De heilige paarden

[p. 62]

IV

Toen het vuur in Kamanoe grotendeels was uitgewoed en de hitte niet langer als een trillende, ondoordringbare muur voor hem oprees, ging Oemboe-nai-Landoe zijn vernielde dorp binnen, ietwat aarzelend zijn voeten neerzettend, om niet op een nog hete steen of een smeulend stuk bamboe te stappen; zijn magere, oude, een weinig bevende hand rustte op de brede schouder van zijn lijfslaaf en behoeder, die hem die morgen bij het eerste alarm was komen waarschuwen en hem er bij had geholpen te vluchten langs een geheime uitweg in de cactushaag.

Gevolgd door de met hem aan de ramp ontkomen dorpelingen en een aantal mannen uit de nabije kampong Omang Bakol, die stom van ontzetting om zich heen keken, liep de vorst in een slechts van een fluisterend geknetter vervulde stilte allereerst op het stamhuis af, waarvan de hoofdpalen als verkoolde stompen uit de grond staken. Onderweg wierp hij een schuwe blik op de halfgeblakerde lijken - naakt alle: de gloed had hun de kleren aan het lijf verteerd. De mannen uit Kamanoe noemden stamelend de naam van elke dode, ook al was het gezicht onherkenbaar gezwollen en misvormd; al waren haren en wenkbrauwen weggeschroeid. Desnoods verried een ring, een arm- of enkelband nog wel de van het gelaat niet meer af te lezen identiteit...

In de rokende as onder het stamhuis, waarover Oemboe-nai-Landoe zoekend zijn blik liet dwalen, lagen slechts de zwartgeblakerde kadavers van een paar geiten. Verder niets... de mannen uit de kampong Omang Bakol had-

[p. 63]

den de waarheid gesproken toen ze hem berichtten dat de vrouwen van zijn huishouden door de overvallers waren meegevoerd.

Langzaam hief Oemboe-nai-Landoe de betraande ogen omhoog naar de van zon doortrilde morgenhemel, die zich heerlijk boven de wereld uitbreidde, boven het uitgemoorde dorp Kamanoe en de bleekgrijze skeletten van bomen, die hun wirwar van ontbladerde takken en twijgen spreidden als een macaber spinneweb. Wat zich hier voltrokken had; wat men hèm, Oemboe-nai-Landoe, had aangedaan, was te groot van afschuwelijkheid dan dat hij het zou kunnen vatten of de woorden er voor zou kunnen vinden. Zwijgend keerde hij zich weer af van de plaats waar zijn huis had gestaan; het grote donkere stamhuis waarin hij geboren was en zich eens geborgen had gevoeld, tegen elk onheil beschermd, zo meende hij, dank zij de familie-Marapoe, die onzichtbaar in de nok onder het dak woonde en door offers gunstig gestemd moest worden... Voor zich heen starend, liep Oemboe-nai-Landoe het dorp uit dat niet meer was; met een vermoeid handgebaar verjoeg hij de kippen, die, weer mensen ziende, uit het omringend bos kwamen teruggefladderd.

Op de stenen rand van de bron onder de nangkaboom buiten de poort - daar, waar de oude vrouw als eerste onraad bespeurd had - het hij zich neer en trachtte na te denken. Terwijl zijn eigen mensen stom om hem heen stonden, versuft ook zij door het al te grote onheil dat hen getroffen had, beschreven de mannen uit Omang Bakol nog weer eens hoe de bende van Oemboe Karai hun kampong voorbijgetrokken was: een horde voor niets terugdein-

[p. 64]

zende woestelingen, aangevoerd door een ware reus, een krijgsgod - Pomboe van Pakaloeng in het landschap Bolabokat. En toen zij alles verteld hadden wat er te vertellen viel, verzonken zij op hun beurt in een zwijgen. Over vergelding repte niemand. Meewarig en zonder hoop of vertrouwen keken de van alles beroofde bewoners van Kamanoe naar hun vorst. Gisteren was hij al niet jeugdig meer geweest - vandaag kwam hij hun oeroud voor en aan het eind van zijn krachten. Hoe zou hij nog in staat zijn, het hem en de zijnen aangedane onrecht te wreken?

Men vermeed te spreken over de op zijn last geroofde Marapoe-hengsten, die aanleiding tot de nu over Kodi gedaalde ramp waren geworden. Het zou niet van goede smaak getuigen, thans aan die onberaden daad te herinneren. Misschien dacht men er zelfs niet eens aan, vervuld van eerlijke verontwaardiging als men was over het zojuist geziene.

Eindelijk hief Oemboe-nai-Landoe het hoofd op. In zijn zoëven nog uitgebluste ogen gloeide nu somber de haat en het verlangen naar wraak. ‘Breng mij een paard,’ beval hij de mannen uit Omang Bakol, die dadelijk hun nobelste hengst voor hem leidden, alsook een snelle merrie voor zijn lijfslaaf.

‘Ik ga naar Waingapoe,’ zei Oemboe-nai-Landoe, de hengst bestijgend en daarbij elke hulp afwijzend. ‘De Heer Die De Vlag Bewaakt zal hiervan vernemen.’