‘Moai,’ seit er lûdop. Hy harket skerp nei al de mylde lûden, dy't op him takomme, dy't oer him útgetten wurde as maaierein.
‘Dy roeken hearre der net by,’ seit er tsjin Hinke. Hja hat boadskip dien, komt fan de wei it hiem op.
‘Heit, dy moatte der by, dy wylde dogeneaten, it binne glûpske apen. Sjocht heit wol, hoe't se nei ús gluorkje en de eagen rôlje litte?’
In lange rjochte heit en in lyts miswoechsen fanke stean njonken elkoar yn de simmerjûn yn 't moaie waar en kuierje om de stjelp hinne.
It fanke hat brune eagen en ljocht hier, dat opkjimd is mei in hege tûf.
Hja draacht gjin earizer lyk de froulju út it gea de wizânsje ha, sneins wol nei tsjerke ta, deis yn de bosken net, hja hâldt fan it losse, frije, moat gjin twang, hja, de ferwoechsene faam.
De heit giet yn Fryske klaaiïng, klinkertbaitsje oan, lege skuon mei sulveren gaspen.
Net folle lju, dy't syn klaaiïng mear ferkieze. Jan Roekeboer hâldt him oan âlde seden fan sibbe op sibbe gien.
Glêd dat de knopen binne! Hinke is skjin, sûkerskjin, hja past sa goed op heit.
‘Bist oan 't dreamen?’ freget Jan, ‘seist sa'n bytsje!’
Hja sjogge nei it wetter fan de feart, it streamt njuet, yn lytse bolle weachjes.
‘Hast it net nei 't sin by my?’
Oars krijt er gjin antwurd as in knyp yn syn earm.
Hja meie elkoar sa graach lije, heit en dochter.
‘As sieten wy yn de oerbosken,’ seit heit. ‘Oer de feart bosk, njonken ús bosk, efter ús bosk, fierderop pas greiden en nôtfjild.’
‘Ik soe hjir net graach wei wolle,’ seit Hinke.
Hja sit no yn de finsterbank, hinget wat foaroer. Meilydsum en foarsichtich gean heite eagen oer har rûne rêch.
‘Wêrom dêroan tinke, myn fanke?’
It stjerren fan har mem komt him yn 't sin.
Auteursrechtelijk beschermd