|
| |
| |
| |
Haedstik 6. It boek fen de Hadschji.
‘Hast det lêzen, Jelle, det der yn Noarwei miljoenen tonnen rots yn in fjord tolânne komd binne?’ freget Haeije, dy't op Jelle syn keammerke de krante neisneupt.
‘Né’, andert Jelle, 'k ha 't noch net oan tiid hawn om de krante nei to sjen.’
‘Ik al’, seit Wibe, ‘det moat der raer om en tagien wêze.’
Wibe sit op 'e flier en sneupt yn in soad boeken om, dy't om him hinne lizze.
‘Ja’, jowt Haeije ta, ‘det is sa. Trochdet der sokke greate stikken rots yn dy fjord foelen, is der in floed ûntstien, dy't in hiel doarp, det oan de kant fen 'e fjord stie, derwei spield hat.’
‘Ek deaden?’ freget Jelle, dy't alwer mei syn formules dwaende is.
Haeije sjucht him forbaesd oan.
‘Det kin ommers net oars, ju. Tochtstû miskien, as de Sudersé hjir strak mei gong oer de peallen setten kaem, det der den net in knoarre minsken by forsûpe scoene?’
‘Né’, ropt Wibe fen 'e groun.
‘Hwet né, dû greate okse’, falt Haeije tsjin him út, ‘tinkstû miskien, det de minsken hjir “waterproof” binne?’
| |
| |
‘Hielendal net’, andert Wibe, wylst er Haeije spotsk oansjucht, ‘mar hwetstû dêr seiste, kin fensels net...’
‘O né!’ komt Haeije hjit, ‘hwêrom hjir net en yn Noarwei wol?’
‘Omdet’, laket Wibe, wy hjir gjin Sudersé mear hawwe’.
‘Forhip, dêr hast my aerdich to fiter, mar ik krij dy wolris wer’.
Haeije wachtet nou mar net iens mear op Jelle syn andert en sneupt wer fierder yn 'e krante om.
't Is nou wer fredich op Jelle syn keammerke.
Mei de earmtakken op 'e tafel en de hannen ûnder 't kin sit Jelle oer syn rekkenwirk to brieden, wylst Wibe, plat út op 'e groun, drok oan 't lêzen is yn ien fen de boeken.
Haeije is de iennichste, dy't noch hwet leven makket. Hy teart mei de krante om, as wier in krante der allinnich mar for om omteard to wirden.
Hy scoe wol graech wer hwet sizze wolle mar Jelle sit sa djip yn syn prakkesaesjes wei, det er it mar net mear weaget.
Alwer teart er in blêd fen 'e krante om. Mar nou wirdt it dochs to slim en kin er him net langer stil hâlde.
‘Tsjonge, jonge’, seit er, ‘hwet giet det der tsjinwirdich raer omwei.’
Jelle sjucht op en freget: ‘Ho det sa?’
‘Nou, moast mar ris hearre. Foarst det dêr yn Noarwein. Twad is der yn Ruslân in ûnbidige greate daem trochbritsen, dy't noch mar krekt klear wier. Sa en safolle deaden. Trêd, yn Japan in
| |
| |
ôfgryslike brân, dêr't ek wol in knoarre minsken by omkomd binne. 't Liket wol, eft it mar neat is.’
‘Ho is det allegearre sa komd?’ freget Wibe fen 'e flier.
‘Der is alhiel neat fen bikend,’ andert Haeije ‘Yn Ruslân waerd earst oan “sabotage” tocht, mar it ûndersiik fen it matrejael hat útwiisd, det soks net koe.’
‘Nuver,’ seit Jelle sûnder folle oertsjûging, ‘mar hast ek hwet oer X. yn 'e krante sjoen?’
‘Né, neat.’
‘Hm,’ seit Jelle koart en giet wer oan 't wirk.
Wibe tinkt der ek net fierder oer nei en giet wer troch mei 't neisykjen fen syn boeken.
Haeije sjucht de krante noch fierder troch, mar syn oandacht is der net by. Hy kin it gefoel net fen him ôfsette, det efter al dy dingen hwet mear sit, as der yn 'e krante stiet. Mar hy weaget it net om syn gefoelens ûnder wirden to bringen, om't er ljeaver net fen de beide oaren for healgear oansjoen wirde wol.
‘Siz, Haeije,’ seit Jelle ûnforwacht, ‘ik moast dy nije mjitter al brûke, dy't wy fen 'e wike makke ha. Witst wol, dy't ik brûke woe op de ionisaesjekeamer. Mar nou leit er yn ús laboratorium op it waed. Scoestû dy net efkes helje wolle? Ik haw it alhielendal net oan tiid.’
‘Jawol, fensels,’ andert Haeije, ‘'k ha nou dochs neat omhannen.’
Hy leit de krante del en seit: ‘Nou, den gean ik earst mar.’ Foartynienen giet er oerein en is ringen op wei nei it waed.
| |
| |
't Is nou alhiel stil yn 't keammerke. Sa nou en den forleit Wibe in boek. Det is it iennichste lûd det der heard wirdt.
Jelle rekkent en sifert, hiele blêdden fol. Mar 't skynt net slagje to wollen. It iene blêd pompier nei 't oare, fol kwattele mei alle mooglike formules, sjiddet er oer de flier.
Wibe fornimt der net folle fen. Hy hat in boek foun, det, nei't it skynt, al syn oandacht ferget. Hjir en dêr lêst er in stikje, blêddert den wer hwet en lêst wer. Wer wol er in side omslaen, mar nou sjucht er, det er twa tagelyk omslacht. Det is de bidoeling net, hy wol ien omslaen om to lêzen, hwet der op 'e oare kant fen de blêdside stiet, dy't er krekt lêzen hat.
Hy kin der wol net sa'n soad fen lêze, alteast net fen de wirden, dy't der steane, mar de formules, dêr't it boek sahwet fol fen stiet, kin er dochs wol aerdich ûntsiferje.
It is in frjemd boek, det er dêr hat, hwent it is net printe, mar mei de hân skreaun. Ynboun yn in soarte fen lear, jowt it de yndruk, det it al gâns hwet jierren âld is.
‘Hast ek in mes for my, Jelle?’ freget Wibe.
Forbaesd sjucht Jelle op.
‘Hwet moatstû mei in mês?’ klinkt syn wjerfrage. ‘Wolst my dochs net strûpe, wol?’
‘Né, det nou just net, mar ik woe dit blêd iepensnije.’
‘Al myn boeken binne iepensnijd,’ seit Jelle en makket den ek alhiel gjin risselwaesjes om Wibe in knyft to jaen.
| |
| |
‘Den hast dit dochs forgetten,’ seit Wibe en hâldt tagelyk it âld útsjende boek omheech. ‘Hjir ha 'k tominsten noch twa siden, dy't oan elkoar sitte. Mar hwet is dit eins for in boek en hwêr hast it wei?’
‘Och,’ seit Jelle en sjucht efkes ûnforskillich nei it boek, ‘det ha 'k fen ús Heit krige.’
‘Hast der wolris yn lêzen,’ freget Wibe nijsgjirrich.
‘Né, allinne efkes ynsjoen.’
‘Ho scoe jimme Heit der oankomd wêze,’ freget Wibe fierder, dy't sa it skynt it naedtsje fen 'e hoas witte wol oer dit boek.
‘Ljeave stakkert, hwet in gejeuzel oer det âlde boek. Ik wit net, ho't Heit der oankomd is. O, ja, dochs, det hat er krige fen in Hadschji, dy't fen Arabië nei Palestina gyng. Yn 'e Reade sé knoffele Pytman oer board en ús Heit helle him der wer út.’
‘Det wier net sa maklik,’ fortelt Jelle fierder, dy't yn fjûr komt, nou't er wer oan 't forhael tinkt. ‘Dû moatst rekkenje, dy keardel skeat oer 'e réling en ús Heit, sûnder omtinken, der daliks efteroan. It skip gyng troch fensels, hwent it is gjin roeiboatsje, det sa mar stil leit. Mar forskate minsken hienen it sjoen en makken alaerm. Dû kinst wol neigean hwet det bitsjut op sa'n great skip. De skillen fen de tillegraef nei de mesinekeamer rinkelen: Heale krêft! Stop! Folle krêft efterút. Fensels fljucht sa'n boat den noch net sa mar efterút, mar de feart wirdt der úthelle op dy menear.
Nou, do't it safier wier, waerd der in boat útset,
| |
| |
dy't daliks om de twa wettermantsjes socht. Fensels moasten se in knap ein tobek roeije, det kinste wol neigean. Mar einlings en to'n lêsten krigen se ús Heit dochs yn 't fesier. Hy laei op 'e rêch, mei de Arabier boppe op him. De Hadschji yn syn lange, wite klean like wol in deaden ien, sa stil laei er dêr. Mar Heit sei: ‘Dy komt strak wol wer by syn sûpenstút, ik ha him inkeld mar yn 'e sûs slein.’ Det koe net oars, hwent de keardel wier sa mâlle bang fen it wetter, det ús Heit him net iens binei komme koe. As dy keardel ús Heit do to pakken krije kind hie, den hienen se al moai wis allebeide forsûpt. Dêr hie ús Heit fensels net folle sin oan en dêrom hie er him mar in trewinkel jown, dy't bêst útfallen wier. Nou, dû witst, det ús Heit wol hwet yn 'e bouten hat, det mei ien kear koe 't skoan ta. Do wier de man yn 'e sûs en sa noflik as in laem. Mar goed, hja kamen beide wer libben oan board en it skip koe fierder farre. Do't ús Heit de oare jouns op 'e brêge stie en de stjerren bistudearre, kaem de Hadschji by de treppen op en joech ús Heit it boek.
‘Biwarje it goed,’ sei de man, ‘it is in tige kostlik bisit. It is it iennichste hwet ik ha en jo oanbiede kin.’
Heit woe it earst net oannimme, mar de man hâldde oan.
‘'t Is better biwarre by jo, as by my,’ sei er. ‘Ik wol tige graech, det jo it oannimme, den is 't yn bitroude hannen.’
Om de man in plezier to dwaen, naem ús Heit it
| |
| |
do mar oan. Sa gau hie er it net oannomd, as de man wier wer foart.
Heit sloech net folle acht op it boek en lei it op it rak, dêr't de sékaerten en sa op lizze. De oare deis wier hy it boek al wer glêd forgetten. Hy krige it net earder wer yn 'e hannen, as do't er yn Rotterdam de kaertekeamer hwet oan 't oprêdden wier. Do foel it twisken in stikmannich kaerten wei. Heit naem it mei nei hûs en joech it my.
Sa, nou witst der alles fen, hwet ik der sels fen wit,’ sa bislút Jelle syn forhael.
Wibe hat mei tsien pear earen harke en freget nou: ‘Hat jimme Heit dy Arabier noch wol ris wer sjoen?’
‘Ja, det is ek sa. Noch ienkear en det wier for 't lêst. In pear dagen, neidet Heit det boek fen him krige hie, waerd de man dea yn syn hut foun.’
‘Dea?’, freget Wibe forslein.
‘Ja, dea, formoarde fen de Yogi's.’
‘Yogi's, Yogi's,’ bisint Wibe him. ‘'t Is krekt as ik dy namme wolris mear heard ha. Is det net de namme fen de iene ef oare Godstsjinstige sekte?’
‘Krekt,’ andert Jelle, ‘in sekte, dy't de Goadinne fen de Forneatiging oanhinget.’
‘Mar as 't my goed foarstiet’, seit Wibe, ‘den moat dy sekte dochs earne yn Indië ef sa tahâlde.’
‘Hast al wer gelyk.’
‘Mar ho wisten de minsken den, det dy Hadschji fen de Yogi's formoarde wier?’ freget Wibe, alhiel net foldien.
‘Oan de menear, hwêrop hja him fen kant
| |
| |
makke hiene. Sy smoare hjarren slachtoffers mei in koarde’, makket Jelle it him dúdlik.
‘Prachtich skaei, dêrre’, fynt Wibe. ‘It liket my ta, det dêr ek hiel hwet banket. Hawwe se de moardner ek noch fine kind?’
‘Né, det scoe al tûzen om trettjin wêze. Mar dy ljue binne net sa gemien, astû tinkst; se dogge det, om't hjarren Goadin det fen hjarren ferget, nei't se miene.’
Dêr moat Wibe earst noch ris oer nei-prakkeseare. It foldocht him allegearre noch net. Det mei nou sa wêze, det dy Goadin det ferget, mar den moat der dochs wol de ien ef oare reden wêze om samar ien fen kant to meitsjen. Krekt, det is it nou, hwet him yn it forhael net foldocht. It hwêrom?
‘Dos dy man hie, sa't it skynt, it ien ef oar op syn kape’, freget er den ek.
‘Det scil't wol’, jowt Jelle ta. ‘Mar det wier dochs sa'n nuvere reis, hwent der waerd sahwet oeral ynbritsen, ek noch by ús Heit. Mar it alderfrjemdste wier, det der neat stellen waerd en det men nea net ien fen de ynbrekkers trapeare kind hat.’
‘Ja, det liket my ek frjemd ta, hwent in skip mei nou great wêze, mar der binne dochs ek altyd in soad minsken op, det ik scoe hast wol sizze, men moat elkoar wol yn 'e wei rinne,’ mient Wibe.
‘Nou, sa slim is 't net,’ laket Jelle, ‘mar...’ ‘Hou ris’, sa ûnderbrekt er himsels, ‘fen de Yogi's wirdt sein, det se hjarren ûnsichtber meitsje kinne.’
Hjir swijt Jelle efkes en seit den rimpen: ‘Jow
| |
| |
my det boek ris. Dêr ha 'k noch net earder oer tocht.’
Wibe langet him it boek oan, det Jelle nou mei oandacht bisjucht. Hy blêddet it troch oan't er op 't lêst by it earste blêd oankomt. Hjir is, op it foarblêd, in trijetine teikene, dêr't in namme, ef it ien ef oare wird, ûnder stiet. Jelle lit it Wibe sjen en beide bûge se hjarren der oer hinne en bisjugge it mei oandacht, sûnderdet se der folle wiis út wirde kinne, hwent it wird is net mei gewoane letters skreaun.
‘'t Scil, for 't neist, wol Arabysk wêze’, seit Wibe nei in skoftsje.
‘Det scil't wol, hwent ik scoe sa wol sizze, det it ek fen efteren nei foaren lêzen wirde moat’, andert Jelle derop.
‘Hwet scoe dy trijetine bitsjutte moatte, scoest' sizze’, seit Wibe wer.
‘Ik wit net sa lyk, mar wachtsje ris. Jow my dy encyclopedy ris oer. Ik ha sa'n idé, det it mei de Yogi's to dwaen hat.
Wibe siket it boek op, dêr't Jelle om frege hat en langet it him oer. Jelle slacht it op en siket nei it wird Yogi.
‘Sjuchst wol!’ ropt er optein út. ‘Hwet ha 'k dy sein. It hat yndied hwet mei de Yogi's to meitsjen. Dizze trijetine is it teiken fen Civa, dêr't de oanbidders fen Doerga, de Goadin, mei teikene wirde.’
‘En sjuchst wol,’ seit er, al mar lêzende en de rigels mei de finger oanwizende. ‘De Yogi's biskikten oer geheimsinnige krêften, dy't hjarren yn âlde tiden in ûnbidige macht joegen. Sa koene
| |
| |
se gean en komme dêr't hja woene, sûnder sjoen to wirden en sa al mear.’
Jelle hâldt op mei lêzen en sjucht syn maet oan.
‘De blinder, scoenen dy preesters safolle mânsk west hawwe, det se det klear spylje koenen en scoe dit miskien in hillich boek wêze, det de wei oanjowt, ho't dy toverkinsten fortoand wirde moasten?’
‘Mar det boek kin ommers nea sa âld wêze, hwent it stiet omtrint fol mei wiskinstige formules yn gewoane sifers,’ seit Wibe.
‘Mar Wibe,’ seit Jelle bilearend, ‘witstû den net, det wy noch altyd de Arabyske sifers brûke en det der ûnder de âlde Arabieren forneamde wiskindigen wierne? Né, ik leau forfêst, det wy hjir hiel hwet oan hawwe kinne.’
‘Nou, dû sikest it mar út,’ seit Wibe, dy't der net folle each yn hat. ‘Mar snij earst dy beide bledsiden den mar los.’
‘Det koe 'k wol ris dwaen, ja!’ jowt Jelle ta, wylst er syn knyft út 'e bûse hellet en de beide bledsiden lossnijt.
‘Nou, sjedêr,’ seit er fornuvere, ‘der sit wrychtich noch in stik pompier twisken yn.’
It is sa. Twisken de tichte blêdsiden sit noch in los feltsje pompier, det alhiel biskreaun is mei lytse, fine siferkes.
Tige binijd nimt Jelle it der twiskenút en bisjucht it fen alle kanten. Mar fen de wirden, dy't der oeral twisken de sifers steane, kin er gjinien ûntsiferje.
‘Ik ha sa'n gefoel,’ seit er op 't lêst, ‘det ik hjir
| |
| |
in great geheim yn 'e hannen ha. It is dochs in minske griis, det wy gjn Arabysk kenne.’
‘Ja, det is sa,’ jowt Wibe ta. ‘Dêr hiene wy ek better om tinke moatten. Wy ha al hiel hwet leard, mar fensels, det hwet jy krekt nedich ha, ha wy oerslein.’
‘Ha dû der de gek mar mei.’
‘Né, wrychtich net,’ falt Wibe him yn 'e reden. ‘Ik mien it, hwent ik bin der siker like nijsgjirrich nei om to witten hwet der op stiet, as dû. Mar... miskien scoest der hwet wizer fen wirde kinne, ast' earst ris oan 't pielen gyngst mei det siferwirk.’
‘Dêr seist sahwet, det scoe ris to bisykjen wêze,’ fynt Jelle ek. ‘Foart mar oan 'e gong. 'k Leau net, det de tiid, dy't dêroan spandearre wirdt, forlern is.’
En wrychtich, hy lit al it oare wirk lizze en bigjint foart oan de formules op 't pompier, det hjarren op sa'n eigenaerdige menear yn 'e hannen komd is.
Hy is der noch mar amper mei dwaende, as de doar iepenfljucht en Haeije nei binnen tommelt.
‘Hou, hou,’ ropt Wibe, ‘kinst earst net klopje, foardetst sa ta de doar...’
Mar as er Haeije syn troanje sjucht, hâldt er ynienen op.
Noartich, om't er op sa'n manear steurd waerd, hie Jelle him op syn stoel omdraeid. Mar hwet er sizze wol, bliuwt him yn 'e kiel stykjen. Mei iepen mûle gappet er Haeije oan.
Dêr is ek alle reden for, hwent Haeije sjucht der tige frjemd út. De eagen steane him suver op 'e
| |
| |
holle en syn oars sa reafallich oantlit is sa wyt as in lekken. Ek syn lippen binne suver wyt. Hymjend stiet er dêr en sjucht syn beide maten mei tige skrille eagen oan.
Wibe en Jelle springe oerein.
‘Haeije, hwet skeelt dy; hwet is der oan?’ freget Jelle ûngerêst.
Haeije seit neat, mar stoareaget syn beide frjeonen oan mei in pear eagen, dêr't noch in great eangstme yn to lêzen is.
Jelle pakt him by it skouder en skoddet him forheftich hinne en wer.
‘Siz den dochs hwet!’ ropt er.
‘'t Is freeslik,’ suchtet Haeije op 't lêst, ‘hwêr ha wy ús yn bijown.’
‘Hwêr hast it oer? Praet den dochs,’ seit Jelle, foarser as er eins wol.
‘X.’, seit Haeije en sjucht om him hinne as koe de Greate Unbikende sa yn 'e keamer komme.
‘Nou, gean earst mar ris sitten, bikom hwet,’ seit Wibe, dy't tagelyk in glês wetter for him ynskinkt.
Haeije giet sitten mar skout it glês wer foart, det Wibe him oanrikt.
Jelle giet rjucht foar Haeije oer sitten, bitsjut Wibe, det er ek sitten gean moat en seit den: ‘Nou Haeije, fortel nou mar ris bidaerd hwet der bard is.’
‘Hè,’ seit Haeije, ‘ik wier wol hwet oerstjûr mar 't wirdt al wer better. Nou den, ik kaem yn ús laboratoarium en naem de mjitter fen de planke om dy mei to nimmen. Tafallich sjuch ik efkes troch
| |
| |
de lins, dy't wy der op set hawwe, om to sjen eft de mjitter ek ûntregele is. En hwet sjuch ik? De mjitter wiist hwet oan, falt wer tobek en wiist wer hwet oan. Forheard seach ik om my hinne, om to sjen, eft wy miskien it iene ef oare apparaet oanstean litten hiene. Mar né, der stie neat ûnder stream.’
‘De diveker,’ tocht ik, ‘ho kin det nou. Ik sjuch wer yn 'e mjitter en merkbyt nou, det dy bipaelde frekwinsjes oanwiist. Wachtsje, tink ik, ik scil ris hearre eft der miskien hwet yn 'e radio is. Ik sette de ûntfanger yn bidriuw en de tillefoan op 'e holle. En hwet hear ik dêr...’
‘X!’ ropt Wibe al, foardet Haeije sels syn frage bianderje kin.
‘Krekt!’ forfettet Haeije syn forhael, ‘X. Hy wier tige praterich en frege my om ris goed to harkjen, hwet ik do fensels ek die.
En nou kinne Jimme nea riede, hwet ik do hearde. Ik scil it foartdaliks mar sizze. Ik hearde it nijs, det ik Jimme niiskrektsa út 'e krante foarlêzen ha. It wier útstjûrd troch Rugby-radio, mar al in hoartsje lyn, fensels.’
‘Ho koestû it den noch hearre,’ ûnderbrekt Jelle him.
‘Omdet,’ giet Haeije wer troch, ‘it opnomd wier op in gramofoanplaet en dy waerd wer ôfdraeid. Dúdlik koe ik bytiden it krassen fen de nidle hearre.’
‘En moatst dy der sa oerstjûr fen meitsje?’ freget Wibe.
| |
| |
‘Né, dêr net fen. Mar wol fen hwet der efteroan kaem.’
Haeije hâldt op en sjucht syn beide maten om bar oan.
‘Nou, hwet wier det den?’ freget Jelle ûngedildich.
‘De stimme fen X. Do't de plaet ôfdraeid wier ef tominsten it nijs fen dy rampen foarby wier, hâldde Rugby-radio wer op en bigoun de Unbikende. Ik hearde him wer laeitsjen. Mar nou klonk it alhielendal ôfgryslik; ik waerd der kâld fen. En do sei er: ‘Hwet seist der fen, myn jonge frjeon; for in bigjin net ûnaerdich wol?’ En do mei in forheftige stimme: ‘Mar dit bitsjutte noch neat, by hwet ik kin. As ik der sin oan krij, kin ik de wrâld forwoestigje. Jimme meije wol aveseare, myn jonge frjeon.’
Det wier it lêste hwet ik hearde. Ik smiet de tillefoan yn 'e hoeke en bin hjir hinneflein. En hwet nou?...’
De beide oaren binne ek alhiel forslein troch dit nijs. Soks hiene se yn de fierste fierte net forwachtsje kind.
‘Mar dit is freeslik,’ flústert Wibe einlings, ‘Jelle, hwet moatte wy dwaen?’
‘Middels fine om X to fornietigjen, foardet er it ús docht!’ andert Jelle fêst.
‘Scoene wy mar net ljeaver om help freegje oan de greate gelearden en sa?’ freget Wibe wer.
‘As wy det dogge, den is 't gau mei ús dien. Ut hwet wy nou sa njonkenlytsen fen him heard hawwe, kinne wy fêst oannimme, det er syn bidri- | |
| |
ging útfiert en ús, miskien mei it hiele doarp, fen 'e ierde ôfreaget. Né jonges, wy moatte it sels útfine en wol sa gau as 't kin. Wy hawwe it nou net mear oan tiid, hwent eltse dei, dy't wy forlieze, bringt, ef kin bringe, ûngelok oan in hopen minsken. Mar ien ding moatte wy fêst foar eagen hâlde; de kop koel. Wy ha neat to forliezen, mar alles to winnen. Ja, wy ha de fêstichheit, det wy noch in lyts jier arbeidzje kinne, sûnderdet er ús hwet docht. Dos, oan 't wirk jonges. Jimme wer yn de tsjustere keamer. Hast de mjitter meinomd Haeije?’
‘Ja, dêr ha'k noch al om tocht,’ andert dizze.
‘Prachtich, den gau oan 'e slach.’
Jelle syn wissichheit jowt syn beide maten ek wer moed en hja geane den ek wer yn 't lytse laboratorium om de strielen to sykjen, dy't se nou perfoast fine moatte.
As de doar efter hjarren tichtfallen is, bûgt Jelle him wer oer it blêd pompier út it âlde boek. Al gau is er der sa yn wei, det er alles, hwet er niiskrekt heard hat, al wer forgetten is. |
|
Auteursrecht onbekend