De bloedkoralen van de bastaard

20.

Een paar uur later nam Flipse zijn pet af toen de twee lijken weggedragen werden. Twee vrijwilligers van de gemeentereiniging hadden erbij geholpen. De daders bleken op de hoogte van de klassieke teksten, ‘en ander tuygh, het welcke men neffens den dooden, onder de aerde ghewoon was te begraven’: naast Wabeke, rechtop tegen hem aan, stond een plank waarop de prijzen van zijn camping geschilderd waren. ‘Sleutels voor de doeches a/d achterdeur, ƒ 0,25.’ De man onder het ijsdeksel, het lichaam was al vrij ver in ontbinding, was gerold geweest in een wit jasje, en op zijn rug was een gekruld stuk hout gebonden, ongetwijfeld van een ijscokar, met in witte krulletters het woord ‘Vanille’.

Toen het eerste lichaam voorbijgedragen werd, zette Flipse zijn pet weer op, hij salueerde voor het tweede. Zelden loste iemand in verwarring alle regels van het protocol zo keurig op.

‘Wat ga je doen?’ vroeg Jubal me.

‘Ik ga kijken of ik iets te eten kan krijgen. Het is al bijna half vier en ik heb nog niet geluncht.’

‘Kom daarna dan nog even op het kantoor van Flipse,’ zei hij. ‘Misschien wil ik nog wat van je weten.’

[p. 74]

Toen ik drie kwartier later bij hem binnenkwam, zat hij achter een glas cognac. ‘Toch veel emotie voor één dag,’ zei hij.

‘Hoe kon dat nou?’ vroeg ik. ‘Wordt die berg nooit onderhouden? Daar moet toch regelmatig iemand komen?’

‘Dat heb ik laten nagaan. Maar die lijken liggen er nog niet zo lang. De berg valt onder de gemeente en een werkman - iemand van publieke werken zal ik maar zeggen - heeft vorige week geconstateerd dat er gegraven was. Maar niks gevonden. Ik heb ook de gaten laten controleren waarin de lijken lagen, maar die zijn van tevoren gefabriceerd. Er is eerst een hol gegraven en dat is van binnen gestut met planken en platen.’

‘Iemand heeft dus een surprise bedacht?’

‘Ja,’ zei hij. ‘Dat lijkt me wel duidelijk.’

‘Je weet wie die man onder dat ijsdeksel was?’

‘Dat wist ik direct toen ik het deksel zag. Er wordt al twaalf dagen een ijscoman uit Wolfaartsdijk vermist. Gerrit Bonzij. Zonder een spoor na te laten verdwenen. Ik heb de rapporten gezien: zijn kar stond in zijn schuur. Niet dat er iets vermist werd, een deksel en een plank. Daar zullen ze niet op gelet hebben.’

‘Wou je van mij nog iets weten, of mag ik weer weg? Ik moet nog een plek voor de nacht zoeken.’

‘Jij vindt altijd wel wat,’ zei hij grijnzend, terwijl ik aan zijn gezicht niet kon zien wat hij bedoelde. ‘Als je even wacht, Flipse komt eraan met iets dat ik je wou laten zien.’

Buiten voor het raam stapte de politieman van zijn brommer, en liep naar het huis, een man met het kruis laag tussen de dijbenen. Die droeve gang veranderde op slag toen hij het kantoor binnenkwam, hij daverde over de drempel als een olifant die zijn eigen territorium herkent. Uit een slappe aktentas haalde hij voorzichtig een plastic zak en legde die voor Jubal neer. ‘Zowel de oude Willems, als Van Oren, als de jonge Roost, bevestigen het, inspecteur,’ zei hij. ‘Het is van Jan Lemming.’

Jubal draaide de zak om mij te laten zien wat er in zat. Een soort padvindersmes. Een handvat met bruinig, artistiek snijwerk, en een lemmet met die diepe bloedgeul waar padvinders altijd trots op zijn. Er zat een zeer lichte, zeer lichtbruine aanslag van roest op het staal.

[p. 75]

‘Uit de vaete?’ vroeg ik.

‘De vaete,’ corrigeerde Jubal. Hij ging breeduit zitten en stak een sigaar op. ‘Kijk, Lemming,’ zei hij, ‘ik zal je al mijn overwegingen vertellen.’

Ten eerste: Je oudoom is neergestoken en in de vaete gegooid. Wáár hij is neergestoken is niet te achterhalen. Onze eigen dokter uit Goes heeft het overschot eens goed bekeken. Gescheurde nagels, een vreemde stand van de arm, twee draadjes garen uit een confectiepak in zijn mond, hij moet zelfs gebeten hebben. Conclusie: hij heeft zich tot het uiterste verdedigd.

Ten tweede: Hij is vrij gauw na zijn dood in de vijver gegooid. Kans dat hij er ook vlak bij neergestoken is. Ik heb dus vandaag de vaete leeg laten pompen, want ik vond dat ik het risico niet kon lopen het moordwapen niet te vinden. Alle kans dat ze het met hem in het water zouden gooien. Wat vinden we? Een mes dat aan Lemming toebehoorde. Je was erbij toen Flipse rapport uitbracht - getuigen zeggen allemaal: het mes is van Lemming.

Ten derde: (maar dat is niet helemaal zeker) - volgens het politierapport is Lemming in de rug, onder het schouderblad, geraakt door een stiletto. Breedte van het steekwapen hoogstens 2½ cm. Dit padvindersmes is op zijn breedste punt zeker vier cm. Als Jan Lemming met dit mes niet is gedood, waarom werd het dan achter hem aan gegooid?’

‘Dat vraag je aan mij?’ vroeg ik, toen hij zweeg.

‘Niet direct. Maar wie weet loop je tegen iemand aan die het antwoord wel weet.’