No net mei lokjende eagen, ek net mei mankelike, mar weardich, in fanke mei selsgefoel.
Hy? Is hy in keardel? Wa leavet hja dochs? In sûch, of in feint?
Dan komt it útslútsel. Dochs. Ynlike bliid is hja, it begruttet har lykwols om dat stumperige bultsje. Wat docht dy sa fûleindich tusken harren yn te kringen?
Hja heart him sizzen: ‘Hylck bliuwt hjir, dat binne wy sa wend.’
Hylck hat it wûn, wol 't net skerper meitsje foar Hinke, seit: ‘Ik gean der út fansels, as ik net begeard wurd.’
Dêrmei is hja al yn de gong, rint benei tsjin Fouk oan, dy't raast: ‘Wat no sa hastich?’
Hylck seit mei sin sa lûd, dat hja it yn de keamer ferstean kinne: ‘Ik sit it jonge pear yn de wei, Fouk.’
Wat seit hja dat mei ynlik wolbehagen: it jonge pear!
Fouk andert fan de alteraasje earst neat, mar grypt Hylck dan by de mouwe beet en blaft: ‘Gjin babbelegûchjes, Hylck, dû giest mei, it is jit gjin sneintejûn.’ Hja triuwt Hylck mei geweld de keamer yn. Hylck moetet daliks wer dy grutte brune eagen. Wat no? Triennen? Dat begruttet har.
Fouk wit, hoe't hja dermei oan moat, ferstiet de sitewaasje, nimt Hinke alhiel foar har rekkening. Der is gjin oar praat as fan Fouk mei Hinke, mar allegearre bekomme hja derfan.
De boer is thúskommen. It folk giet nei 't bûthús.
As de melkers ûnder de kij sitte, har waarmje oan de koweleaën, as der oars net heard wurdt as de lûden fan immen dy't oer de groppe stapt en de amer leget yn 't aad of it rimpen speetsjen út 'e oeren wei, dan giet de binnenbûthúsdoar en dêr komt Fouk oan mei har selskip.
Bearend en roppend, Fouk, Hinke der dimmen en sêft bylâns, lyk hege fioeleklanken njonken swier oargeljen.
Hja besjogge de kij, stean by de boer te praten, falle efkes op it bankje del.
Amers wurde delset, de pomp giet, it boarnen begjint, de kij krije de mjitte fan hea. It rêstige wurk yn 't bûthûs makket de sinnen bedaard.
Auteursrechtelijk beschermd