De jimmergrienen, de gloarje fan Gaasterlân, dêr't it heimige, it romantyske tûzenfâld út sprekt.
Hylck moat oan 't ferline tinke, doe't hja lyk no mimere yn de natuer, thús yn in boatsje oer de petten of op in ûnigale turfbult.
Hjoed wurkje de fiere spjirren op har yn lyk dêr de kimen efter de mannichten fan swarte turfheapstippen.
Hjoed is 't Gaasterlân!
Hoe túgje dy spjirren dêr, skriklik eins yn dat kleurige, mankelike fjoerljocht. Hja genietet en wurdt der dochs ûnrêstich fan.
Ien kear glûpt der in tins yn har, mar dy fersmyt hja as slim ferkeard, hja woe dy spjirren, glâns fan Gaasterlân, soene fergean, fertarre yn 't fjoer.
Hylck kin de skientme fan Gaasterlân net ferneare, no't hjasels troch dat Gaasterlân yn it slyk tetrape is. Ja, dochs ek wol. Nuver is dat.
Mei Siertsje, dat karde har gewisse goed, dat fynt it folk slim. Mei Gerke, dat fynt hja slim, mar it folk kart it tige. Hja moat noch folle leare, ferset har dêrtsjin út alle macht en kin ek de minsken gjin ûngelyk jaan. No bidt hja sunich, dêr allinne op 'e romte, en op in hichte. Har bea wol alle kanten út, ek nei boppen ta. Hja fielt har frij, it gebed stiet bûten kiif, is ferlossing en befrijing. Sa wie har gebed nea, inkeld in besykjen, in taasten, in graach wollen. En no doar hja tinke oan it oare, dat hja al in hoart ealge, mar net trochtinke doarst. Dat, dat groubolderige Fouk sa iepenlik en neaken foar har lei. Want it moat wol sa wêze. Dus fan Siertsje net, fan Gerke al.
It is har in riedsel. Hat in frou dêryn dan sels neat te sizzen?
It wûnder, dat der in bern yn har skerte kommen is, grypt har oan. Hja ferjit Gerke, wurdt einlings frij fan Siertsje, de hiele wrâld falt wei, it bern is der. Hja is allinne mei it bern op in eilân. De tryste dei wurdt in myldenien.
It bern sil yn har groeie, him ûntjaan yn har skoat. Grut wûnder. In wrâld, in himel fan lok yn ien lytse rûmte.
It is har oermânsk, it lok is oerstjelpend.
Der is mar ien wei, nei boppen ta. Al wer nei boppen, lyk de
Auteursrechtelijk beschermd