De bloedkoralen van de bastaard

31.

‘Wilt u goed op haar passen?’ vroeg Dolfje. Zij en ik stonden in de gang en keken naar Cora die al op weg was naar mijn auto.

‘Waarom zeg je u?’

De hoge witte jukbenen kleurden vaag. ‘Dat is een Zeeuwse gewoonte denk ik. Je zegt u tegen mensen waar je geen Zeeuws mee spreekt.’

‘En waarom moet ik goed op Cora passen?’

‘Ze is nu bij ons. En het is nog zo'n kind.’

‘Dat is onzin. Als jij haar die kleren leent, is het geen kind meer. Dat heet in Amsterdam een voldragen batterij.’ Cora droeg een lange, nauwsluitende oranje broek van Dolfje. Niet het kruim aan de broek van Germaine, maar goed van vorm en aangezet door een ietsje molligheid van de puberteit. Eveneens van Dolfje was een soort wit bolerootje dat een brede strook bruin lichaam rond het middenrif vrijliet.

‘Ze is nog jong.’

‘Je bent twee dagen getrouwd. Waar moet dat heen? Trouwens, jong of niet, ik kan me best voorstellen dat veel boeren uit de omgeving hier er toch enthousiast over raken. Je kent het gedicht: “zo menigeen lei den ploegstaart om en deed het werk niet voort.”’

‘Kom in ieder geval niet te laat thuis.’

Ik stapte naar buiten in de bries en ik voelde een rilling over mijn rug. Maar ik wist bijna zeker dat niet die wind de oorzaak van mijn kippevel was. De zon scheen. Tijger ijsbeerde in zijn

[p. 116]

kennel. Boven de Oosterschelde krijsten de meeuwen en verder op, op de kruin van de dijk, rekte een visser zich uit, als een monument tegen de blauwe lucht.

‘Waar hadden jullie 't zo lang over?’ vroeg Cora. Ze rookte een sigaret alsof dat een avontuur was.

‘Dolfje vroeg of ik goed op je wou passen.’

‘Ze is lief,’ zei Cora. ‘En het is haar karakter. Ze vindt Ko ook een groot kind. 't Is een beetje een moedertje. Vind je dit echt een goeie broek?’

‘Hij is lekker.’

We reden de dijk op, pas toen verdween het voorgevoel langzaam. Cora leverde commentaar op de dorpsbewoners die we passeerden, vond in het dashboardkastje verschillende doosjes met kleine sigaartjes en moest er eentje roken, probeerde alle stations van mijn autoradio en kwam, toen we Kapelle al gepasseerd waren, tegen me aan zitten.

‘Zeg, Rutger,’ vroeg ze, haar hand strelend in mijn nek. ‘Heb jij ooit al eens iemand doodgeschoten?’

‘Nee, waarom zou ik?’

‘Ko zei dat vanmorgen aan het ontbijt. Hij zei dat je met de recherche samenwerkte. En dat ze geprobeerd hebben zijn schuur aan te steken, misschien wel omdat jij ze op het spoor was.’

‘Dat is allemaal onzin. Als 't zo was, gaan ze toch niet een schuur aansteken, met alle kans dat ik er al lang uit ben voor ik zelf vlam vat. Dan reden ze me hier van de weg.’

Onwillekeurig keek ik in de spiegel en zag dat nu al een tijdje een rode Opel achter me reed. Ik liet het gas los, de bestuurder van de Opel zette zijn richtingaanwijzer uit en scheurde langs me heen. Twee mannen zaten erin die me zelfs niet bekeken. Niet zo gauw schrikken, zei ik tegen mezelf. Misschien had Jubal gelijk en moest ik toch voorzichtig zijn. Als in een vage flashback zag ik de sportvisser, wijdbeens in hoge lieslaarzen, de armen uitgerekt op de dijk staan.

Tot in Goes bleef ik letten op de auto's achter me, tegen beter weten in. Hoeveel van die vissers zag je niet rond Abeledorp, in heel Zeeland? Belgische sportvissers rond de camping van Wabeke, aan het haventje, bij Kee, tegenover de Stroostotten.

[p. 117]

Ik parkeerde op de markt bij het kantoor van de provinciale krant, maar verslaggever Beernink was weggeroepen. Hij liet weten dat hij tegen zessen terug zou zijn. Dat in de hoop dat ik zo lang kon wachten.

‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg Cora.

‘Je vraagt 't verkeerd. Je mag met mij mee, op jouw verzoek.’

‘Wat ga je nu doen?’

‘De komende kwartieren ben ik toerist. We gaan naar het museum omdat ik de resten van de moerbezie van Jacoba van Beieren wil zien.’

Dat is een glorieus stuk geschiedenis. Een door houtworm en ander gespuis aangevreten stuk boomstam. Brandhout ziet er opgewekter uit. En dat stukje stam staat daar maar in dat museum, gewoon tegen een muur.

Charles de Coster, de vader van de legende van Tijl Uilenspiegel, heeft op zijn rondreis door Zeeland in 1873 de boom ook al bekeken. ‘In het Slot van Oostende, het vroegere kasteel van Jacoba, staat een moerbezieboom, een heel oude boom. De legende vertelt dat zij in 1421 onder het lover van deze boom zat, die toen 200 jaar oud was - nog altijd volgens de legende. Dat zou dan betekenen dat die boom thans zeseneenhalve eeuw oud is! De plaatselijke traditie is beledigd als men dit durft betwijfelen: zij verstaat geen grapjes als men haar tegenspreekt op grond van de chronologie. De stam van deze boom, eens zo fors, kromt zich thans naar de grond. Zijn nog altijd groene takken raken de grond die hem voedt. Hij is opengebarsten als een oude wilg, maar hij leeft nog steeds.’

Mag het begin van de boom dan onduidelijk zijn, volgens het museum kwam het einde in de winter van 1929. Naast het brandhout is er nog veel meer te zien in het kleine museum, vooral als je ervan houdt. Kinderspeelgoed, klederdrachten, medailles (Eerste prijs. 't Rozen Eerenteken, behaald door A. Cornelis, 1859 - Handboogschutterij Jacoba van Beieren te Goes.) Maar natuurlijk ook al die vervelende potten en vazen waarmee Zeeland vol schijnt te zitten. Soms staat er zelfs een bordje bij dat het een potje is: ‘Potje, eind 16de eeuw, uit Afvalput Beursgebouw 1951’. Wie denkt aan die potten en kruiken die eruit gehaald zijn, maar ook aan die er allemaal nog in de klei

[p. 118]

moeten zitten, kan niet ontkomen aan de indruk dat hij staat op grond waar generaties zuipers en drinkers hebben gewoond die hun verachting voor het dreigende water manifesteerden door terug te pissen.

Om vijf uur keek de kleine archivaris op zijn klokje en stonden we weer op straat.

We zaten tevreden op een terrasje aan de Markt, ik had er zelfs speciaal mijn zonnebril voor opgezet. Voor ons zaten twee jongens en een meisje. De jongens waren pijprokers, en hadden kleine baardjes. Het meisje was zeer blond en had een groot, in elkaar gekneed hoofd. Ze bestelden alle drie hun derde bier, en spraken luid over een feestje waar ze zaterdag heen moesten. Het meisje stiftte haar lippen en boerde een streep vlak onder haar neus.

‘We kunnen ons beter eerst hier volgooien,’ zei een van de jongens. ‘Daar vragen ze één vijftig voor een biertje.’

‘We hoeven toch niet altijd zo veel te drinken?’ zei het meisje.

‘Hoor haar,’ zei dezelfde jongen. ‘Als jij ooit een kind krijgt, komt er voornamelijk schuim uit je tieten.’ Ze keek hem aan of hij een behaarde kruisspin was. ‘Bierschuim,’ mompelde hij nog, uitleggerig.

Op dat moment kwam een lange jongeman langs, met vrij lang haar, een zeer nauwe broek en een indrukwekkende recorder aan een band over zijn schouder. ‘Dag Jo,’ riep het meisje. De jongeman glimlachte flauw en hief zijn hand een beetje.

‘Die had ook beter in Amsterdam kunnen blijven,’ zei de andere jongen, stevig paffend.

‘Waarom?’ vroeg het meisje nogal heftig.

‘Die krijgt geen póót aan de grond, hier,’ zei de jongen, en ze schaterden er beiden om. ‘Stik jullie,’ zei het meisje er onverschillig doorheen.

‘Kom mee,’ zei ik tegen Cora. ‘Ik geloof dat dat de man is die we zoeken.’

Een struise vrouw, kauwend op een hele hoop krentenboterham in haar mond, wees ons de kamer waarin Jo Beernink verdwenen was. Hij zat op een bureau en luisterde naar de bandrecorder naast hem. Ik herkende de stem van inspecteur Jubal. Hij drukte een knop in en het werd stil.

[p. 119]

‘Rutger Lemming,’ zei ik. ‘Ik heb je opgebeld. Dit is Cora Roost.’

Hij knikte, zei niks en stak een sigaret op.

‘Ik wou weten, zoals ik ook al door de telefoon zei, wie is er met die vraag over de terreur gekomen?’

Hij drukte opnieuw op de knop, spoelde even, wees op een stoel en rookte zeer diep verder. ‘Alles wat ik weet, weet ik via de telefoon,’ zei Jubal. ‘Ik wil 't nog wel even herhalen. De heer J.B. Bruinisse, eigenaar van een botenverhuurbedrijf, is door een paar watertoeristen aan wal gebracht. Hij kwam langs hun boot drijven, vastgebonden op een deur van een toilet. Hij was gedood door diverse kogels.’ Een onduidelijke vraag kwam erdoorheen. ‘Inderdaad, een damestoilet van Bruinisses eigen bedrijf. En nu ga ik daarheen, dus voor verdere vragen heb ik geen tijd.’ Jo Beernink drukte de knop weer in.

‘Je hebt 't gehoord,’ zei hij.

‘Ik geloof best dat er terreur is,’ zei ik. ‘Maar ik wou graag weten wie gisteren die vraag gesteld heeft.’

Beernink stond zwijgend op, rommelde in een la en zette een ander bandje op zijn recorder. Hij spoelde wat heen en weer, steeds waren er flarden van Jubal of van mompelende vragenstellers te horen. ‘Inspecteur,’ zei een luidruchtige stem, ‘ik heb alle reden om aan te nemen dat er nog veel meer campinghouders bedreigd worden. Dat is terreur. Wat gaat u daar aan doen?’

Beernink haalde het bandje eraf.

Hij haalde nog wat rook in zijn longen en sprak. ‘Kees Duivenhokke,’ zei hij. ‘Van de Goese Heraut. Nieuws- en advertentieblad. Wordt vanavond gemaakt. Straatje door, op de Vlasmarkt, aan je linkerhand.’

‘Bedankt,’ zei ik. ‘Ik hoop niet dat je per woord wordt betaald.’

Hij deed de deur voor ons open en lachte moeilijk. Hij wees op zijn kaak, vlak onder zijn oor.‘Verzwering,’ zei hij.