De bloedkoralen van de bastaard

7.

Als de inspecteur niet zo'n verwoede liefhebber van ijsberen was geweest, had het allemaal op een normale zondagse ochtendvisite geleken. Met dit verschil dat Jubal en ik en opper Flipse in de voorkamer zaten en mevrouw Flipse, achter gesloten deuren met vaag glas-in-lood, in de achterkamer. Gewoonlijk, zei de heer Jubal, ontving hij mensen in het kantoor van opper Flipse, maar dat was gisteren net gewit door een schilder die dat in zijn vrije tijd deed. ‘Persoonlijk hou ik daar niet van,’ zei Jubal, en keek naar Flipse, die van rosé op bourgogne ging lijken. Mevrouw Flipse had koffie gebracht. Ik had om zwarte gevraagd, maar dat had ze daarnet niet verstaan omdat haar man er - opzettelijk, volgens mij - doorheen had geroepen. Flipse zat in een van de fauteuils achter de kloostertafel, en ik zat in de andere fauteuil, vóór de kloostertafel. En inspecteur Jubal ijsbeerde.

Hij droeg een slobberig pak. Het was grijs, maar werd verziekt door grote witte ruiten. Jubal had donkerblond peenhaar, aarzelend naar rechts gekamd, en een brede scheiding boven zijn linkeroor. Hij leek een beetje op een vroegere leraar Neder-

[p. 31]

lands van me, die altijd in snikken uitbarstte als hij voorlas uit Joseph in Dothan of uit Droomkoninkje van Herman Heijermans, en van ontroering een toeval kreeg als hij Manna de Wijs-Mouton declameerde. Jubal dus, liep heen en weer.

‘Zelfs áls 't allemaal klopt, wat je zegt, heer Lemming,’ beet hij me ineens toe, ‘dan blijft het tóch nog zeer toevallig.’

Ik had geen zin om nog eens te zeggen dat hij alweer gelijk had.

‘Om te recapituleren, u houdt vol dat u de vermoorde Jan Lemming niet kent?’

Ik knikte. ‘Ja. Als gisteren meneer De Milde, voor zover ik weet leraar te Middelburg, het niet tegen me had gezegd, had ik nooit geweten dat er hier iemand woonde die Lemming heette’

Inspecteur Jubal had merkwaardig lange oorlellen die op en neer dansten als hij ijsbeerde. Maar hij was al iets van zijn overmoed kwijt: hij had Arjaan, de butler van Van Heenvliet, aan de telefoon gehad, en iemand van hotel ‘Het Slot’ waar ik vannacht geweest was. Alleen De Milde had zijn bellen niet beantwoord.

‘Wat ik me überhaupt afvraag,’ zei Jubal - hij stond nu even stil en keek in de donkere potloodogen van de Christus van Toorop, die tussen de ramen hing - ‘is waarom meneer Van Heenvliet nu net een Lemming voor zijn boekje vroeg. En hem naar Zeeland liet komen.’

Flipse had opnieuw een telefoonnummer gedraaid en hield nu de hoorn naar Jubal. ‘Dit is meneer De Milde,’ zei hij, ‘het bureau in Middelburg heeft 'm in café De Vriendschap gevonden.’ Jubal sprong bijna over de kloostertafel, maar elke vraag die hij stelde werd aan de andere kant bevredigend beantwoord. ‘Juist,’ zei Jubal soms. Of: ‘Dat klopt, meneer De Milde.’ Hij legde zo'n zoetsappigheid aan de dag dat ik ineens voelde dat ik ergens in een provincie was: per telefoon kun je elkaars belangrijkheid zo moeilijk aanvoelen.

‘En hoe kende u dan de overledene, de heer Jan Lemming, hier uit Abeledorp?’

Omdat Flipse het later ook vroeg, weet ik wat Jubal te horen kreeg: ‘De Milde kende die naam omdat hij studies maakt over Zeeuwse geslachtsnamen. In de 14de eeuw moet er een Hun

[p. 32]

geweest zijn die zich op een Zeeuws eiland neerzette. In een document wordt hij beschreven als de Woeste Hun met de Twintig Vrouwen. In de 16de eeuw moet er een Lemmingpolder geweest zijn ten noorden van Colijnsplaat, waar nu water is.’

‘Waar ze nou die Romeinse godinnen vinden?’ vroeg Flipse.

‘Allemaal familie,’ zei ik.

Jubal hervatte zijn lopen. Van Toorop liep hij tot bij mijn stoel, ging daarachter langs tot aan de haard met daarboven de Zonsondergang bij Smerdiek en dan verder tot de tussendeuren waarachter mevrouw Flipse handwerkte. En weer terug.

Toen nam hij een besluit. Hij kwam wijdbeens voor me staan. ‘Lemming?,’ zei hij streng, ‘wat zijn je plannen?’

‘Ik heb geen plannen. Ik wou een weekend vakantie houden in Zeeland.’

‘Goed. Ik heb een voorstel. Wat je hebt gezegd, klopt. Daarom laat ik je naar Amsterdam teruggaan als je me toezegt daar te blijven. Als ik je nodig heb, in de komende zeven dagen, dan bel ik je en dan kom je. Wat denk je daarvan?’

‘Waarom kan ik niet blijven?’

‘Omdat ik dat niet wil.’

‘Nee,’ zei ik. ‘Ik wil bij de begrafenis zijn.’

Jubal liep nog een rondje. ‘O.K.,’ zei hij. ‘Maar tot die tijd wil ik je niet zien.’