De bloedkoralen van de bastaard

12.

Om wat terug te doen - en dat moest ik eigenlijk wel - reed ik dokter Vreugddal die middag langs zijn patiënten. Sommigen daarvan, diep in de polders, werden door hun vrouwen van de akker gebruld om voordat de dokter stopte en parkeerde, in bed te kunnen liggen.

Onderweg praatten we nog even over de hamsterwoede van Jan Lemming, die Vreugddal toeschreef aan zijn overleden vrouw. Dat verklaarde in ieder geval toch niet waarom hij het allemaal meeverhuisde toen hij in het huisje bij de boerderij ging wonen.

‘Ik zal hem missen,’ zei Vreugddal. ‘En straks, op de bruiloft van Ko Roost, zullen ze hem óók missen. Die man deed vóór-

[p. 45]

drachten in dialect, die hoor je tegenwoordig nooit meer. Wat dat betreft was 't een begenadigd man.

Die Roost zal hem trouwens überhaupt missen. Want Lemming heeft héél hard meegeholpen om die camping een beetje van de grond te krijgen. Je moet straks maar even meegaan, die Roost is een leuke jongen. En 't wordt een mooi feest, hij heeft een hele serie ooms en tantes, en niet van de vervelendste. Ja, dat krijg je op zo'n dorp. Elk jaar worden de mensen ouder - en de jongeren trekken weg. Die Ko Roost is gewoon een uitzondering. Volgens mij is 't een mens.

Toen ik hier pas was, toen was 't op zaterdagavond altijd nog een drukte van jewelste. Scharrelen langs de dijken, vechtpartijen tussen opgeschoten jongens, druk onderling verkeer, als je begrijpt wat ik bedoel. Als zij toen gewild hadden, was ik rijk geworden door abortus. Maar niemand dacht er toen aan. Nu misschien wel, maar nu zijn ze niet meer op het dorp. Ik heb twee keer een meisje aan de deur gehad met een kind dat ze kwijt wou. Maar 't waren allebei meisjes uit Rotterdam. Bleekneusjes die hier kwamen aansterken en dat meteen ook maar goed deden. - Wat we tegenwoordig op 't dorp nog aan jeugd hebben gaat het weekend naar Goes. Bier drinken en patat eten. Nog een paar jaar en Zeeland lijkt op Limburg. Toeter 's, daar rijdt Flipse!’

We passeerden de politieman op een asfaltweg die naar het dorp leidde. Hij floot zo te zien een lustig wijsje.

Vreugddal hees zijn knie op zijn stoel en stak zijn hoofd door het zijraampje. ‘Ha, die Flipse,’ brulde hij. ‘Harder rijden, als je in dienst bent, waarde man!’

Flipses gezicht, toch al rood, werd paars en nors. ‘Je mag die man echt niet, hè?’ vroeg ik de dokter nóg een keer.

‘'t Is een dienstklopper, en dan óók nog één die niet deugt,’ zei Vreugddal. ‘We gaan hier rechtsaf. Een jaar geleden moest ik wel van hem al mijn rozen snoeien die te ver over het trottoir hingen, maar oud-burgemeester Vleugel hoefde dat niet. Die rozen bleven hangen. Dat is het verschil. Vroeger toen Abeledorp nog zelf een burgemeester had, was dat Flipse z'n baas. Nu is iedereen met geld en een grote bek zijn baas. Ze hadden hem in de Betuwe moeten laten - als hij daar tenminste vandaan

[p. 46]

komt, 't is in ieder geval een plat gebied waar ze tegen een paardebloem nog u zeggen. - Hier stoppen we. Het duurt niet lang. 't Is een wijfje dat zich niet wast en ik moet alleen wat poriën openmaken.’ Hij greep zijn tas en huppelde het tuinpad op.

Ik bleef achter het stuur zitten, met een cigarillo van de dokter. Tien minuten later zag ik Flipse in mijn achteruitkijkspiegel komen aanfietsen. Hij stapte af, zette zijn rijwiel op de standaard, zijn vuisten in zijn zij en riep tegen me. Ik draaide het raampje omlaag:

‘Ik zag je mond bewegen.’

‘Wat doe jij hier?’ gromde hij op de toon die daarvoor staat.

‘Ik ben particulier chauffeur van dokter Vreugddal geworden.’

‘Zo. Weet inspecteur Jubal dat?’

‘Ik hoef bij hem toch geen werkvergunning aan te vragen?’

‘Ja, maar,’ hij voelde even met beide handen aan zijn maag, ‘ik dacht toch dat de inspecteur je verboden had hier te komen.’

‘Hij heeft gezegd dat hij me hier niet wilde zien. Dus ik blijf uit zijn buurt. Als hij denkt dat ik de oude Lemming in die vijver heb gegooid, moet hij me maar arresteren.’

Flipse dacht na. Toen zei hij: ‘Denk erom dat ik je in de gaten hou.’

‘Ik ga voorlopig waar de dokter gaat,’ zei ik, om het spelelement te bewaren.

‘Ik zou maar uitkijken,’ grauwde hij. ‘Die vent is vlak voor het weekend nog bij de vermoorde in zijn huis geweest.’ Hij liep meteen weg.

Toen Vreugddal terug was en verteld had dat hij weer hele stukken vel met wasbenzine had gedaan (‘uw arts reinigt ook chemisch’), legde ik hem dat nog even voor.

‘Zeg, jij had die sleutel van Lemming, hè, voor controle. Wanneer ben je voor het laatst bij hem thuis geweest?’

‘In dat huis? Dat moet vóór Kerstmis geweest zijn. Toen wou hij de deur niet uit, hij dacht dat hij kinkhoest had. En dat terwijl niemand meer weet wat dat is.’