De bloedkoralen van de bastaard

15.

Een half uur later stond ik weer aan de voet van dezelfde dijk, maar aan de andere kant van het dorp. Ik zag opnieuw het bord dat ik twee dagen geleden zag toen ik naar Abeledorp reed. ‘camping de abeel’. Achter een weinig ordentelijke moestuin, met slordige bessestruiken, lag een laag arbeidershuisje. Daarnaast, op het pad, stond een paarse Simca met een rood nummerbord. De bestuurder van de Simca stond voor het huisje en bonkte op de ramen. Een vierkante vrouw, met een knoetje op het hoofd, leunde tegen de Simca en at met een pruimemondje uit een bruine zak aardbeien. Uit het achterraampje van de auto staken diverse hengels.

‘Ge hebt ook minier Wabeke nie gezien?’ riep de man, toen ik naderde.

‘Ik ken hem niet eens,’ zei ik.

‘Ik ook niet,’ zei hij treurig. ‘Ik ben hier zaterdag gekomen. Ik heb de tent maar opgezet. Om te gaan vissen, begrijpt gij wel? Maar nou heb ik hier drie dagen gestaan zonder minier Wabeke te zien. En ik wil hem geren betalen.’

[p. 60]

Ik kon hem niet helpen. Hoewel de vierkante vrouw het onzin vond schreef hij zijn naam op een blaadje en wierp het door de brievenbus. ‘Joh. Wabeke’ stond daarboven, op een smal emaille plaatje.

Ik keek ook maar eens door de ruiten naar binnen. Het huisje was spaarzaam gemeubileerd, alleen aan het keukentje kon je zien dat er ooit iemand gewoond had. Op het aanrecht stond een potje jam, half vol met rood, het deksel lag ernaast.

‘Als 't nog te vroeg was voor te kamperen, had 'm de camping gesloten moeten houden,’ riep de Belg door het raampje terwijl hij wegreed.

Achter het huisje, bij de pomp, was een houten schutting met daartegenaan een paar waterkranen, en daaronder een lange, met zink beklede bak, waarin het water weg kon lopen. Aan de andere kant van de schutting waren twee wc's en twee douches. De laatste erg primitief, met een vloer van bakstenen, waartussen nu onkruid welig opschoot. Het buitenste hokje was zonder deur. Die stond, geblakerd en losgerukt in het hokje, tegen een wand die ook door vuur was aangetast. Daar had Jan Lemming gelijk in gehad: bij (Jewannes) Wabeke was ook al een poging tot brandstichting geweest, althans een begin van brand. Maar waar was Wabeke?