St. Wimfried of De schoolwereld

Tweede hoofdstuk.

Walters bestemming was de school van St. Wimfried. Laat mij hier eens en voor altijd zeggen, dat, indien een mijner lezers wilde raden wat en waar de school van St. Wimfried is, hij onvermijdelijk zou dwalen. Ik vermoed, dat het onmogelijk is, eene school te beschrijven zonder toestanden te schetsen, die blijkbaar op het een of ander doelen, en waarin de lezer eene bepaalde aanwijzing zou kunnen meenen te vinden; ik herhaal echter in allen ernst, dat ik geen plan heb eene bijzondere inrichting te beschrijven. Ik weet echter wel dat voor enkelen deze verzekering onvoldoende zal zijn. Maar ieder weldenkend lezer en beoordeelaar mag overtuigd zijn, dat ik met de schildering van St. Wimfried geen enkele mij bekende school bedoel, en dat er geen onwaardige personaliteiten in de volgende bladzijden zullen voorkomen.

De school te St. Wimfried staat aan den zeekant, aan den oever van eene kleine baai, omringd en ingesloten door eene rij heuvels, wier hellend halfrond aan beide zijden door hooge rotsen wordt begrensd; wier voet op sommige plaatsen omzoomd is met een rand van gladde platte steenen en kiezelzand, terwijl andere in steile afgronden, in de eeuwige branding der bodemlooze zee afdalen.

Door het bergachtige der streek, kan de spoorweg er niet dichter langs komen, dan op een afstand van vijf mijlen, en moet men, om de school te bereiken, door het donkere bosch rijden, dat den lagen kant der

[p. 9]

omliggende bergen bedekt. Wanneer gij den top van die hoogte hebt bereikt, ligt de baai van St. Wimfried vóór u; die rij witte huizen, op een kwartier afstands van het strand, is het dorp; en het groote schilderachtige gebouw van grijze steen, staande in den hoek, waar de kleine rivier zich in zee stort, dat is de school van St. Wimfried.

Het rijtuig hield stil voor de groote poort van de binnenplaats. De portier (de famulus, zooals de jongens hem in navolging der Ouden noemden), een man van een goedig voorkomen, wiens eerlijk gezicht hem iets aantrekkelijks gaf, opende het hek, en Walter's bagage aan een der schoolbedienden overgevende, geleidde hij den heer Euson over het binnenplein langs eenige gebouwen naar het huis van Dr. Lane, den hoofddirecteur.

Het inschrijven van Walter's naam in het schoolregister was spoedig gedaan en hij werd den heer Robertson, een der onderwijzers, als leerling toegevoegd; daarna sprak Dr. Lane eenige bemoedigende woorden tot den kleinen vreemdeling, en ging Walter met zijn vader weder het plein over, naar het hek waar het rijtuig nog wachtte, om den heer Euson op den weder vertrekkenden trein te brengen.

‘Laat ons wandelen tot op den top van dien berg, papa,’ zei Walter; ‘men zal mij vóór theetijd niet noodig hebben, en dan behoef ik hier geen afscheid van u te nemen.’

De heer Euson zag evenzeer tegen het afscheid op als Walter. Zij waren vroeger nooit gescheiden geweest; de vader kon op het zeldzame voorrecht terugzien, gedurende dertien jaar een door Gods zegen ongestoord geluk te hebben genoten. Hij was weder jong geworden met zijne kinderen; hij deelde even hartelijk in hunne kleine verdrietelijkheden, als in hunne genoegens, en door hen ferm en verstandig op te voeden, had hij zich vele dier zorgen en teleurstellingen bespaard, die het gewone gevolg zijn van eene verkeerde opleiding. Hij beminde zijn oudsten jongen innig en was met hart en ziel trotsch op hem. En zonder overdrijving durf ik beweren, dat Walter al de gaven bezat, die een ouderhart kan verlangen. Aan een aangenaam, verstandig uiterlijk, paarde hij bescheiden, innemende en gemakkelijke manieren. Het was onmogelijk hem te zien, zonder zijn mooi, eerlijk gelaat en de vrije, onschuldige uitdrukking van zijne donkerblauwe oogen op te merken.

Het was nu geen oogenblik voor zedenpreken of raadgevingen. Sommige menschen denken, dat eenige hoogwijze lessen, juist dan uitgesproken, van groot gewicht zijn. 't Is mogelijk indien zij terug wijzen op en kracht ontvangen door jaren van stil en zelfverloochenend voorgaan; anders zijn zij als het op eene rots gestrooide zaad dat door den wind in zee wordt geblazen.

Mijnheer Euson sprak met Walter hoofdzakelijk over zijn tehuis, over brievenschrijven, over zakgeld, over zijne genoegens en studie; en Walter wist buitendien, ook zonder eenige herhaling, dat zijn vader wenschte

[p. 10]

hem te zien ontwikkelen volgens de grondbeginselen, die hij getracht had hem in te prenten.

De tijd ging te ras voor hen voorbij; zij bereikten spoedig den heuveltop, waar het rijtuig reeds wachtte.

‘Vaarwel, Walter! God zegene u!’ zeide de vader, zijn zoon voor het laatst omhelzende, terwijl zijne ontroerde stem eene diepe beteekenis aan deze weinige woorden gaf.

‘Vaarwel, papa! Mijn hartelijke groeten aan allen tehuis!’ zeide Walter, zijn best doende om kalm te spreken, en krachtig strijdende tegen zijne opwellende tranen.

Het rijtuig reed weg; Walter staarde het na tot het uit zijn gezicht verdwenen was, en zich omkeerende, gevoelde hij, dat er een nieuw tijdperk in zijn leven was begonnen, en dat hij voor het oogenblik droevig verlaten was.

Het was natuurlijk, dat hij eenige tranen stortte, toen hij aan de dierbare betrekkingen dacht, die hij verlaten had, en aan de vierhonderd vreemdelingen, in wier midden hij zich ging begeven; maar moedig en schuldeloos, vreesde hij niets, en zonder eenig bijzonder ontwikkeld godsdienstig gevoel, had hij evenwel de vaste en levendige overtuiging, dat één Vriend altijd met hem was.

De aandoeningen van een jongen zijn even heftig als voorbijgaand, en Walter's tranen waren spoedig weder gedroogd, toen hij om zich heen zag, en de oude bekende berggeluiden hem in het oor klonken; hij zag met liefde en bewondering naar de hemelhooge toppen en beloofde zich veel genoegen van het beklimmen der rotsachtige hellingen; en ook nu voor het eerst - want tot nu toe had hij het tafereel om zich heen niet opgemerkt - hoorde hij de hem nog onbekende stem der zee met haar eindeloos en eentonig geluid. Toen hij op de golven staarde, die speelden met en schitterden onder den gouden gloed der herfstzon, scheen het als bezielde hem eene geheel nieuwe gewaarwording, en besloot hij nog eerst beneden naar het strand te gaan, vóór hij weer naar St. Wimfried terugkeerde. Hij wandelde daar niet alleen met jongensachtig genoegen, maar met het genot van een knaap, wiens oogen en ooren steeds open zijn voor het schoone en verbazende der buitenwereld. Hij smachtte naar het bijzijn van zijn broertje, hij woelde in het harde kiezelachtige zand, wierp de platte gladde steentjes zoover mogelijk over de oppervlakte door het schitterende schuim der golven, vulde zijn zakken gedeeltelijk met groene en gele schelpen en de roode overblijfselen der Delasaria Sanguinea voor zijne kleine zusjes, totdat hij in eene zeer opgewekte stemming verkeerde, toen de groote klok van St. Wimfried vijf uur sloeg en hem herinnerde, dat hij naar binnen moest gaan, om zoo mogelijk een en ander betreffende de wetten en werkzaamheden der school te vernemen.