met him daliks, fleuret op fan Hylcke antwurd: ‘It is gjin wûnder.’
Hja sjocht yn 't lytse spegeltsje, wurdt kjel fan har eigen byld, it is meager, ynfallen. Hja moat op krêften komme. Hja fernimt, dat Gerke bliid is om har wurden, stiet yn stúdzje en sjocht dêrby sûnder erch Gerke oan.
Hy ropt: ‘Moatst my net sa oansjen. Dat is dochs in briken, raren oanwenst fan dy.’
It bern ferweecht yn de krêbe, jout lûd. Hylck nimt him derút. It holtsje op har earm is sa hyt, mar de hantsjes binne koel, sa't it heart.
Hja stiet foar Gerke, mei har bern en sines.
Hja seit: ‘Moatst it dochs mar net wer dwaan.’
‘Nee,’ andert er.
Hja wer: ‘It leit dy net.’
Hja sjogge beide nei it ûnnoazel lytse jonkje. Hylck tinkt: As it altyd sa bliuwe koe. Wie er jimmer sa dimmen. Hja wit dit in fromme ûnfruchtbre winsk. Gerke is net ien om altyd lyts man. Frjemd, dat hja dat ek in ferlichting fynt, dat hja de iensens ek net iens begeart. Hja gean efkes noch noflik sitten, ha jûn sêd hân, dat jout in tefreden gefoel. It is Gerke oan te sjen. Hy kin de sliep net keare en leit ringen op bêd.
De oare deis is 't in strieljende dei, in dei fan suvere wyn en blanke sinneskyn, in dei fan jong, sterk, willemoeds libjen, in dei, dat de froulju oan himmeljen tinke, in dei, dat de winterrogge útstrûpt wurdt, in dei, dat alle, alle wurk leave wurdt. Hja smite mei leppe en gripe, tille mei de bêden om, sjonge by it swierste wurk en by de hantaasten. Hja laitsje mei de lytse bern, dogge útlitten tsjin de âlde minsken.
De ljippen fleane oer de wjuk. Sjonglûden fan wylp, skries, strânljip, hoantsen beare troch elkoar hinne.
It lân jout al grien op.
Elk is bliid yn de ferwachting fan it griene, blide jier.
Gerke komt efkes thús.
Wat is der foar bysûnders? Hat er wat fergetten?
Auteursrechtelijk beschermd