De bloedkoralen van de bastaard

16.

Ik reed terug naar het dorp. De zon scheen lieflijk op de huisjes. Een vrouw reed wijdbeens op een fiets met een jutezak vol iets achterop. Diverse vogeltjes maakten zich op om alsnog dat ei te gaan leggen. Een kalme bries woei in de bomen langs de dorpsstraat.

De notaris woonde in een hoog huis naast de gemeentesecretarie. Ik parkeerde tussen de ersatz-abelen. De onderste twee meter van de muur van het huis bestond uit een geelachtige natuursteen waar zelfs een schoonheidscommissie van zou schrikken. Voor de onderste rij ramen zat een traliehekje van kunstig gekruld zwart ijzer. ‘Mon repos’ was te lezen boven de deur. Zeker weer iemand die slapend rijk werd.

In de hoge gang waar ik moest wachten rook het naar uitwerpselen van fossielen, gecatalogiseerd volgens de beginletter

[p. 61]

van hun Latijnse naam. De notaris bleek een wat gebogen man, die niet lachte. In plaats daarvan trok hij zijn bovenlip op en zei hi hi. Daar begon hij al mee toen ik zei dat ik Rutger Lemming was en dat de oude Lemming beweerde dat hij mijn oudoom was en dat de mogelijkheid bestond dat ik de jonge neef was. Toen had ik al zes keer hi hi gehoord, en toen ik hem aanbood mijn paspoort te laten zien kwamen we meteen tot tien.

‘Ga eens zitten,’ zei hij. Vanachter zijn grote, houten bureau staarde hij me aan, zijn vingers tegen zijn slapen. ‘Hi, hi,’ zei hij. ‘Het zou best kunnen, u heeft de ogen van Jan Lemming.’

‘Ik kom niet voor een erfenis of zo,’ zei ik. ‘Zelfs als die er zou zijn. Ik wil weten wat er met de pacht van Ko Roost gebeurt. Ik wil weten of die camping kan blijven bestaan.’

Notaris Eikenberg staarde door me heen, krakte zijn gevouwen vingers, krabde in zijn dunne haren en zei ‘ahem.’ Haastige spoed leek hem niet goed.

Ik weet niet of ik op uw vraag kan ingaan,’ zei hij tenslotte. ‘Ik heb inspecteur Jubal uit Goes, die hier vanmorgen was, wel ingelicht.’ Hij legde zijn hand op een stapel langwerpige enveloppen naast zijn vloeiblad. ‘Dit,’ zei hij, ‘zijn de zeventien testamenten die ik de laatste jaren voor Jan Lemming heb gemaakt. Vandaar - hi hi - dat ik nogal eens in zijn ogen heb gekeken. Jan, zei ik dan, zullen we er wel mee doorgaan, met dat veranderen? Op den duur heb je al je geld aan mij nagelaten.’

‘U begrijpt misschien al,’ ging hij verder, ‘dat Lemming wel wat te verdelen heeft, maar daar staat tegenover dat er heel wat neven en nichten zijn. Geen directe familie, dus hij kon zelf beslissen wat hij ermee deed. Lemming was niet van dit dorp, dus kleine stukjes grond die hij hier en daar heeft, gaan terug naar de nakomelingen van zijn vrouw. Dat is een gewoonte hier. Maar de grond waarop Roost zit, krijgt hij - dat is een geheim nog, hoor, en voor de boerderij moet hij aan mij pacht betalen voor tien jaar. Daar moet ik dan de kerk mee steunen en nog een paar organisaties. Lemmings eigen huis wordt verkocht en dat gaat naar de familie. En naar de belasting. En de executeur van het testament. Dat is het, in het kort. Er zijn nogal wat neven en nichten, vooral van de kant van zijn vrouw, Jacoba Nathanse. Van uw bestaan was ik niet op de hoogte.’

[p. 62]

‘Mijn eh oudoom heeft mij ook wat laat op de hoogte gesteld. Vorige week kreeg ik deze ansichtkaart.’ Ik haalde de Ned. Herv. Kerk met Vluchtberg uit mijn portefeuille.

Notaris Eikenberg bekeek de kaart langdurig, las mompelend de tekst op de achterkant, rommelde in een la en zei: ‘Dat is zéker zijn handschrift. Ja. Maar het toont niet aan dat u familie bent.’

Hij zocht lang, vond een pen en schreef op wie mijn ouders geweest waren. ‘Ik zal eens zoeken of ik met deze gegevens een relatie kan samenstellen,’ zei hij.

‘Voor mij hoeft het niet,’ zei ik. Het zou ook zo'n vaart wel niet lopen, dacht ik, toen ik zag met hoeveel tegenzin hij opstond om mij een hand te geven. ‘Doet u de deur achter u dicht,’ verzocht hij vriendelijk. Hij was zeker bang dat de beschaafde, antieke poepgeur uit de gang zou ontsnappen.