bosken, oer de grutte heide, op Geauwe syn klinte, dy't nuveraardich ôfstekt tsjin de beamguodseame.
Net in sigentsje stippet de kjeld oan, sok sunich waar is 't.
Yn de pleats fan Barre Siertsjes wjerkeatse de kowerútsjes de wite skyn.
De foarein sjocht swart en brimstich, mar efteroan is de rige ljochtsjes.
In man strúnt om de pleats.
Nimmen is warber. Dizze man al, dy't natuer tekene hat as syn leafste bern. Foar de glêzen bliuwt er stean en harket. Hy harket nei it lûd fan har, dy't dêr leit te sliepen.
Tinkt er, dat hja yn de sliep bolderet en jaget en hy har hearre kin troch muorre en finsters hinne?
Geauwe stiet dêr gâns in skoft.
Hy nimt ôfskie.
Hy kin by winterdei net yn syn klinte bliuwe, sil nei Hynljippen, dêr't syn suster wennet earne by de see efter de seedyk.
Hy moat dêr bliuwe oant de maitiid him wekker ropt mei fûgelsjongen, beammespruten en blommeknoppen.
In faam ferachte him, om't er earm wie. Hy kin har net ferjitte. Altyd heart er har bluisterich lûd.
In hiel set hinget er tsjin de beam foar de keamersruten oer. Hy makke dizze reis, wit sels net wêrom, it sil gjin iepenbiering wurde. Hy seit: ‘Myn leafste.’ Hy seit it lûdop.
Hy krûpt net wei temûk yn 't skaad fan in tsjûke beam. Wûnder wurdt syn koarte figuer beljochte.
Eanget er net midnacht, allinne?
Der binne slimmer dingen as in skrousk lûd yn de nacht, de tsjoen fan in ljochtflits of in beamskaad om tolven hinne.
Dit is it jierliks ôfskie fan de Nijmarderheidehearremyt oan syn goede lûdroftige leafste.
Wol is er hoeden kommen, mar net as in tsjeaf.
Hy hat it rjocht fan de leafde, in wûnderbaarlik, ûnneigeanber rjocht.
Súntsjes giet er fuort, oer de reed, it lân dwerstroch nei de
Auteursrechtelijk beschermd