Ta him dyn begearte

[p. 64]

14

Der komt in brief foar Hylck om kofjetiid. Hja sitte allegearre efter in kop hite kofje en in pear stikken iten. Hommels komt Age Post ta de mulkeamer ynbruien en hâldt in brief omheech.

‘Foar wa?’ freget de boerinne skerp.

‘Net foar Heiltsje,’ seit Age., hy laket in fine laits., ‘it is in tuter, in tuter foar de faam.’

Wat hat Titte lytsfeint dêr in wille fan. Hy slacht Brún ferwoest op 't skouder. Brún jout him lilk in dúst yn 'e side. Titte sjocht efkes ferheard, dan moat er helte mear laitsje. ‘Brún ek, Brún ek,’ seit er sunich yn himsels. Hy slacht op syn knibbels.

Siertsje hâldt de eagen rjochtút.

Hylck sjocht inkeld har skurte.

Age wipt it brief yn dy skurte.

‘Dêr dan,’ ropt er, ‘hy hat gelyk, ik woe dat ik dy feint wie!’

Hylck sjocht it wite fodde op har swarte skelk, stekt de hân net út.

't Is net om allegearre, it is om Siertsje.

Hja moat fan de boer sizze, wa as 't is. Hy wol witte, wa't hjir yn 'e hûs komme sil, seit er. As hja net gauwernôch andert, dan seit de boer: ‘Titte, jou my dat brief.’

Titte krijt 'm út Hylcke skoat en langet 'm Barre oer. ‘Lok dermei,’ seit er.

De boer sjocht Titte in hoart oan, dan makket er it lak stikken. Hommels besiket Hylck it brief te gripen út de boer syn hannen. Hja hinget oer de tafel hinne, Siertsje mei 't net witte ommers.

[p. 65]

‘Hjir,’ raast hja, ‘'t is mines.’

Elts sjocht nei Hylck en nei de boer.

Age Post lûkt in pear stappen nei de doar.

De kopkes op 'e tafel rinkelje, Heiltsje fljocht deropta. ‘Fij, fij!’ Dan is 't stil, deastil.

Hylck fernimt it. Frjemd, dúdlik sjocht hja foar 't rút pearse nageltsjes skodzjen yn de wyn.

Hja hat ferkeard dien, giet stil sitten, begrypt harsels net, it komt allegearre fan Siertsje. De boer lêst. Hy is hielendal read om de grouwe holle wurden. Syn hiele postuer en hâlding wolle sizze: ‘Wa is hjir de baas. Dû of ikke?’

Hy lêst sarkastysk.

‘Als dat ik van plan ben eens bij U te komen op Zondagavond. Geen bericht, goed bericht.

Gerke Stoffelsma.’

De boer draait it brief om.

‘Aan Barre Siertjes Stoffelsma te Sondel en ferders aan de mijt.’

In kâlde glim lûkt om syn mûle, 't is it glimkjen fan in man, dy't gjin omtinken hat mei it gefoel fan in oar.

Hy slokt, moat tsjin har prate.

Allegearre sjogge hja Hylck oan en dan de boer. Siertsje hâldt de eagen stiif nei it finster.

‘Dat meist net ôfskriuwe. It is myn eigen omkesizzer, al moat ik my skamje, dat er om myn faam stiket. Nee, dû meist myn famylje net ôfstegerje. Hy moat sneintejûn komme.’

Allegearre harkje hja nij op, hja witte, hie Hylck it net yn 'e kant set, dan hie er sein, hy komt hjir net, dy Gerke.

Jonge, wat kin dy Gerke kreas skriuwe. Wa hie dat fan him tocht. It brief giet fan de iene nei de oare. Alderlêst komt er by Hylck. Wat moat hja?

Sûnder dat hja it wol, sjocht hja rieplachtsjend Siertsje oan. Hy moat ommers helpe?

[p. 66]

De boer hat der argewaasje fan. Hy sjocht fan Siertsje op Hylck, fan Hylck op Siertsje. In bewyske fan twifel komt yn him op, mar ferdwynt wer, like hurd. Siertsje sil wizer wêze, mar it is in kreas fanke. Hy sil 't yn elts gefal op Gerke oanhâlde.

‘Oan 't wurk,’ hjit er.

‘'t Is geen zondagavond,’ seit er jit en laket. Hy bedoelde it as koartswyl, mar it mislearret.

‘Hast it heard, net Hylck?’

‘Ja, boer.’

Wàt hat hja no ûnthjitten?

Titte strykt by har lâns en seit: ‘Dû doarst, hear!’ Dêr wurdt Hylck wer wat fleuriger fan.