Ta him dyn begearte

[p. 328]

70

In pear wiken letter is Hylck yn de Toersbosk dwaande dead hout te garjen ta de kachel. Hja teart de tippe fan har skelk om de prikken hinne. Hja, bern fan de fiere kime, mei graach yn de bosk ferkeare. It rûkt der sa fyn nei de beamstammen en de blêden. Hiel stil kin hja stean en harkje oan in beam, krekt as belústert hja dan it ferburgen libben fan de beam, it suvere, krêftige libben, dat in beam yn stân hâldt.

Dan bûcht hja har wer nei de deade tûken.

Frjemd, sa't elk libben nei de dea ta waachst, it sij blêd, tûke, stamme, ek it moas, it gers, de blommen, de minske. Hjoed binne hja, moarn ha hja west. Hja kin it har bygelyks net yntinke, dat der in tiid wêze sil, dat har fuotten de ierde net mear beroere sille. Hja strykt de foet hinne en wer oer de kliberige boskgrûn. Dat har azem net mear opnommen wurde sil yn de loft, dêr't hja no ôfhinklik fan is. Dat har tinzen net mear gean sille yn it Gaasterlânske libben. Dat der ienris in stip stean sil efter har bestean, in stip, it is út, it hat west. It sil gau wêze kinne, as hja ris stjert by it bernjen fan har bern.

Kom, hja wurdt swiersettich de lêste tiden, dat sil ek fan it bern komme. It ûnbegryplike, it libben út har eigen lea, ek dat is tydlik. Foar de dea komt lokkich earst it libben en it libben is in wûnder, sels tsjin de driging fan de dea oan. In ryk wûnder. De dea is as in swiere buie, dy't oerdriuwt, dêr't suverder libben út fuortkomme sil. Yn de bosk libje de wûnders ek. Dêr stiet in blûne skulferige bjirk, in lange, rjochte, geve beam en grif tige âld.

[p. 329]

Hylck taast oan de stamme lyk de beamkers dogge. It trillet yn har fingerseinen. Is dat it ferburgen libben? Wylst hja sa efkes oandachtich stiet, fernimt hja foar 't earst it libben, dat hja ferwachtet. Hommels, in stjit, in skok! It hâldt daliks op. Dat wie har bern. Hja wachtet, wachtet! Sil it wer barre? Hoe hertstochtlik begeart hja dat. Jit ien kear! It jonge libben swijt.

Hjir by dizze bjirk wie 't. Hja kin 't ûnthâlde. Hylck sjocht nij om har hinne. Is it hjir feroare? Hja moast it bern de bjirk neame kinne. Sil dan syn bestean ek sa foarnaam en ljocht wêze lyk de bjirkebeam sines, en sa frij?

In arbeidersbern frij?

No fernimt hja, dat der wyn kommen is, dy't de bosk yn beweging brocht. Hark, hy komt út 'e goede herne wei, tichteby is er yn it lege beamte en ek yn de ikekrunen en yn de esken fan de plantaazje.

In sêfte wyn, mar de hiele bosk trillet derfan as wie 't in huvering op de amme fan de leafste. De lêste fersille simmerblommen yn it iepen gersflak skodzje mei en falle fredich del, hja wiene lang al dea. De siedden stowe fuort, ta it takomstich nije libben.

Hylck bûcht har wer nei de ierde; dy ierde ûnderhâldt it libben, ek it libben fan har bern. Earbiedich hast nimt hja tûke foar tûke beet. Hja sille harren beide tsjinje. De dea hâldt it libben yn wêzen. Sels it aldergeringste hat grutte betsjutting. Bliid giet hja nei hûs ta, realisearret har ynienen, dat hja yn tiden net oan Siertsje tocht, mar fielt tagelyk de âlde pine wer yn har boarst, no op har bern. Mar dat mei net, har bern mei der net om lije.

Siertsje! Siertsje dochs noch! Likegoed. Nea sil hja him folslein kwyt wurde, hja wol dat ek net, mar der komt in berntsje en dêr moat hja oan tinke.

Grutsk klattert hja de hichte op yn de hoeke fan de bosk. Grutsk rint hja derby del, de droege sleat troch nei harren hûs ta, it hûs fan har en it bern. Gerke sil hja no wol ferdrage kinne.

Stiet hja op 'e wei, dan sjocht hja bekend folk foarbygean. In lange deakiste op tsjillen wurdt treaun troch in rynkranke man; de frou, dy't wer swier is, giet yn de beage. De lju sjogge har alle-

[p. 330]

beide oan. De frou mei har bleke eagen ken Hylck net, mar der is in fleuchje fan wer Witten yn de man syn eagen, in sleau oantinken oan ien passaazje fan syn libben.

Fierder lit er neat skine. Is 't fergetten? No binne hja beide gelyk, de frou en Hylck. De frou sil wer bernje earne oan de wei. Dútske Hanne is der net, mar it sil him rêde. Hylck sil bernje yn in hûs, mei blydskip konstatearret hja dat, it is in grut foarrjocht.

Klear komt har yn 't sin dat eangstige, oerstjoere gûlen dat sa twingend ta har kaam troch de Griene Singel hinne. Hja wit noch fan har skruten tichterby kommen. It wie dyselde deis, doe't Gerke en hja elkoar de earste kears moeten.

Ferwitend sjocht hja no it pear efternei, dat om it tsjerkhôf ferdwynt de wei op nei Balk.