13
Altyd as de maitiid yn 't grien oer Gaasterlân tripket, dan bart der in wûnder.
Gaasterlân yn de winter wie in âlde frou, wy mochten har graach lije, hja wie jit geef en kant; hja droech yn har it oantinken oan in mylde, moaie tiid. De maitiid rekke har mar justjes oan en hja is de breid. Dêr stiet hja foar ús, hearlik, yn grutte skientme. Nij is it gea, nij en jong en sterk.
Stean op 'e hichten, dêr rôlet de lânsdouwe breed foar ús út in keunstwurk.
In hoart en de wâltsjes nei 't east út waaide hagetoarnen sille wolkens wêze fan sniewite lichte blossems.
De beammen sille ûntjaan, de bledsjes pronkje yn alle nuânses fan grien. Dêr komme de blommen by, greiden fol, fyn en sierlik.
Strak sil it nôt wer grien stean mei de wyn en rypje ta blûn goud.
Wy gean de singels yn en de leanen, wy snuve de harsroken begearich en rimpen yn.
Folle fûgels floitsje in orkest fan kwiere bliere lûden. In grienmank fan klanken stoot as rein troch it lege beamte, net ynbannich en ynholden, mar wyld, gysten, ûnfatsoenlik, lyk wetter út in tongerbuie falt.
Sa frij wurde ek de minsken, hja lizze it foarsichtige, it hoedene as in grûzich klaad by harren del, hja wurde oerdwealsk, bolbjirken en dronken, hja dûnsje op lichte fuotten. Sels wa't stoef en stúmsk fan sinnen is, ûntteit en tjirget him yn fûl en feardich bodzjen.
Auteursrechtelijk beschermd