Ta him dyn begearte

[p. 299]

64

Doe't Hylck oan 't ikeboskjen wie, ûnderfûn Siertsje Barres de neiweeën fan syn nachtlike útflecht mei Hylck. De feinten fan Gaasterlân hawwe al op him tsjin hân sûnt de Wyldemerke; dêr ha hja him reitsje wollen, mar har slaggen batsten meast op it ferkearde plak, har pylken stutsen te fyn yn in oar syn iepen hert.

No ha hja helte mear op him tsjin. Soks litte hja, Gaasterlanners, net op har sitte. Mient er, dat er temûk mar dwaan kin? Hylck, dêr moat Gerke mei rêde. Wa sil mei Siertsje rêde? Hinke net, dat witte hja.

It komt net samar ynienen op Siertsje los. Earst in kloft feinten, dy't gearhokje by de Griene Singel op sneintejûn, in bosk strúnjeiers, lyk as de lju har neame. Feinten út Mardum en feinten út Sondel. Der is gjin ôfspraak, lykwols moetsje hja elkoar om oer te lizzen. Earst in taastend petear.

‘Dy...?!’

‘Is dat in keardel?’

‘Hy sil gau trouwe mei dat stumper.’

Mear net. Hja fine elkoar wer op in oare snein. ‘Moat dat dêr sa bliuwe?’ Herre wiist nei Barre Siertsje' pleats.

‘Wat soestû dan wolle?’

‘Yn 'e beam snije. In linige twige yn de mouwen of skielk in poppe yn de beam.’

‘Dat kin, ja!’ Herre ropt: ‘It moat net by grutte bekken bliuwe!’

‘It is jim wurk, mannen fan Sondel!’ It antwurd is ‘Sondel.’ De Mardumers witte, wat dat betsjut. Sûnt loere der guon op Sier-

[p. 300]

tsje. Hja geane al de seldsume kearen nei, dat er op jûnen bûtendoar komt. Hy moat wolris nei Hinke ta. In kear heine hja him op tusken de bosken fan Mardum yn, tichte by de Griene Singel.

Hja lizze te wachtsjen yn in droege sleat. In moai beamke leit der yn de berm. Benei soed er it noch ûntkomme, dy Siertsje.

Hja gripe him beet: ‘Rinne kinst wol, dat witte wy!’

Hja spanne de fûsten, hy kin net flechtsje, salang hja it keare. Al docht er as in dwylsinnige, hja hâlde him.

De bûchsume twige triuwe hja him ta de mouwen yn.

No stiet er warleas, bespotlik, moat oer de wei as in fûgelferskrikker, de earms wiid út. Hy flokt, wol de twinger út 'e mouwen skodzje. De mannen fan Sondel wisten hokke tûke hja sniene. Hja sjogge him efternei sa't er giet, folgje sjongend; helje op 't liet fan de bedragen jongfaam:

Kom, Jannetje, gaat ge met me mee?
Ik zal met u trouwen, ja trouwen!
Kom, Jannetje, ge zegt er niet nee,
Het zal u niet rouwen, niet rouwen.

En it lêste fan it lange fers:

Dag Jannetje, ga nu naar uw moe,
Nu moet ge niet schreien, niet schreien!
Dag Jannetje, ga nu naar uw koe,
Die moet ge verweien, verweien.

Poerlilk draait Siertsje him hyltyd mei in lange swaai om. De feinten geie it út. Wer makket er de reuzeswaai! Wat is er falsk. De triennen sjitte him yn 'e eagen! Unmachtich stiet er foar de doar, kin de klink net beetkrije, kin de kaai net út 'e bûse fiskje, earms en hannen sitte knyld. Hy besiket as in wyld, dwars en dûm, bûcht yn de knibbels, iggewearret nei de klink. Tichteby beart er in heldere spotske laits, gemien gnyskjen.

Hy sil, hy wol, mar kin neat.

[p. 301]

Syn folk sliept al.

Hy wol harren net wekker ha, hja meie neat sjen.

Op in distânsje sjocht er ûnferweechlik de silhûetten fan syn narders.

Hy soe se wol, as er mar koe. Hoe moat er dat kring fan in beam dochs kwyt reitsje. In healoere wol hinget er der tsjin oan, dan begjint er tsjin de doar te skoppen, fûlder, fûlder, mei ynmoed, mei wolbehagen, skopt sa de doar net, mar de feinten.

Wylst sjonge hja dêr mei har krêftige jonge stimmen, út alle macht:

Dag, Jannetje, ga nu naar uw moe.
Nu moet ge niet schreien, niet schreien.
Dag, Jannetje, ga nu naar uw koe.
Die moet ge verweien, verweien!

Dêrmei wippe hja oer de hage. Barre kin ek komme en Fouk en it is better, dat hja net sjoen wurde. Siertsje draaft no nei 't foarkeamersrút. Sil der nea ien komme? Elke tel is him wol in oere.

Muoike stiet oan de oare kant it rút. Muoike en neef yn 't tsjuster elk oan in kant fan 't glês.

Elk mient in spoek te sjen, beide witte 't better.

Fouk liket al sa sjammich mei de sliepmûtse op, yn 't koarte wite jak. Earst stean hja swijend elkoar te besjen.

Dan ropt hja: ‘Bistû 't Siertsje?’

‘Ja. Is 't muoike?’

‘Wa oars? Ik kom.’

Hja makket him op de strjitte frij. It beamke smyt hja, sunich dat hja is, yn de stookhutte del.

‘Soa, moasten hja dy wat dwaan?’

Siertsje makket koarte metten mei himsels. Daliks wurdt er wei, dat Fouk sjocht ferheard om har hinne. Kin de doar sletten wurde, of is er noch earne? Hja mei gjin begrutsjen mei him ha, hy hat it fertsjinne. As it hjirby bliuwt mei er fan gelok sprekke. Der is yn elts gefal omtinken oan jûn.