De bloedkoralen van de bastaard

8.

Ik reed naar Amsterdam erg hard, passeerde ontelbare zondagsrijders of hing een tijdje achter ze en maakte obscene gebaren tegen hun kindertjes die verveeld uit de achterruit staarden. Soms beschreven ze de gebaren aan hun moeder, die dan weer tegen vader begon te praten die dan weer hevig claxonneerde als ik hem eindelijk kon passeren.

Het was halfacht voor ik in Amsterdam was en mijn auto kon parkeren op de Lijnbaansgracht, ver achter mijn huis. Ik woon op de Weteringschans, op de vierde etage. Boven een kolonel ter zee b.d., en die woont weer boven ons beider hospita Gerda. (En onder haar is dan weer een etalage van elektrische verwarmingsapparaten, tenzij er in de laatste drie jaar een fusie of zo geweest is, want ik kijk er al drie jaar niet meer naar.) Op mijn

[p. 33]

gang, voor de deur, lagen mijn kranten en mijn post, een speciale service van Gerda, die als tegenprestatie ongetwijfeld iets van mijn drankvoorraad had weggehaald om een van haar minnaars te bedwelmen.

Tussen de kranten en rekeningen lag een ansichtkaart. Een zwart-wit foto met een glimmend glanslaagje. Een kerk die ik vaag herkende. In schreefloze witte letters stond in de onderhoek: ‘Abeledorp. Ned. Herv. Kerk met op de achtergrond Vluchtberg’. Ook de berg herkende ik nu, met op de top de vier droevige wilgen. Aan de andere kant was een met inkt geschreven tekst, in dikke en dunne lijnen. ‘Aan den jongeh. R. Lemming. Weteringplantsoen. Amsterdam. C.’ Door het woord plantsoen stond een potloodstreep en iemand had ernaast geschreven: ‘niet bekend hier. Retoer.’ Op de ruimte voor de afzender stond, in hetzelfde handschrift: ‘Waarde neef, apostelen 16 vers 9. Uw oudoom Jan. Abeledorp.’

Ik keek naar het datumstempel. Dinsdag verzonden. Als het niet naar een verkeerd adres was gegaan, zou ik de ansicht voor het weekend hebben gekregen.

Ik schonk mezelf een glas jonge jenever in. Verhoevens dubbele graanjenever stond op het etiket, maar niet dat je het glaasje daarom half vol moest doen. Ik zocht in mijn kast de bijbel die ik in 1949 meegekregen heb toen ik de lagere school, met vreugde, verliet.

handelingen der apostelen. Hoofdstuk 16 VERS 9. ‘En van Paulus werd in den nacht een gezicht gezien: er was een Macedónisch man staande, die hem bad en zeide: kom over in Macedónië en help ons.’

Daar zat ik dan. Een jongeman met voor zich de bijbel en jenever. Twee dingen waarin dit ganse volk zijn oorsprong gevonden heeft. Gezegend zij de naam van de man die aantoont dat jenever de drijvende kracht van de tachtigjarige oorlog is geweest. Daar zat ik dan. De jongeman die nooit familie had. Geen lootjes voor Sinterklaas, geen surprises voor vervelende tantes om achter de stortbak te verstoppen met geheime aanwijzingen in het gedicht namens Sint en Piet. Nooit op Pasen of Pinksteren verlangend wees te zijn om de verplichte visite en de gekleurde eieren en de gebraden kip met jus-uit-een-Engels-

[p. 34]

modeblad te ontgaan. En nu bleek dat ik al jaren een oudoom had gehad - en toen ik hem vond had ik hem niet meer. Ik nam nog een dubbele graanjenever.