De bloedkoralen van de bastaard

14.

Toen we de schuur binnenstapten, deed Ko ineens verlegen. ‘De camping moest af,’ zei hij, ‘anders waren we natuurlijk wel op huwelijksreis gegaan.’

‘Van mij hoefje niet,’ zei ik.

‘Je weet wat in zo'n geval de familie en het dorp van je verwacht,’ zei hij. We stonden onder een klein elektrisch lampje, boven de deur die van zijn woonvertrekken naar de schuur leidde. Er waren twee rijen stallen voor koeien geweest, maar Roost had ze bijna allemaal weggehaald, alleen de afvoergoten zaten nog in de grond. En rechts van ons, in de hoek, stond nog zijn enige koe. Fraai van achterhand.

‘Daar ligt het hooi,’ zei hij en wees naar de andere kant van de grote schuur. Boven de twee deuren was een vliering, een steil laddertje leidde er naar toe. ‘Dit zijn twee dekens, dit is mijn staaflantaarn.’ Hij sloeg op mijn schouder. ‘Nou neef,’ zei hij, ‘ga maar pitten. Dolfje en ik zijn misschien niet vroeg op, maar ga zelf maar naar de keuken als je koffie wilt zetten.’

Naast de grote deuren was nog een kleintje en daardoor stapte ik de nacht in. Ik piste tegen een knotwilg terwijl insekten overal op wilden gaan zitten. In de verte, over de dijk, streek om de zoveel seconden de lichtstraal van het vuurtorentje. Links van me, achter de ruisende bomen, stond het nu donkere huis van Jan Lemming, een dode man die in een beklede kist ergens in een rouwkamer stond. Achter het bovenraampje, dat ik in de

[p. 56]

lichtflits kon zien, lag zijn jachtgeweer. Ik ging naar binnen en klom naar de vliering.

Naast het hooi lag een grote stapel houtblokken. Ik legde daar mijn lantaarn op en kleedde me voor een groot deel uit. Daarna doofde ik de lantaarn en lag in het donker. Veel gebonk aan de andere kant van de schuur wees erop dat de koe was opgestaan, zij smakte onsmakelijk. Even later klonk het geluid van iemand die water maakt - hoe omschrijf je dat anders bij een koe die 't goed kan?

Ik dacht na over alles wat die dag gebeurd was. Vreugddal. Flipse. Roost. Cora. De slaap wou niet komen, de dekens kriebelden. Misschien zaten ze vol motten die wakker werden. Een klok in de verte sloeg één keer. Halfeen? Een uur? Kort daarna hoorde ik hoe beneden me de klink van het deurtje werd opgelicht. Toch Cora? Wie liet zich in godesnaam Cora noemen? Wie liet aan het eind van zulk aardig blond haar zo'n gruwelijke golf persen? Ik tastte voorzichtig naar mijn lantaarn.

Maar het was geen meisje, ik hoorde het mompelen van een mannenstem, en het geluid van blik. Ik schoof voorzichtig naar de rand van de vliering en keek naar beneden. Ik zag vaag een man in het licht van de smalle bundel van een lantaarn die hij in zijn hand had. En in dat licht een voorovergebogen man die vloeistof uit een jerrycan goot, langs de wand van de schuur.

Ik stond op, pakte een stuk brandhout van de stapel en smeet het op de gebogen rug van de gietende man. Hij viel voorover en liet het blik vallen. Ondertussen had ik een tweede blok in de verste hoek gegooid, waar de koe lag, die nu met veel gestommel overeind kwam terwijl ze naargeestig begon te loeien. ‘Help,’ brulde ik en smakte opnieuw een blok naar beneden, en nóg een. Met mijn andere hand knipte ik mijn lantaarn aan en probeerde naar beneden te schijnen.

Mijn actie was zo onverwacht dat ze succes had. De ene man had de andere omhoog geholpen en ze waren de schuur uitgerend. Het blik lag er nog, de lucht van benzine begon zich langzaam te verspreiden.

Ko Roost kwam van de andere kant binnengerend. Hij droeg een pyjamajasje, binnenstebuiten, zijn pik in een horizontale erectie waggelde voor hem uit. Hij had een in de gauwigheid

[p. 57]

meegegriste bergstok, bespijkerd met zilveren plaatjes, in de hand.

Hij vloekte langzaam maar indringend toen hij de benzinestroom zag. Ik was, mijn broek snel aangegord, inmiddels beneden en liep naar buiten. Driehonderd meter verderop, op de dijk gloeiden twee achterlichten aan en werd een auto gestart.

‘Daar gaan ze,’ zei ik - wat moet je anders zeggen?

Roost stond naast me. Hij huiverde in de kille nachtlucht en krabde heftig in zijn schaamhaar. Ik vertelde wat er voorgevallen was. En vroeg tenslotte: ‘Is het ooit eerder gebeurd?’

‘Niet hier,’ zei hij. ‘Er is wel eens geprobeerd om brand te stichten in de douches van de camping van Jewannes Wabeke, aan de andere kant van het dorp. Tenminste, dat heeft Lemming me wel eens verteld.’

‘En waarom was dat?’

‘Weet ik veel. Lemming had zoveel verhalen over wat er allemaal aan ellende kon gebeuren. Ik ga morgen m'n hond halen. Die zit nog bij m'n vader in het hok. Als Tijger hier geweest was hadden ze het erf niet op gedurfd.’

‘Kun je iemand bedenken die dat zou doen?’

Hij schudde het hoofd. ‘Ik zou 't echt niet weten. Twee man, éh? Misschien de broers van Annie de Looze - daar ben ik mee verloofd geweest en daar heb ik mee gekapt. Daar waren ze nogal kwaad over. Maar om dan je schuur in brand te steken... En zigeuners zijn er ook niet in de buurt. Trouwens, wat hebben die aan brand, er is hier niks te gappen.’

‘Ko?’ Vanuit de schuur kwam schril en klein de stem van Dolfje. We liepen naar binnen.

‘'t Is niks,’ riep hij. ‘Een beetje gedonder met de koe.’ Maar ze had de benzine geroken en kwam naar ons toe. Roost vertelde het haar.

‘Ga maar naar bed,’ zei ik. ‘Ik blijfwel wakker.’

Maar daar kwam niks van in, vond hij. We maakten een verdeling. Ik zou hem om zes uur wekken. Daarna liep ik in de nacht een paar keer om het huis, en om het huis van Lemming. Ik beklom de dijk, doezelde wat in het hooi, riep in de regenput zonder echo te horen, wekte Ko en sliep vervolgens tot halftien. Toen kwam Dolfje me wakker maken met koffie. Ze was mager-

[p. 58]

der dan ik door haar bruidskledij gedacht had: een zeer smal middel, een lange rug en twee borstjes die terecht zonder bh konden.

Toen ik, na me uitvoerig gewassen te hebben, argeloos de woon- en bijkeuken wou binnenlopen hoorde ik Ko nog net roepen: ‘Pas op!’ Ik bevroor, want ik heb een aardig gevoel voor dreigend gevaar. Hij dook horizontaal vier meter over de vloer en greep een grote boxer bij de halsband. Het beest had zijn tanden ontbloot, gromde heftig en kwijlde overvloedig. ‘Kom binnen,’ riep Ko, ‘dit is Tijger. Laat hem even aan je ruiken.’ Ik kwam trillend naderbij. Het beest bewoog zijn kaken een paar keer op en neer. ‘Goed volk,’ zei Roost, hem op de kop kloppend. ‘Goed volk,’ zei ik, werktuiglijk.

‘Goeie hond,’ zei Roost, zowel tegen het dier als tegen mij. ‘Ik ga vandaag een kennel maken die ik vanuit het slaapkamerraam kan bedienen. Bij de eerste blaf trek ik vanuit het huis de schuif open en dan kan Tijger eruit. Geniaal beest. Hij vreet alles op wat beweegt. Mijn vader heeft 'm gekocht van een jachtopziener in Roggel. Die moest 'm wegdoen omdat hij een stroper bijna een arm had afgebeten. Die arm is nog zo ontzet dat die man er alleen mee kan eten als hij zijn mond boven zijn schouder houdt. De eerste keer dat mijn vader ging wandelen liep Tijger ineens achter hem met een schaap in zijn bek.’

‘Goed volk,’ riep ik nog maar eens.

Ko stond op en leidde de hond naar me toe. ‘Dit is Rutger,’ zei hij. ‘Dit is Tijger. Streel 'm maar over de kop.’ Ik deed het, en kriebelde om aardig te zijn met mijn vingers door de cocosmatachtige haren op zijn hersens. ‘Op hoop van zegen,’ zei Roost en liet de hond los. Het beest vond het zo leuk dat hij een paar keer tegen me opsprong en steeds zijn kaken met geweld dichtklapte, vlak voor mijn kin. ‘Goed volk,’ stamelde ik, net zolang totdat Roost ingreep en het beest weer meenam naar zijn mand.

Tijdens het ontbijt verklaarde Roost dat hij het onzin vond om de politie over de poging tot brandstichting in te lichten. Ik betoogde dat het altijd handig was om van de jerrycan wat vingerafdrukken te laten halen, maar hij, zei hij, dopte zijn boontjes liever zelf. We liepen naar buiten en hij liet me de

[p. 59]

douches en de wc's zien, die hij samen met Jan Lemming had aangelegd. Ook de pomp en de fundamenten van een kampwinkeltje, dat nog verder afgebouwd moest worden. ‘En kijk, dat stuk grond, en dat daar, wil ik in de toekomst erbij kopen,’ zei hij, en passant, ‘dat kan best - er zijn hier veel oude mensen in de buurt.’

‘Je zei vannacht dat Jan Lemming zoveel verhalen had over wat er allemaal mis kon gaan. Wat voor soort verhalen?’

Roost haalde zijn schouders op. ‘'t Was allemaal vaag geleuter. En van de laatste weken. Dan vroeg hij of ik al bedreigd werd. En ik ben nooit bedreigd, dus dat zei ik. En dan zei hij: jij bent een jonge jongen. Ga jij eerst maar trouwen. Nou, voor dat soort dingen koop je ook geen half tarfje. - Of denk jij dat het géén kindsheid was?’

Ik haalde op mijn beurt mijn schouders op. ‘Ik weet niet wat ik denk. En voor wat ik denk koop je ook geen tarfje.’ Ik zei maar wat. Ten slotte loop ik niet met het Groot Zeeuws Woordenboek op zak.