Hja binne de lêsten, wenje it fierst.
Om 'e hoeke by de tsjerke sjogge hja in hiele kloft de bocht by de herberge omgean.
Mear as tweintich jonge fammen bine op it Swaaigat de redens tagelyk ûnder de sokken.
Utlitten glide hja oer it dûnkere iis hinne en wer, trochelkoar, mei-elkoar, efterelkoar en krúslings.
Der binne net folle feinten Dat treft min.
Inkeld mar tysket der ien tusken harren yn om te pleagjen, mar ek om op te lizzen, harren mei te nimmen, sa hurd hja kinne, swierend, swaaiend!
Wat giet it fijn, tinkt Hylck, sa jong, sa fûl, sa kostlik.
Sterke wisse hannen gripe har beet
‘Korn, moai, kreas fanke,’ sizze libbene eagen. Hja sweeft mei tusken de wâlen troch, withoefier út 'e reek. Der is gauris ien, dy't mei har ride wol, de iensumens yn, nei de seedyk, nei Teakesyl.
Hja wol yn de minsken bliuwe.
De kloft fan jonge fammen stiet ree.
Twaentweintich frisse blommen, rûn, reafallich, blier. Allegearre efterelkoar. Ien, twa, ien twa! In lange, lange rige.
Hja slaan de fuotten út, sille laitsjend glide.
Mar it iis brekt.
De fammen skreauwe!
De fammen slaan en plaskje.
It iis knapt, brokkelt ôf.
De fammen sinke wei yn 't kâlde wetter, hja hymje en hingje, roppe en kreune.
In lange rige froulju hinget oan it brosse iis en de earizers blinke deun op it wetter.
De feinten komme neierby.
Hja helpe rimpen.
Ien faam lûke hja derút, hja stiet op 'e kant en gûlt.
‘Bear net, mar help!’ roppe hja.
Op 't lêst stean mei lijen allegearre op it droege, wylkrige gers fan de brede berm.
Auteursrechtelijk beschermd