Hylck stiet foarhûs by de line. Boppe har de simmerblauwe loft mei grutte wite wolkens.
Der komt immen oan yn de bosk. De stap komt Hylck bekend foar. It is gjin jeugdich persoan. As er tichteby is, dan sjocht hja, dat it Geauwe is. Dêr stean hja foarelkoar oer, besjogge elkoar nei jierren en fûstkje.
‘Hylck.’
‘Geauwe!’
Oars sizze hja neat, bliuwe lang stil, sa Stil as de bosken, der stiet amperoan wyn, sels de lytste bledsjes jouwe gjin lûd as in licht lispeljen, in fyn striken, sykheljen.
Hja binne net mei dy stilte oan, hja ha net nedich oerdwealsk en drok de tinzen ferside te bringen.
Op 't lêst glimkje hja.
It is wer goed lyk as dy deis, hoe lang ek wer?
Hat dy dei der ea west? Wie it net in dream? Dochs stiet er dêr tusken harren yn sa dúdlik, oft er te taasten wie.
Geauwe seit jitris: ‘Dei Hylck.’
‘Dei Geauwe,’ seit Hylck.
‘Ja,’ seit Geauwe.
‘Ja!’ seit Hylck.
Mei dizze simpele wurden neame hja elkoar it ferline. En hja fiele it yn moarch en bonken.
Tsjin dat ferline oan, besjogge hja elkoar mei skerpe eagen, mei waarme belangstelling yn it hjoed.
Hylck tinkt: Geauwe is lytser wurden, sjocht mar geizich ta op 'e glêde plakjes boppe syn grutte, krolderige, giele burd.
Mar wat binne syn eagen noch jong en waarm en libben! Dy lytse glêde gleone eachjes ûnder tsjokke brede wynbrauwen. It binne de eagen fan in beweechlik libjend minske.
Hy is gefoelich, dat wit hja wol. Sokken gean der djipper troch as gewoane natueren, mar hy is ommers de hearremyt, dêr't hiel Gaasterlân op delsjocht. Hy hat it dien, dat hja der wer tsjinop gien is, hy woe har net by him hâlde. Eins is hja dochs by him bleaun yn har libben, hja wie syn gelikense, syn soarte al de jier-
Auteursrechtelijk beschermd