‘Hy is senuweftich, ju. Kinst ek in rôk minder oan dwaan?’
‘Hokker dan? de katoenene of in wollene? Dan haw ik gjin heupen, Fouk!’
‘De katoenene, dy is net sa tsjok, dat skeelt yn de omfang suver neat. Under 't jak skeelt it daliks.’
Dan sit it jak fêst. Hylck kin hast net sykhelje. Hawar, dat oerlibbet hja wol, mar dat wylde hier komt hyltyd ûnder 't izer wei.
Fouk triuwt ek mei.
‘Ho’! ropt Gerke wer.
‘Dû glimst as in ikel,’ beart Fouk. ‘Hast de griene sjippe net sparre, sjoch ik wol. Moai!’
‘Hja komt al, Gerke!’ skreaut hja de gong yn. De bûtendoar stiet iepen.
Der is gjin antwurd. Inkeld in ekstra kear ‘Ho!’ tsjin 't hynder.
Hylck stoattelt op Fouke skuon, dêr't hja net bêst mei oer de wei kin, troch de skuorre.
Fier efter út binne twa manlju dwaande op it lân. Barre en Siertsje. Hja nimme gjin notysje fan dizze dei. Hylck hinget in momint tsjin de doar, wanhopich, dat der no neat tsjin te dwaan is, docht in gebed, ‘Heare, help my. Meitsje, dat ik der wat oan fine mei. En dochs ek leaver net Heare, jou dat er it fiele mei,’ bidt hja gaueftich der efteroan en knikt nei 't lân.
In simpele tins oan mem ûnder de wylgen, ien oan heit. Ja, ek oan heit, dy't tynge mei de Lemster frachtrider die, hy soe komme.
Totte-om net. Hy sit mei in seare skonk. Dêr sil 't no ek earmoede wêze!
‘Oant strak,’ raast Fouk noch.
Fouk hat foarelkoar makke, dat der hjoed wat drokte wêze sil by de boer yn 'e hûs, om't Hylck dêrút wei trout.
Snein is der wat spul yn Rûchhuzen. Hjoed komme de kammeraatskes ek. Snein is fansels de trouwerij yn tsjerke.
Gerke slacht mei de swipe, dêr't Fouk in roaske op naaid hat. It hynder hat in rigele papieren roaskes yn de moanjes en in wite strik om de sturt.
Auteursrechtelijk beschermd