Mijn Rosalia

geluk bij zijn Lissabonse hospita, die een florisserende zaak in geborduurde zijden bloesjes bezit en daarbij een goed hart (om van haar driftig zuidelijk bloed niet te spreken). Zij mag elk begrip missen voor zijn geërfde cultuur, zijn Joodse weemoed en zelfspot; zij mag in haar onschuld zelfs nauwelijks van Hitler en diens Jodenvervolging vernomen hebben, zij weet de gevallen man, die een - niet door ieder verwelkomde - vreemdeling in haar land is, weer op de been te helpen. In tegenstelling tot velen zijner ras- en lotgenoten, die niet meer loskomen van het verleden en aan hun verbittering over het voor altijd verlorene ten onder gaan, kan Karl Friedländer zichzelf redden: dank zij de kracht die ‘zijn Rosalia’ hem schenkt. Ook haar heeft het leven niet gespaard; zij heeft leed gekend zo goed als hij, zij het van een ander soort.

Hij zelf vertelt zijn levensverhaal, met een humor die zonder wrangheid is, genadeloos voor eigen zwakheden en vol vertedering voor de vrouw aan wie hij zijn laat en onvoorzien geluk te danken heeft; met een open oog voor de koddige kanten aan hun gepassioneerde amoureuze verhouding.

Dat deze verder zo geheel ongelijke mensen elkaar als over een afgrond heen hebben kunnen vinden en troosten, is de grote en mooie gedachte van dit boek.

Uit de besprekingen van Mijn Rosalia:

Bussumsche Crt.: Een boek dat afwisselend ontroert en doet glimlachen, dat ook treft door de waarachtigheid van zijn sfeer en door zijn milde menselijkheid. De Linie: Boeiend, knap gecomponeerd, vol humor, humaniteit en wijsheid. Eindh. Dagblad: Een van Fabricius' beste boeken. Alg. Dagblad: Een levenswijs boek, boeiend en kleurig. Het Parool: Een schat van een boek, voortreffelijke bellettrie, rijp om zó vertaald en verfilmd te worden. Haagsche Crt.: Een roman van allure, van een psychologisch boeiende menselijkheid. AVRO: Een geestig, soms ontroerend boek. Zo zonder zwaarte te vertellen en twee werelden met elkaar in aanraking te brengen in een volwassen [...]