Ta him dyn begearte

[p. 405]

92

Op in moarntiid is Hylck yn 'e hûs oan 't wurk, as de doar iepen giet en immen ynkomt. Earst tinkt hja, it sil Geauwe wer wêze, mar it is Geauwe net, it is Siertsje.

As hja him sjocht, stiet hja ûnferweechlik stil. Siertsje, nei safolle jierren, wat wol er hjir? Hea, wol er jit om har, troud wiif, stykje? It skrynt troch har hinne lykwols. Wêrom soe tiid soks feroarje kinne. Wie hja dizze leafde kwyt, der soe wat fan har wêzen ôfskuord wêze. Wat slacht en bûnzet dat healwize hert. Mar hja is gjin jongfaam mear! Hja moast har leaver skamje, mar dat hert, dat wol net wizer wêze, it is ferheftich bliid. Yn in fizioen sjocht hja no de flechtsjende man. Hoe komt er werom? De smert is ek wer gloednij. Alles komt op har ta, sa't it wie, sa't it wêze kinnen hie, sa't it is! Hja stiet mei beide hannen op it plak fan har hert. O! nee, net mear. Ophâlde. Wei!

It weeë, it ûngelokkige machteleaze komt wer oer har, hja soe ierde en himel brekke wolle om har lok te teppen.

It kin net mear. De feale tiid hat it al nommen. Dan ek de pine net mear! ‘Net wer, net wer!’

Fan syn kant is der oars gjin reaksje as in ûnnoazele laits. Hy giet foar in glês sitten, digert yn de bosk op, sjocht har inkeld temûk en skruten oan, strykt mei de hân oer de foarholle, krekt as wol er wat betinke en wer laket er, hy kin 't net betinke. Helpleas sjocht er Hylck oan. No hat er de eagen net mear fan har ôf, krekt as jout it sjen him rêst en geniet. Moetsje har eagen elkoar, dan glimket er ferlegen. Hylck oerleit, oft hja him der útstjoere moat

[p. 406]

om de minsken. Hja kin it ek net bêst ferdrage om him sa te sjen, hat syn sleauwe eagen sjoen, syn loaits komt fan fierren wei. Hja wist ommers al, dat it net doogde, wit it no foargoed, mar hie him leaver, tûzenris leaver sûn en arbeidsum op 'e pleats, fier by har wei, net te berikken, as sa. Dochs begrypt hja hjir út, hoe't er al dy jierren har mist hat. Wat hat er himsels dan te fiter hân, wat is er tsjin himsels yngien. No't der gjin wjerstân is, no komt er by har werom en sa!

Folle wurdt har hommels dúdlik, ek dat er net oars kinnen hat, syn geast hat der net tsjinoan kinnen, en dan hat syn leafde foar har wol echt west, dan wie Siertsje fan har, hat altyd fan har west; sa't er echt is, sa is er fan har.

Dat is dochs grut, dat is ivich, want it libbet. Hja trillet derfan, der falt in swiere lêst fan har ôf. Lit alles dan fuortgean, stjerre of fergean, dit bliuwt oant yn alle tiden op.

Súntsjes laket hja. No kin hja Gerke ek better ferdrage. It wie echt. Hie er sterker fan holle west, dan hie er mei har gien troch alles hinne, by need hiene hja tegearre der om stjerre wollen. Grutte genede, hja hat de rykste jefte fan 't libben hân. Gjin trouring ta in symboal, mar de leafde sels yn folsleine jefte.

Dit is ferlossing.

Dêr sit Siertsje. Hy is it en hy is it net. It begruttet har sa griis is syn hier al. Sjoch syn holle, syn hannen, hja ferkeart wer yn 't ferline, sa't it west hat. Hja woe him wol patsje. It hat no gjin sin mear, it kin net, en hy is net by 't ferstân. It hoecht ek net.

Dit is teffens de ein foar har langstme. Sa moat it wol wêze, as de dea de skieding lûkt. Wat docht dat sear!

Dan slút hja de tinzen ôf foar letter.

Wêrom him der útstjoere as er hjir de rêst fynt, as er ûnwillekeurich frede fynt by har!

Wat kinne har de minsken skele! Ha dy har in sprút skewiele yn har swiere jierren? Hja ha der har mei oanpiele litten, der noch in skepke boppe op dien. Wat ha se har jûn, doe't it út wie mei Siertsje? Ferachting, ferspijing, spotskens, hún, narjen, sels de tsjerke waard sletten. God is genediger as de minsken. Nee, hy

[p. 407]

kin hjir bliuwe sa lang er wol, hok praat der ek fan komme mei. Hy kin weromkomme ek. Hja sil goed foar him wêze.

It is har in freugde him ek sa't er no is te tsjinjen. Hylck praat mei him, krekt oft der neat is, it is sa eigen, hja komme elkoar nettsjinsteande alles tige nei.

Tsjin de jûn hyt hja him fuort te gean en hy giet sûnder praatsjes.

Dan is 't krekt as komt ynienen alle ellinde, ek dizze fan Siertsje op har oan. It wurdt in kleien út 'e djipte wei, in skreauwen út frettend leed.

Der komt in minne tiid foar Hylck. Mar yn dy tiid groeit har Godsfertrouwen. Earst woe hja God net oan har seare groeden ha. Dan wurdt it better, hja stelt har yn, wurdt rêstiger, siket frede mei wat God oer har en Siertsje bringt, om't it dochs, al is it riedseleftich, in doel hawwe moat.

Siertsje bliuwt in fêste gast by har. Folle praat komt der net fan, Siertsje is immen wurden fan God tekene, hja mije him. Dit is by âlds it omtinken foaroer in dwylsinnich minske.

Gerke hat him ek oantroffen en lit gewurde. Ek yn Gerke libbet it ûntsach foar Gods minsken.