God hat sein, Hylck mei Gerke, Siertsje mei Hinke, de boer moat it foarelkoar bringe.
Sa sil hja wol net tinke meie, mar hja kin der net oars útkomme.
Wat is der dochs op harren ferkearing tsjin?
Wêrom moat it jild allinne de skieding oanjaan en de libbensgong útwize?
Wêrom sa'n hurde boer, dy't syn gefoel sûnt lang op de bûthúsbalken skreaun hat, beoarderje lok en wea fan de jeugd?
Dêr't hja stiet efter it bûthús yn de kalme neisimmerjûn wâlet ynienen it lok yn har op, dat hja leaf hat, nettsjinsteande alles.
Sa ûngelokkich as er dêr siet by Hinke op 'e seaddebank. Wat giet er tsjin himsels yn! Hy en hja hiene dêr sitte moatten.
It stumper mei de bult!
Nee, lilk is hja net, oergeunstich ek net, mar fertrietlik, tryst, ûngelokkich.
Hja sjocht nei de bosken, dêr't de dauwe foar lâns strykt, de moanne sproeit der fine sprankeltsjes ljocht yn en oer, want de moanne skynt wiid en breed en de ierde is in wûnder. Boppe de dampen stige keninklik de spitse spjirren.
Gewoan, kalm, rêstich wie natuer op dizze nuvere dei, de jûn bringt de gloede noch.
En hoeden, foarsichtich, as wie hja yn it Hillichdom, slút hja de bûthúsdoar.
Lang leit hja wekker te wachtsjen, dat Siertsje thúskomme sil.
Hja bidt.
Sa dwers hja oerdei wie en sa fertrietlik jûns, sa maklik kin hja op dit stuit alles oerjaan oan God. Hy sil soargje.
Har wreevligens bekomt hoe langer hoe mear, dat is wol nuver.
O ja, hja sil har warre, mar dochs Gods wil is goed.
God, jou, dat it jit goed komt. It kin noch bêst.
Bliuw by my, Heare, it is sa slim. Ik hâld Jo en ek de moaie natuer, dy't my bliid makket yn myn fertriet, Heare, jou my him ek.
Auteursrechtelijk beschermd