Ta him dyn begearte

[p. 184]

41

Siertsje hat de hjitting krigen, doe't Barre him it jawurd brocht fan de faam, dêr't hy net om stike hie.

Hy leit net mear tsjin yn.

‘Heit sil ien kear syn sin ha,’ seit er tsjin himsels.

‘Hearrich wêze,’ seit Hylck, ‘en jild.’

Hja sil har bêst dwaan op frijstermerke. Net mei feinten, dêr hat hja mear as genôch fan, mar gewoan wille meitsje. In minske leaut sa graach oan in brokje lok. As Siertsje ris mei har hinnegyng!

Dêr is dan de grutte dei fan 't jongfolk. De moarn fan de ferwachte stiet oan de loft, in neisimmerdei wurdt it mei strieljende sinneskyn.

De dei fan dit jier sil in bysûndere wêze, in dei, dêr't jierren en jierren oer praat wurde sil: de dei fan Siertsje Barres en Hinke fan Jan Roekeboer.

Al dizze dagen giet Hinke yn in libbene ferwachting.

Har winsk, struid oer de fine ribbelweachjes fan de feart, is Gaasterlân yndreaun en foar't er teplak wie, wie er al ferheard.

Sûnt libbet hja yn in ljochte dream. Hja is Barre en syn soan tige tankber. Har skande fan jier op jier sil útfage wurde, ek hja giet mei in tsjeppe feint te merkjen.

De Roekeboer hat syn moed lang net, mar lit it syn fanke net merke. Is hja dan sa wrâldfrjemd, dat hja nimt en net neitinkt? Hat er har tefolle hoede, tefolle de swiere sile foar har lutsen? Hja

[p. 185]

sjongt de hiele dei. Soms mimert hja, mar altyd tinkt hja: wie 't mar safier.

Siertsje ferklaait him.

Hylck docht de lêste hantaasten oan 't wurk, is hastich en skripperich, wrot tsjin har eigen tinzen.

It reau stiet ree. It reau, dat hja poetst hat, dat it blonk. Mei wa sil er gean?

Koe hja mar efkes earne gûle op in iensum plak. Krekt hie hja 't lok by in tippe beet, of it is har wer út hannen skuord. Toe Hylck, de holle omheech. Kin hja net mei Gerke mâltjirgje? Wie dy mar net sa stiif. Hja krijt langst mei in oare feint te spyljen of wie 't echt. Inkeld om Siertsje de eagen út te stekken, oan te fiterjen, te fergjen.

Mar it sil ommers dochs neat jaan!

No is er yn de foarkeamer. Om jild fansels.

As Siertsje troch de skuorre giet nei 't reau, stiet hja stil yn de doar. Dat seit neat, Fouk stiet ek op 't hiem te sjen. En dochs hat har stean dêr foar him betsjutting.

Hy wurdt der ûnrêstich fan. In skeane glimp fan syn eagen giet efkes oer har hinne. Hastich skript er mei it hynder, rydt dan mei faasje it hiem ôf, groetet mei de swipe. Fuort!

Fouk seit: ‘Dû moatst tinke, Hylck, it begruttet my wol om dy, mar ús Barre hat gelyk, it kin net oars. As wy oer 't jild gjin omtinken ha, sakje wy ôf en wurde lyk Gerke en dy.’

Hylck snúft. ‘As men ûnturven wurdt! Myn pake wie ek boer.’

Mar op Fouke pinfiskjen andert hja net ien ferklearjend wurd. In foldien gefoel komt oer har, dat hja Fouke eigenwize boeremoed ferbjustere hat.

‘Moatst der dy oerhinne sette,’ seit Fouk noch. ‘Jou dy oan Gerke. Hy past by dy en is ien út ús laach.’

Hylck snúft jitris, giet ringen by Fouk wei. Eigenwize grutske boeren, tinkt hja, in boer is in god.

Kom, aanst ek op stap, de leanen troch nei Wyldemerke.