De bloedkoralen van de bastaard

18.

Tegenover het café van Kee, op de andere hoek van de dorpsstraat, was een winkel in gruwelijke pullen, kleine schilderijtjes met zigeunerinnen en zonsondergangen, tegels met Michiel de Ruyter, met molens en met Zeeuwse boerinnen met armen als achterhammen. Om de aanloop wat groter te maken verkocht men er ook sigaren, sigaretten, pijp- en pruumtabak. Voor de buitendeur stond een pop in Zuidbevelandse kledij, een geschuurde koperen melkbus, een rek met een paar paren klompen en een wiebelende, draaibare standaard met ansichtkaarten. Naast de boeren en boerinnen waren er poezen, paarden, vazen met bloemen en wensen, en komische kaarten. (Buitenkant: Als jij een stofzuiger was en ik een stofje dan... Binnenkant... zouden wij eeuwig bij elkaar horen.) En daarnaast was er de afdeling Abeledorp. Abeledorp in kleur en Abeledorp in zwartwit. De dorpsstraat van beide kanten, het haventje van alle kanten, de Emmaboom met op de Hendrikbank oudjes, en de Hendrikbank zonder oudjes, een kaart met boomgaarden, een kaart met de kapitale hoeve de Zeefcoote, een kaart met het

[p. 68]

vuurtorentje, en de Ned. Herv. Kerk met bloeiende perelaers. Maar geen Ned. Herv. Kerk met vluchtberg. Ik liep naar binnen. Een belletje boven de deur rinkelde alsof een nar binnenkwam.

Achterin ging na enige tijd een deur open en een grote, knorrige vrouw kwam binnen. Ze droeg een gladde zwarte jurk die ferme heupen liet zien. Daarop plaatste ze dan ook haar vuisten.

‘Wat zat wezen?’

‘Ik zocht een ansicht van de kerk met de daarbijbehorende vluchtberg. Maar buiten zag ik er geen en dus wou ik vragen of u hier binnen...’

‘Nee.’

‘Maar u heeft ze toch wel gehad?’

‘Ja.’

‘En u weet zeker dat u er geen mee...’

‘Ja.’

‘Ik wil niet vervelend of zeurderig zijn, maar heeft u er dan nog kort geleden een verkocht?’

‘Ja.’

‘Was dat misschien aan Jan Lemming?’

‘Ja.’

‘Kwam die er speciaal om vragen of hing hij...’

‘Ja.’

‘Kwam hij er lang geleden om vragen?’

‘Nee.’ - Ik begon me langzamerhand iemand te voelen die rijp bevonden is om een stompzinnig tv-spelletje mee te mogen spelen.

‘Twee weken terug - langer?’ vroeg ik.

‘Twee.’

Dat leek op nee, dus dat werd goedgerekend.

‘Kunt u er nog iets meer over zeggen?’

‘Ja, maar dat doe'k niet.’

‘Waarom niet?’

‘Wat moet je d'r over zeggen?’

Misschien had ze wel gelijk. Ik bekeek haar met welgevallen en bedankte haar. Ze gromde alsof ik op een menu stond. Ze keek me na totdat ik de deur achter me had dichtgedaan. Het belletje boven de deur rinkelde alsof er niets gebeurd was.