De bloedkoralen van de bastaard

9.

Inspecteur Herman Schartenantinck bracht de zondagavond voor zijn teevee door. Hij had plezier. De nos, een organisatie opgericht om het Nederlandse volk in een soort ontmoeting samen te brengen, deed zijn plicht. Er werd een aflevering uitgezonden van een Engelse humor-serie waar letterlijk iedereen zich om kon doodlachen. Een man werd bespot vanwege zijn impotentie, een vrouw werd gehoond om haar dikte, een conductrice werd uitgelachen vanwege haar stomheid, een passagier werd belachelijk gemaakt vanwege zijn spraakgebrek, en een man met een snor werd in de zeik gezet omdat hij een lui was. Het Engelse publiek schaterde keer op keer, Herman moest af en toe zijn vadsige buik vasthouden en via de open balkondeuren kwam de bijval van de buurtgenoten ongevraagd binnen.

Gon, zijn vrouw, zat naast het dressoir en breide onverstoorbaar aan een van haar kattedekjes. Ze keek af en toe naar het scherm, zonder iets te zien. Ze had toen ik kwam een kopje koffie voor me neergezet, dofbruin met witte, grillige vellen.

Herman had als altijd zijn overhemd openhangen zodat hij met zijn duimen in zijn interlock terechtkon. Zijn bolknak stond strijdvaardig in zijn mond.

‘Gon,’ zei Herman, toen de laatste Engelse lach verstomde en de buurtgenoten hun dikke en kreupele huisgenoten begonnen te kwellen, ‘haal voor die jongen eens een biertje. Hij heeft moeilijkheden en het is bloedwarm. En doe er voor mij ook eentje bij.’

Gon stond zwijgend op. Toen ik hier drie weken geleden was, had ze nog verklaard dat ze voor Herman nooit meer een pilsje zou inschenken omdat zijn immense boerende pens haar alle afschuw inboezemde die een boerende pens wie dan ook kon inboezemen. Herman glimlachte daarom zeer tevreden toen ze zuchtend opstond en naar de keuken ging.

Ik vertelde Herman mijn problemen. Hij had nog nooit van Jubal gehoord. Hij opperde wel direct dat de man groot gelijk

[p. 35]

had gehad met mij naar Amsterdam terug te sturen. ‘Ik begrijp, aldus Herman, ‘wat hij denkt: als jij je oudoom in dat vijvertje gelegd hebt, is het beter je ver van die plomp te houden. Wie weet aan welke sporen je nog kunt knoeien. En ik neem aan dat hij uitgaat van wat zijn plaatselijke man, die Flipse, allemaal nog kan bereiken.’

‘Je bent een lieve oude man,’ zei ik.

‘Dat zal wel,’ zei Herman. Hij dronk zijn bier met grote slokken van buitengewoon welbehagen.

‘Je redenering is uitstekend,’ ging ik verder. ‘Maar ondertussen blijkt dat mijn oudoom me toch gevraagd heeft over te komen.’

‘Jaja,’ zei Herman, ‘Macedónië, is het niet?’

‘Ik vertaal dat als: kom naar Abeledorp en help ons! En als ik eerder had kunnen komen, had hij misschien niet in dat vijvertje gelegen. In de vaete, zoals dat daar heet.’

‘Je wilt terug,’ zei Herman. ‘En je wilt dat ik die Jubal bel?’

‘Graag,’ zei ik. ‘Je hoeft niet méér te zeggen dan dat ik niet tegen te houden was. Maar ook dat hij niet ál te vervelend moet zijn.’

‘Ik zal echt niets méér zeggen,’ zei Herman. Daarna deed hij zijn uiterste best om me nog een lange tijd aan de praat te houden. Het lukte hem. Gon bracht nog twee keer nieuwe flesjes bier voor ons.