tsjin Harke, docht lykwols noch in raam: ‘It komt de âldste ta en sa soe mem it ek it leafste hân ha.’
Harke makket him derôf: ‘Hja moatte it meiinoar útfjochtsje.’
Hylck seit: ‘De boerinne is dea.’
Totte-om: ‘De húshâldster kin der wêze.’
Hylck wer: ‘Maaike, wat seistû?’
‘It is my goed. Astû 't graach wolst?’ seit Maaike.
‘Ofpraat,’ docht Harke koart.
Hylck bringt Totte-om der út.
It is har sa rom, hja doar wol. Totte-om jout har dêrta ek de wink.
Hy fermoannet har: ‘Ik begryp it net, dû giest tsjin dyn eigen belang yn. Dit wie foar dy in skoandere gelegenheid om der út te kommen en no krûpst wer yn 't hoal. Der is wat, fanke, en Totte-om mei it net witte. Ried ik it goed, dû lietst dy soms wat ûntfalle, dan is it om de soan en dat komt net goed, want dat pearet net. 't Wurdt dyn ûngelok, ik sis it dy, ek út namme fan dyn mem.
‘Nee,’ seit Hylck koart, wart ôf mei de smelle hân. Hy mei mem der sa net yn behelje, dêr wurdt hja muoilik fan.
Hja snokt, kin 't efkes net hâlde.
‘Omke, ik haw him sa leaf, sa troch alles hinne leaf. Ik kin dêr net weigean, net iens om mem.’
Omke tinkt nei.
Hy ferstiet it, dochs skodhollet er. Hja moat it ferstân mear sprekke litte. Hy seit it net, mar wit, it is om 'e nocht op 't stuit.
‘Hylck, ûnthjit my dit: bliuw deugdsum, wês net weak, as er al ris by dy komt. Begrypst my wol, no?’
Hylck knikt, mar ûnthjit it net, ek dat kin hja net sizze.
Wer skodhollet omke. ‘Doch dyn bêst, ûnthjit my dat dan!’
‘Goed, omke.’
‘Ik sil foar dy bidde, lyk as jim mem dat alle dagen die. En ik kom ris by dy dêr yn de broeiske bosken. Dei Hylck.’
Hylck slacht him de hannen om de hals. Totte-om wart har kwânskwiis ôf.
‘Healgear fanke,’ seit er, ‘hja kinne ús sjen.’
Auteursrechtelijk beschermd