De bloedkoralen van de bastaard

23.

Germaine lachte ontzettend aardig, een laag geamuseerd geluid dat diep uit haar keel kwam. Ze deed haar hoofd ervoor achterover, waardoor je kon zien dat haar ondertanden erg klein waren. Lachen was haar enige antwoord geweest op mijn gevarieerde vragen in de auto, op weg naar Abeledorp. Ik wou graag weten wat een meisje als zij deed bij een actie als de Zeeuwse Actie. En nu, tegenover haar aan een tafeltje bij Kee, vroeg ik het nog eens en ze lachte weer.

Verderop hing het oude mensje voortdurend met haar hoofd uit haar bedstee om te kijken of we er wel netjes bijzaten en de leipe Job hing hijgend met zijn tong uit zijn mond over de bar. Het liep tegen twaalven en het café was al bijna leeg. Er zat een zeeman die in walstempo het raam uitkeek, en twee mannen in overalls stonden te biljaren en zongen het klaaglijke lied:

 

Jantje is dronken

 

Jantje is zat

 

Hij heeft er een klap met de bezem gehad

 

Jantje is ziek

 

en dat is zijn straf

[p. 88]

 

Hij kan er nu niet van de zolder meer af.

Het klonk weemoedig en de harde tekst deed me denken aan Jan Lemming en zijn vesting op zijn eigen zolder.

‘Waarom ben je in Zeeland gebleven?’ Germaine vroeg dat óók voor de tweede keer, en ik besloot er toch maar op in te gaan.

‘Omdat in dit dorp een man vermoord is. Jan Lemming. Ik wist 't niet, maar 't is familie van me, waarschijnlijk althans. Hij wordt morgen begraven. Daar wou ik naar toe.’

‘En dan ga je terug?’

Ik wenkte de loerende Job om nog eens onze glazen bij te vullen. ‘Ze willen nog jenever,’ riep hij naar boven, ‘'t Is bijna hoogste tijd,’ kraaide Kee terug en begon weer te kijken.

‘Misschien wel, misschien niet. Misschien ga ik proberen uit te zoeken wie Lemming vermoord heeft. Misschien wordt door jou mijn interesse voor de Zeeuwse Actie zo groot dat ik daar eens bij kom kijken.’

‘Alweer die Actie!’ zei ze schamper. ‘Zit je hier voor mij of voor die Actie?’

‘Als ik naar mijn gemoed te werk ging zou ik je nu kussen.’

Op dat moment slofte Job naderbij met de fles en schonk ons bij. Hij haastte zich terug en fluisterde heftig naar boven: ‘Hij wil d'r kussen, hij wil d'r kussen.’

‘In zo'n dorp blijft toch niets verborgen,’ zei ik. ‘Maar anders zou ik het ook wel van de daken willen schreeuwen.’

‘Je hebt vast de reputatie dat je een spits jongetje bent,’ zei ze. Er kwamen lichtjes in haar ogen, en daaronder werden haar wangen zachtroze. Kee schonk goede jenever. De zeeman bij het raam riep, zo maar de ruimte in: ‘Me reet, Rotterdam, Trondheim, Reykjavik, me reet.’

‘Jan Lemming is doodgestoken omdat hij een aantal dingen gezien had. Hij maakte de fout te denken dat hij nog tijd genoeg had. Maar hij had te maken met mensen die erg snel en erg efficiënt opereren. En krrrrg, hij was dood. De vijver, de kist, en weer een Lemming uitgewist.’

‘Die mensen, waar je 't over hebt, wie zijn dat? Hoe ga je die dan vinden?’

‘De hoogste tijd,’ krijste Kee.

[p. 89]

‘De allerhoogste tijd,’ kraaide Job haar na. ‘Acht vijftig voor Pier, vijf vijftig aan het biljart en drie twintig voor de meneer met de dame in de hoek.’

‘Laten we gaan.’ Ik liep naar de bar om met Job af te rekenen. Het wijfje hing uit de bedstee en keek me met priemende oogjes aan.

‘U ziet nog eens wat,’ zei ik, vriendelijk.

Ze had zoveel rimpels in haar gezicht dat het moeite kostte precies te zien waar haar mond zat. ‘Je zit nou bij Roost op zolder, éh?’ grauwde ze. ‘En daarvoor zat je bij de dokter op zolder, éh? Wat zit jij altijd maar op zolder, éh? Dat zijn rare mensen die altijd maar op zolder zitten, éh? Is dat je vrouw?’

‘Nee, dat is mijn dochter. Ik zit altijd op zolder voor de incest - éh?’ Toen ik wegliep hoorde ik haar hijgen: ‘Job, wat zei die nou? Wat zei die nou?’

Germaine en ik gingen gelijk door de deur en terwijl we over de drempel stapten raakten onze handen elkaar. Ik zou willen zweren dat het van mijn kant onopzettelijk was, maar Paulus vraagt ons al om niet onnodig te zweren. In ieder geval liepen we hand in hand en tegen elkaar aan naar de overkant, naar de haven, waar haar auto stond. Ze leunde met haar rug tegen het portier dat ze eerst wou openen. Mijn linkerhand had haar rechterhand vast, en mijn andere hand legde ik om haar middel, half op haar heup, half op haar buik.

‘Ik logeer in een hotel in Goes,’ zei ze. ‘Ik ga nu maar weg.’

‘Ik ga naar de schuur van Ko Roost. In het geurige hooi. Daar worden alle dingen mooi.’ Aan de overkant gluurde Job, zijn hand boven zijn ogen, door de nog schaars verlichte ramen.

‘Ik zou graag mee willen naar Goes,’ zei ik, iets tederder, ‘maar ik kan niet. Ze - dezelfden, denk ik, waar we het daarnet over hadden - hebben geprobeerd de schuur van Roost in brand te steken. Als hij zijn hond nog niet heeft, moet ik er zijn. En ik moet tot zeker vijf uur wakker blijven.’

‘Toen ik twaalf was heb ik eens een hele vakantie in het hooi geslapen. Ik moest naar het platteland om aan te sterken.’

‘Heeft geholpen,’ zei ik, terwijl mijn hand over haar heup gleed.

[p. 90]

Op dat moment ging de lantaarn, vlak bij, uit en het enige wat ik nog in het vage licht vanuit het café zag, was haar mond, en die kuste ik. Ze had een zachte mond, en het kostte enige tijd voor we ons goed georiënteerd hadden. Ze liet haar tong langs mijn tanden glijden. Ik legde mijn hand op haar borst; wat is de mens als hij zijn reflexbewegingen niet respecteert?

‘Zullen we er een eind aan maken?’ mompelde ze in mijn mond.

‘We beginnen toch pas,’ mompelde ik terug, bijna van strottehoofd tot strottehoofd.

Ze duwde me van zich af. ‘Ik bedoel een eind aan de komedie. Ik heb nu een half uur met je in dat stinkende café gezeten, en nu sta ik ook alweer een half uur in een zuidwesterstorm en dat allemaal omdat je met me naar bed wil - naar het hooi,’ verbeterde ze, schamper, ‘en nog heb je dat niet gezegd.’

Ze had gelijk. De wind woei op briessterkte. Maar ook om andere reden gleed er iets van huiver langs mijn ruggegraat. ‘Ik zal wel rijden,’ zei ik.

Terwijl we de dijk opdraaiden streelde haar hand mijn nek. ‘Ik wou niet rot zijn,’ zei ze. ‘Maar ik hou niet van die idiote gewoonte dat je eerst moet drinken of liever nog eten voor je met iemand naar bed gaat. Een vervelende, mannelijke gewoonte. Je moet eerst meedoen in het spel van de man die weet hoe het hoort; hij moet toch even laten merken dat hij de man is.’

‘Als ik in de raadzaal al had gezegd dat ik met je naar bed wou, had je je rot gelachen. Die lol gun ik je ook niet.’

‘Mannen,’ zei ze, met iets dromerigs in haar stem, ‘zijn ontzettende zeikerds. Ik word zo moe van die folklore die ze altijd opvoeren. Het laatste heilige huisje in Nederland is de gulp. Ben je boos?’

‘Als ik boos ben roep ik wel.’

Ze streelde me vriendelijk over mijn haar. ‘Waar is die hooiberg van je?’

Ik parkeerde haar Volvo onderaan de dijk. Ze liep achter me het erf op. We waren het hek nog niet voorbij of een hysterisch, vervaarlijk geblaf begon. Mijn hart sloeg zes keer over en bonsde in mijn keel. Germaine greep mijn arm vast, zo krachtig dat ik de huid voelde scheuren onder haar vingers. In de vage schemer

[p. 91]

sprong de schim van de boxer omhoog en omhoog, in een verschrikkelijk tempo, geremd door zijn ketting. Naast het gruwelijke blaffen hijgde hij en rochelde hij zwaar, door de band in zijn hals.

‘Mijn God, sta ons bij,’ mompelde Germaine.

Er ging een licht aan achter een van de bovenvensters. Roost schoof een raam op en wrong zijn ruige hoofd eronder door. ‘Rutger?’ riep hij. Ik duwde Germaine tegen de muur, uit zijn gezichtsveld.

‘Je hebt die rothond toch nog gekregen?’

‘Mijn vader heeft 'm gebracht. Hij was ongerust. tijger! ga liggen. goed volk. koest!’

De hond bedaarde, althans het blaffen nam af tot een grommen, een onsmakelijk gorgelen, dat zich leek voort te zetten van kop tot achterkant.

‘Ga maar slapen,’ zei Roost, ‘je ziet dat we een goeie waker hebben.’ Ik wuifde naar Germaine dat ze om de hoek van de schuur moest verdwijnen.

‘grrrr,’ deed de hond. ‘stil,’ riep Roost, ‘goed volk, hou gvd je kop. koest!’

‘Jij hebt goed praten,’ zei ik, ‘jij staat lekker boven.’

‘Hij bijt je arm doormidden, verder gaat-ie niet,’ zei Roost. ‘Morgen maak ik een systeem dat ik hem van hier los kan laten.’

‘Kó!’, riep Dolfje, achter uit zijn slaapkamer. Misschien had hij in zijn haast de dekens meegenomen.