Uit en thuis aan de gracht

[p. 189]

XXVIII. Een witkanten blouse

Nurse heeft heel haar vrije dinsdag in de uitverkoop rondgewandeld, maar ze heeft haar hoofd koel gehouden; ze heeft weerstand weten te bieden aan ‘iets verkleurde’ sjaaltjes, kousen met weeffouten, en lichtbeschadigde modeljurken; en ze heeft als enige buit een witkanten blouse van ƒ 9,50 mee naar huis gebracht.

‘Hoe vindt u hem, mevrouw?’ vroeg ze, de blouse uitspreidend op de eetkamertafel.

Ik trok de lamp wat lager om beter te kunnen zien en was op slag helemaal verrukt. ‘Gunst Nurse, het is een beeld van een blouse! Ierse kant of zoiets! Mankeert er soms een kleinigheidje aan? Het is haast niet te geloven: ƒ 9,50!’

Nurse zei met een rood hoofd van pleizier, dat er niets aan mankeerde, en ze begon te zoeken naar het prijskaartje, dat aan de blouse moest zitten. ‘Nu wil ik eens zien wat ie vroeger heeft gekost.... Hier!’ Ze las: ‘Van ƒ 125,00 voor ƒ 95.00’.

[p. 190]

‘En ik heb echt maar ƒ 9,50 betaald. Kijkt u maar, hier is het kasbonnetje. Zou het een vergissing zijn?’ Nurse keek me, enigszins ongerust geworden, aan.

Ik was ervan overtuigd, dat het een vergissing moest zijn. ‘Maar u treft geen schuld’, zei ik. ‘Alleen die verkoopster....’

‘Het was een magere juffrouw met kolossale ogen’, herinnerde Nurse zich. Ik had de blouse uit het rek genomen en ik vroeg haar wat ie kostte. En toen zei zij: ƒ 9,50, en toen nam ik 'm. Maar zou zìj er nu last mee krijgen, denkt u?’

Ik vreesde van wel, en Nurse, die een keurig mens is, nam meteen het besluit de blouse de volgende dag te gaan terugbrengen. ‘Dan zoek ik wel wat anders uit’, zei ze, toch een beetje teleurgesteld.

Dat klonk allemaal eenvoudig genoeg, maar toen Nurse zich de volgende morgen met de weer als nieuw ingepakte blouse vervoegde bij de confectieafdeling van de zaak in de Kalverstraat, verliep een en ander niet zò vlot.

Nurse zocht naar de juffrouw met de kolossale ogen maar vond haar niet. Ten-

[p. 191]

slotte wendde ze zich tot een juffrouw met gewone ogen en zei: ‘Kijkt u eens hier, deze blouse heb ik gisteren gekocht....’, maar vòòr ze haar zin nog had kunnen afmaken, riep de juffrouw al, dat ze in de uitverkoop geen reclames namen. ‘Er wordt niet geruild in de uitverkoop. Dag dame.’

Het gaf niets of Nurse al zei, dat ze de blouse helemaal niet wìlde ruilen, dat ze het ding alleen maar wilde teruggeven....

‘In de uitverkoop gekochte goederen worden niet teruggenomen’, zei de juffrouw met de gewone ogen, aanstalten makend zich af te wenden. ‘Als we dààrmee zouden beginnen, dame....’

Nurse met haar blouse bleef min of meer voor gek staan naast een etalagepop in een gebloemde housecoat.

Wat nu? Een tweede juffrouw zei: ‘Pardon, dame. Ik ben bezig.’ Een derde juffrouw stormde zonder blijkbaar iets te horen voorbij.

Toen hield Nurse een heer staande, die langs kwam met een stapel truitjes onder zijn arm. De heer gaf haar een stoel en beloofde dadelijk terug te komen. Maar hij

[p. 192]

kwàm niet terug. Je kon al die mensen hun gepreoccupeerdheid werkelijk niet kwalijk nemen, hun hoofd moest òmlopen met al die drukte. Maar goed, Nurse liep daar dan maar rond met die blouse.

Ze posteerde zich voor een deftige grijze dame in een zwart complet en ze vroeg: ‘Is u het hoofd van de afdeling? De cheffin?’ en ze zei meteen ‘pardon’ omdat ze bij nader inzien het woord ‘cheffin’ iets cafetaria-achtigs vond hebben, iets dat niet paste bij deze statige verschijning, die zonder twijfel de spil moest zijn waaromheen alles hier draaide.

De statige verschijning zal wel een spil zijn geweest, maar ze was nìèt de spil, waaromheen de blouse-afdeling draaide.... Ze keek Nurse een beetje koel-verbaasd aan, haalde haar schouders op, en werd met alle égards, die men een goede oude klant bewijst, door een verkoopster met twee avondjaponnen aan houtjes, een paskamer binnen geloodst.

Nurse vond dat ze een gek figuur had geslagen en wandelde naar de afdeling cretonnen dozen om haar evenwicht te her-

[p. 193]

vinden. Het papier van de blouse was middelerwijl zoek geraakt, als een wolkje van kant en georgette hing het kledingstuk over haar arm.

Nurse had het land en sjouwde gedachteloos verder, en omstreeks de afdeling geborduurde kleden, vlakbij de lift, kwam er iemand, die haar vroeg mee te gaan naar het kantoor.

Een kwartier later werd ik opgebeld door de directie, en nòg een kwartier later werd ik binnengeleid in een kille kamer, waar ik Nurse aantrof naast een korte dikke heer, die - zoals hij zelf zei - tot de controle-dienst behoorde.

Nurse zag paars van verontwaardiging. ‘Goddank dat u er bent!’ riep ze. ‘Hoe durven ze! Ze denken dat ik die ongelukkige blouse gestolen heb! Dit is aantasting van mijn goede naam! Dit is....’

‘Kalmte’, zei de korte dikke heer. ‘Idioot!’ gierde Nurse.

Het was een ellendige verwarring. Met de kasbon van ƒ 9,50 kwamen we geen steek verder, en pas toen de juffrouw met de kolossale ogen was opgeduikeld en op

[p. 194]

het toneel verscheen, begon licht te dagen. ‘Ja,’ zei ze, ‘deze blouse heb ik gisteren aan deze dame verkocht. Voor ƒ 9,50’, en pas tòèn en dààr drong het plotseling tot haar door, dat ze zich vergist had met de prijs. ‘Mijn hemel’, fluisterde ze, ‘ƒ 95,00!’ En ze ging op een bureaukruk zitten van schrik.’

Enfin, het slot was natuurlijk één en àl excuus. We werden in de lift naar beneden vergezeld door een directielid, de korte dikke heer van de controle, en de juffrouw met de kolossale ogen, die huilde van dankbaarheid.

Nurse heeft voor haar ƒ 9,50 een andere blouse gekocht, een rood ruitje met torntjes op de naden....