedereen maar over de Muscadet. Maar wie weet nu precies dat deze wijn een lichte koolzuurtinteling heeft, wat een kleine ziltheid op de tong oplevert, en dat is verraderlijk: men krijgt er dorst van! Weten jullie wat een plezierig Loirewijntje is? De Vouvray! Maar ja, dat staat hier weer niet op de lijst.’

De vierde, een vrouw met een lijdend gezicht, zei: ‘Sjef. Ik vind 't mooi. Maar ik mag geen alcohol. Wat kan ik nou eens eten bij coca cola?’

‘Zeg 's wat tegen me,’ zei Cora, en streelde met haar voet langs mijn been.

‘Sorry, ik zat aan Duivenhokke te denken.’

‘Wat een gekke man, hè?’

‘Nee, liefje, Kees Duivenhokke is een held, geen grote, een klein heldje. Makelaars die te veel vragen, bromfietsers die te hard rijden en kruideniers die te weinig gewicht geven worden onverbiddelijk afgestraft. Maar daarbóven wordt het een kwestie van wijze keuze. De pers is inderdaad de koningin der aarde.’

‘En waarom moest je nou naar die man toe?’

Ik wist dat ik het wist, maar zo makkelijk was dat ook weer niet uit te leggen. ‘Cora - zeg, is dat je echte naam, Cora? Ik geloof dat Ko zei dat je Corrie heette.’

‘Eigenlijk heet ik Cornelia. Vroeger gaven ze dat soort namen. Ik heet Cornelia naar mijn ene grootmoeder en Huibertina naar mijn andere. Toen ik klein was noemden ze me Corrie.’

[p. 125]

‘En je hebt er zelf Cora van gemaakt?’

‘Vind je het niet mooi, dan?’

‘Ik vind dat iedereen later zijn naam mag veranderen. Ik ken een meisje dat Zwaantje heette, zich later Fleurie noemde en nu ze in een tweedehands boerderijtje woont met een ceramiekbakker weer Zwaantje.’

‘Je kent veel meisjes, is het niet?’

‘Matig. Een matig mens is die inbreuk op zijn vrijheid waard. Zullen we gaan?’

‘Waar moet je nou weer heen?’

‘Nergens. Zullen we de Midden-Zeeland-route gaan rijden?’

‘Langs de dijk...,’ zei ze.

‘Ik herinner me dat dominee Bieskamp ons waarschuwt dat daar de kat geknepen wordt.’

‘'t Is nog nie doenker!’

‘Je hoeft niet kribbig te doen. En dit is ook geen streekroman met grootse, onuitgesproken gevoelens. Je mag best zeggen wat je denkt, als je zin in vrijen hebt moet je het gewoon zeggen, dat spaart een hoop tijd. Een groot dichter schreef eens: “De deuren knellen na vreemd openwaaien / Het porcelein dat in mijn hand gaat muiten. / Troost mij niet. Ik hoor je papegaaien / Uur in, uur uit je ware gedachten uiten.”’

‘Nou hoor...’ zei ze pruilend en keek naar de zoldering.

‘Je hebt toch wel een vriend?’

Ze knikte: ‘Maar niet zo lang meer.’

‘Waarom niet?’

‘Hij is niet zo leuk.’

‘Waarom niet? Wat is 't voor een jongen?’

‘Hij is loodgieter - aan het worden.’

‘Dat is toch mooi, dan moet-ie ook goed vrijen.’

‘Jawel, maar hij is zo stil, hij zegt nooit wat.’

O, intermenselijkheid, uw droevig pijpen...

Na het afrekenen liepen we naar de auto en toen we op de voorbank zaten zei ze: ‘Wil je me een kus geven?’

Ik wou nog iets zeggen over straks op de dijk en meer van dat, maar ze was me al voor en kromde haar arm om mijn nek. Ze had dezelfde kracht in haar armen als haar broer. Ze perste

[p. 126]

twee stijve lippen tegen de mijne en 't kostte enige moeite ze zo te ordenen dat het op kussen begon te lijken.

‘Kajje wel,’ riep een jongen die langsfietste, ‘twee op mekaar is altijd raar, oeap!’

We reden richting Zeelandbrug en sloegen rechtsaf naar Wilhelminadorp. Langs de proeftuinen, over het kanaal van Goes en daarna naar de dijk naar Kattendijke. Een mooie dijk, met zwierige slingeringen en aan beide kanten bomen, op de dijk, langs de smalle weg. Ik stopte. Het was nog volop licht, al hing de schemering in de lucht. In Kattendijke, dat verderop rechts onder aan de dijk lag, deed hier en daar iemand het licht in de alkoof al aan.

‘Dit is de dijk,’ zei ik. Maar de nuance ontging haar, al of niet opzettelijk. Ze strekte haar arm en nam me opnieuw in de houdgreep. Dit keer nog onverwachter dan daarnet, en in mijn poging om steun te vinden legde ik mijn hand op haar rechterborst; een kleine borst, maar uiterst fier, die zich nog verder oprichtte.

Ze kuste gretig, met toch iets van preutsheid. ‘O Rutger,’ zuchtte ze, ‘wat heb ik hier naar verlangd.’

‘Sorry, ik moet even gaan verzitten,’ zei ik en schoof in haar richting, half op de handrem. Ze legde haar handen speels op mijn gulp.

‘Sleutelbos of aansteker?’

Ik voelde dat ik bijna bloosde, zo onverwacht hoorde ik een stuk folklore uit mijn vroegere schooldagen tot leven komen.

‘Laten we doorrijden naar de zeedijk,’ zei ze.

Ik had de hand al aan het contactsleuteltje en keek in de achteruitkijkspiegel. Ik startte heel langzaam.

‘Cora,’ zei ik. ‘'t Is vervelend, maar ik denk dat we onze plannen moeten wijzigen. Achter ons staat een rode Opel, die vanmiddag ook al achter ons aanreed. - Niét omkijken.’

‘Wat bin dat dan voe mêênse?’

‘Wat grappig dat je nu ineens Zeeuws spreekt. Ik zie geeneens mêênse. Wat is de snelste weg naar huis?’

‘Je kunt hier rechtsaf, door Kattendijke, dan Kapelle en via de brug naar Abeledorp. Je kan ook rechtdoor over de dijk via Wemeldinge.’

‘O.K. Hou je vast, daar gaan we.’ Ik reed in hoog tempo weg.

[p. 127]

De Opel begon ook te rijden, maar bleef achter, een Opel komt langzamer op gang. Bij Kattendijke dook ik de afrit af naar de dorpsstraat toe. Er zijn van de dorpsstraat uit gezien twee opritten, een naar links en een naar rechts. Ik kwam van de linkse en draaide meteen in volle vaart de andere op, omhoog, de dijk weer op. De Opel, achter me, was nog aan de afdaling bezig.

‘Wat willen ze nou?’ Cora had een hoog, jankerig toontje in haar stem.

‘Het leek je toch zo leuk om gevolgd te worden? Nou, dat doen ze.’

De dijk waarover we reden was nu zeedijk geworden, met aan de linkerkant een betonnen muurtje van ruim anderhalve meter hoog, dat verhinderde dat je de Oosterschelde kon zien.

Ik minderde vaart bij het Sluisje, een oud gebouwtje dat onder aan de dijk rustiek lag te wezen naast een vierkant vangwater. De rode Opel achter ons was nu op volle snelheid gekomen.

‘Hier op die dijk raken we hem niet kwijt,’ zei ik. ‘Daarmee wachten we tot het volgende dorp.’

Ik keek weer in de spiegel en zag de Opel niet. ‘Wel godv...’ wou ik zeggen. Op dat moment zag ik in een flits het rode links van me, en meteen kreeg mijn auto een harde schok. De rechterwielen bobbelden de grasrand in, en ik hing aan het stuur om niet van de dijk te raken.

‘Hou je vast,’ riep ik tegen Cora, die alleen maar ‘o, o, o, o,’ riep met mooie tussenpozen.

Mijn Fiat minderde vaart, maar de Opel ook en bleef vrijwel op gelijke hoogte. De Opel schoof weer naar rechts en gaf een nieuwe duw. Even reden we tegen elkaar aan, alsof de koppeling goed gelukt was. Hij stuurde van de dijk af, en ik gaf voorzichtig mee. Een vierkante man, een hoed met een brede rand half over zijn gezicht, zat vlak naast me en keek door twee raampjes naar mijn pogingen om er nog wat van te maken. De Opel kwam iets los en ik remde. Er kraakte iets onder de bodem van de Fiat. Het leek of een wiel wegzakte, de achterkant kwam omhoog en sloeg weer terug. Ik voelde het stuurwiel tegen mijn maag slaan en ik botste met mijn hele bovenlichaam naar voren. Ik kon mijn hoofd met moeite draaien. Het rechterportier stond open, Cora was weg, gesprongen of eruit geslingerd.

[p. 128]

Iemand trok aan mijn linkerschouder. ‘Manneke,’ zei een zware stem, ‘stap jij 's uit.’

Ik draaide mijn hoofd een halve slag en legde het weer terug op het gebogen stuurwiel.

Het was de man met de hoed met de brede rand. Hij droeg een stuk nylonkous over zijn hoofd, de rafels hingen tot op zijn kin. Daaronder, kon ik zien, zaten zwarte en grijze baardstoppels. Hij greep met twee handen mijn schoudervulling en trok me de auto uit. Een tweede man kwam hem helpen, hij stond achter me en pakte me onder de oksels. Toen ik bijna verticaal was trok hij me tegen zich aan en sleepte me naar de rand van de dijk.

‘Een korte kennismaking,’ zei de man met de hoed. ‘Hou 'm goed tegen.’ Hij haalde uit en ramde zijn vuist in mijn maag. Meteen daarop sloeg hij met de voorkant van zijn arm dwars over mijn ribben. Ik had het gevoel dat ik stikte en ik zakte op mijn knieën. ‘Laat 'm maar los,’ zei de hoed. Terwijl de ander achter me wegging zette hij zijn schoenzool tegen mijn gezicht en duwde me achterover. Hij gaf me nog een zet en ik rolde van de dijk af. Het deed zoveel pijn rond mijn middenrif dat ik het gevoel had nooit meer één geheel te zullen worden. In mijn mond proefde ik zuur, en paling, en bloed. Het was koud in het gras en ik had het idee dat ik bevroor.

Toen zag ik nog net mijn Fiat aankomen, die eerst langzaam en daarna sneller van de dijk sukkelde.