Maaie is 't yn in sucht.
Maaie is der gjin hûs, gjin tek, gjin taflecht.
Maaie is de iepen frije wrâld har rûme, mar kâlde hinnekommen.
Earne efterút in lang smel paad fan de wei ôf stiet in lyts stiennen hûs, it hinget hast plat op 'e grûn. Foar yn de muorre stiet it brune wapen fan de skoarstien ûnevenredich baarnd. Twa lytse ruten sjogge skruten nei de wei. It ûnderein hat wyt bekalke west. It hûs is net mear te bewenjen, hoe freonlik beskieden it nei de wei kipet. Wyn en rein komme frij yn. Dat is it slimste net, mar it hûs hat wandluzen. Dêrom stiet it leech, 't Is of freget it út 'e fierte wei: ‘Komt der nimmen by my?’ It wurdt Hylck sein: ‘It hûs mei de wandluzen stiet ommers leech.’
‘Gerke, seit hja ferheftich, ‘lit ús dêr hinnegean.’ Hja tinkt: Hjirwei, hjirwei, hjir is 't net mear te fernearen. Dat erchtinkende minske njonken my en altyd dat neigean, dy smeulske en ferwitende eagen!
Alles is better as hjir te stean, útlake en begnyske.
Ha jim gjin plak? Is der net in wenning foar jimme? Sa komt it noch, dat hja har libbene berntsjes feilich yn 't grêf winsket en hjasels de wrâld mar yn, biddelje en skriemend fan langstme sjonge, al de fierten efternei.
Lit ús nei de wandluzen gean. Ik sil se fange, útroegje. Te arbeidzjen is my neat. Bjinne, waskje, skrobje, wat soe 't. Better tsjin wandluzen fjochtsje as tsjin neigeanige minsken.
Dêr gean hja dan it wite paadsje del, dat kronkelt yn it bleke gers. It húske laket harren glûpsk oan, it moat dêr dochs goed wenjen wêze. Net mear is Hylck warleas tsjin temûke en iepenlike rabberij. It libbet der frij en by elk fandinne. Rûnom op 'e wrâld kinne berntsjes berne wurde en stjerre, it plak sels makket neat út. Libje en stjerre is it foarnaamste op 'e wrâld, al it oare is deropta. De leafde ek! De leafde ek? Hylck laket mei de bern, hja is sa fleurich, de bern wurde der útlitten fan. De frijheid winkt by de wandluzen. As der wer in berntsje komme mocht, hat hja it hûs al lang skjin.
Auteursrechtelijk beschermd