Ta him dyn begearte

[p. 23]

6

Hylck giet om 't âlde hûs hinne, dat sa mankelyk en bryk op de ierde hinget, sjocht it mei nije eagen oan, want strak sil hja fuort.

Hja hat net lang tiid mear, hja sille gaueftich ite.

Totte-om sit by mem, hy is memme iennichste broer en allegearre binne wiis mei him.

Der is net folle praat tusken broer en suster.

In pear koarte sinnen hinne en wer, elk fan in tafelskant.

‘It is myn âldste, myn earste!’

‘Hja is yn 't njoggentjinde.’

‘Al wie hja fyftich.’

‘Ja, sa is 't. Fansels.’

Totte-om siket Hylck op en fûstket mei har. In pear brûklike winsken seit er. Hja binne nij út mûle

Hja sjogge elkoar oan, omke en nicht, en dan giet elk syn wegen. Hylck tinkt, Totte-om hat goede eagen, ik wurd bliid en moedich, as er nei my sjocht.

Mem hat sein, Hylck is dit lêste skoft te gast op 'e wrâld.

Har sloop mei klean leit ree. Hja hat memme smel sulveren earizer opkrigen. Mem brûkt net folle, hat winterdeis in swartbaltsjemûtse op en simmers in skaadhoed.

Hylck pronket mei har nije holledracht.

Feninich sjit it ljocht derút as de sinne derop skynt.

‘Moatte jim Totte-om net bringe?’

Ja, sille hja, of net? Al, rûtsdy, dêr gean se.

[p. 24]

Foarsichtich, temûk draaft Hylck fuort nei de wyk, har hillichdom.

Hja tinkt, no fine de bern my net, glimket derom, wit net, dat mem harren keart. Mem hat sjoen, dat hja har plakje opsiket. Hoeden ferdwynt Hylck efter leech beamguod en stoppels.

Noch ienkear derhinne en net lang.

De wyk hat al ljochte en sulveren rânen krigen lykas elke hjerstmis. Altyd is it hjir moai, as it wetter súntsjes foarbyglydt of ûnlijich fuortspat.

Har sit op 'e turven ferdwynt no ek. Heit hat der dochs altyd de gek mei hân of hy waard der poerlilk om. Mem begriep har wol.

Sil hja noch yn 't skouke?

Nee, mar net. En Eeuwe hat har fûn. Dêr komt er. De tiid fan dreamen is no foargoed foarby, hat mem sein, it wurdt skrippen alle dagen, lange dagen. Dan sil Hylck der har oan oerjaan, wurk is hja treast.

Ien kear yn 't jier in wike nei hûs, is net faak, mar in goede kost krijt hja, thús wie 't sêd tinke. Bliid kin hja dêr daliks net mei wêze, it sil net maklik te fertarren wêze, as Maaike en Marchyn, Eeuwe, mem-en-dy gjin sêd krije, want it is better meiïnoar honger lije as ien allinne foldien.

Eeuwe lûkt har oan de rôk. Ja, hja giet mei.

Earst digert hja de wyk ôf oft hja heit ek sjocht yn de dizige fierte. Heit hat har fan 'e moarn de hân al jûn, hja sjocht him net earder wer as oare jier. It wurdt har muoilik, lykwols net inkeld om heit, mar ek wol om heit. Wat beëamelt hja, wêrom langst nei heit, dy't wreed is? Heart heit der dan dochs by? Of komt dat fan 't ôfskie hjoed en heart heit derby, lyk honger en kjeld derby hearre, by it waarme thús fan mem?

Hja knypt Eeuwe yn de hân. ‘Kom!’

In bernlik petear hâlde hja oer Hylcke fuortgean. Hylck wiist him de sinne, dy't hyltyd troch en om de wolkens blinkt. Yn Sondel sjocht Hylck de sinne en hjir sjocht Eeuwe de sinne.

‘It is ús sinne,’ seit Eeuwe grutsk. Hja drave nei hûs ta.

Mem hat brune beane sean, hja krije der smoar oer. Dat is

[p. 25]

sneinsiten. Hylck mei wer ris fuortgean. It begruttet Hylck, hja prest mem, want mem yt hast net.

‘Stil mar, it sit der my wat foar.’

Dan seit mem: ‘Daliks mar?’

Memme lêste wurden binne: ‘Ik haw in psalmboekje yn 't sloop dien. Tinkst derom? It is altyd goed en lês ris.

It paad rint oer de seedyk nei De Lemmer ta en dêr moatst mar freegje.’

Hja fûstkje.

Nea sil 't ferline weromkomme! Grutsk is de mem op dizze dochter, want linich en feardich is har gong, rjocht har postuer. Sa't hja dêr giet mei it sloop yn de hân, hàr fanke, dat hjà berne hat, mei bloedsbannen ynlik oan har ferbûn.

Dei fanke, dei!

In goede dei! Al dyn libbensdagen meie goed wêze. Wiene wy gjin arbeiders, dan koest thúsbliuwe.

Mar wat jout sok praat?

De mem tinkt tagelyk oan it libben út har, dat dêrhinne giet èn oan it libben yn har, dat jit net foldroegen is.

Yn elke dracht hat hja altyd wer it âlde field, de âldste op 'e nij en sjocht dan út nei de oare nije foarm!

Dêr om 'e bocht wiuwt Hylck.

Skerp sjocht hja mem stean njonken it fermôge pealtsje en de bern hjir en dêr ferspraat oer 't hiem, by it skeane hûs ûnder de benei keale popelbeammen. Hja wurdt sa tryst, sa tryst.

In eintsje rint hja efterstebektebek, wol alles klear yn har opnimme en sa lang as 't kin, frâl mem, dy't altyd sûnder praatsjes die, wat hja dwaan moast, moai of raar.

Sa sjocht hja it âlde.

Hja draait har om, dêr leit it nije.

Noch ien kear omsjen, in hûs nimt mem út it each wei.

Op dit stuit brekt mem de tried troch dy't har bynt oan 't âldste bern. It moat!

Op dit stuit brekt Hylck de tried troch, dy't har bynt oan it alderhûs. It moat!

[p. 26]

Mar har lokket en wachtet it ûnthjit fan de takomst, de nije, de goudene!?

Mem krûpt yn de hoalling fan it âlde deistige bestean, net ljocht en ferwachtsjend, mar wurch, fertrietlik, lykwols feilich en goed.