Ta him dyn begearte

[p. 107]

25

Strak net te let nei hûs ta. Hylck is ûngerêst oer Brún, ek om Klaske, dy siel, mar is bliid, dat Gerke der net is. Gerke sei, merke wie út 'e ierde en net út 'e himel, hy hie gjin oanstriid om derhinne.

Wat skeelt him, sels de dûmny wie hjir niis! Snein sil Gerke har it mannewaar wol opsizze. Hat er wat te dwaan!

De kammeraatskes Jehanne en Gryt binne echte boerefroulju, fermeitsje har ta de teannen út mei it draven fan de hynders. Hylck hat mear niget oan de hege weintsjes, hat ek aardichheid oan de felle spanning, dêr't de boeren de weintsjes mei nei-eagje.

Dàn stean de bisten wer efkes mei snuvende noasters te bekommen, dàn lykje it wer fleanende meunsters, sa wyld en oerstjoer stowe se oer de pûndyk, mei de kop heech efteroer. Twa strieltsjes damp komme út 'e noasters wei.

De fammen stean der sa deun as 't kin by en yn stúdzje.

Ynienen, as hja, de mûle iepen, de lopen ferwachtsje, grypt der immen Hylck by de earmtakken beet. It is Brún en hy stjonkt nei drank.

‘Kom,’ ropt hja hastich de kammeraatskes, triuwt harren oan, lûkt harren mei. Hurd, hurd!

‘Brún wer?’ freegje de fammen.

‘Ja, Brún. En in stank!’

Alle trije sjogge hja skruten oer 't skouder, oft er harren ek efternei komt.

As er him mar neat yn 'e holle set, dy bluistrige gek.

[p. 108]

't Is ringen melkerstiid.

Stadichwei kroskje de minsken nei hûs ta. It wurdt in stille rite op de merke, mar jûn sil it feest omraken fuortset wurde, as hja dan oare melkerstiid mar thús binne.

De trije fammen rinne stadich op hûs oan. Gâns in ein efter harren folget Brún. Hy falt net op, giet tusken folle oar folk.

Dat er mannige romerfol efter 't baitsje hat, hat nimmen argewaasje fan, alle manlju ha gâns stoertske glêzen drank troch 't kielsgat jage.

Brún kin lykwols net folle drank ferdrage, it set him daliks nei de holle. Hy sjocht mar bleek en kâld, syn felle eagen hâlde ien frommeske beet, har dêr mei kante lea, rûne heupen, tinne ankels. Hy sjocht har antlit foar him, ferbaarnd fan de sinne.

Hja giet nei de pleats, dêr't hy, Brún, hosk is.

Wat sil er no? Hy wit it hast net. Nei hûs ta, liket him op fleanen, hy hat dochs neat te ferstriken, ite hoecht er net, hy hat gjin honger, moat earder spuie. Hy hat hjir faker omkrûske by jûntiid. Of sil er werom? Hy kin flak foar de pleats net omkeare, dat soe te opfallend wêze, hy kin ek net stean bliuwe. Wacht, de Griene Singel yn, de bosk yn en sabeare dwaan. Hy stiet ferskûle yn de beammen, net ien sjocht him sa.

Sil er werom nei de herberge, sjen hoe't Gepke en Pierk it jild telle en parte? By Samme sitte efter syn stille gleske dêr't er spuit op 'e dûnsflier?

Ja, wat moat er dochs, no't alle maten ûnder de kij sitte, alle folk nei hûs ta set, elk syn beuzichheden hat? Wat ferflokt er dy boer, dy't him slein hat ta de grutste skande foar in boerefeint.

Yn syn dûme holle begjint it te flokken, hy tinkt wer lyk doe yn 't bûthús. De eed, dy't er sward hat, sil er hâlde, of hy is gjin Brún fan ferlittene Klaske mear.

Mei de rêch tsjin de wrede bast fan in ikebeam stiet er stil en bleek te brieden yn himsels, stoarret ûngelokkich op it tichte beamguod, dêr't de reade stiennen fan de grutte pleats trochhinne skimerje.

't Is wol koel ûnder de beammen, mar Brún bekomt net. Efkes

[p. 109]

aait in sêfte wyn him troch it hier, hy feroaret net. De fûsten triuwt er djip, krampeftich, yn de broeksbûsen. Hjir stiet er no, wat moat er? De hiele dei seagen hja him ferachtlik oan: Sjoch, dêr is Brún, dy't dien krigen hat.

Wie 't syn skuld? Hy koe dy stekkende eagen net ferdrage! Krekt of fielt er se wer efter, foar, oan alle kanten. Hy krûpt foarsichtich yn 'e droege sleat, hinget tsjin de kant oan, sa kin er de pleats ek sjen. Wol in oere en langer bliuwt er dêr sa en tinkt op 't lêst inkeld noch oan de eed, dy't er sward hat en dy't er wierhaftich hâlde sil.